Πριν διαβάσετε το άρθρο, ταξιδέψτε για λίγα λεπτά με την μελωδία του Soy marco!
Μέσα στο ασφυκτικά πατριαρχικό καθεστώς του Φράνκο, γεννιέται μια φθινοπωρινή ημέρα του 1949 [για την ακρίβεια στις 25 Σεπτεμβρίου], ο άνθρωπος που έμελλε με όπλο του μια Super 8 να απελευθερώσει την νέα Ισπανία απο τους υπαρξιακούς προβληματισμούς της.
Ο λόγος γίνεται για τον Πέδρο Αλμοδόβαρ, τον σπουδαιότερο εκπρόσωπο του σύγχρονου ιβηρικού κινηματογράφου.
Ο Αλμοδόβαρ ανδρώθηκε σκηνοθετικά σ’ ένα δικτατορικό περιβάλλον, όπου καμία μορφή τέχνης δεν μπορούσε να αναπτυχθεί ελεύθερα. Οι μηχανισμοί λογοκρισίας ήταν πανταχού παρόντες και εμπόδιζαν την ανάδυση οποιουδήποτε εν δυνάμει κινδύνου για το συντηρητικό οικοδόμημα της ισπανικής κοινωνίας.
Η καλλιτεχνική και όχι μόνο καταπίεση των χρόνων του Φράνκο διακόπηκε με τον θάνατο του δικτάτορα και την πτώση του καθεστώτος του, το 1975. Ο Αλμοδόβαρ είναι πλέον έτοιμος να μεγαλουργήσει στο πανί!
Η Ισπανία εισέρχεται μουδιασμένη σε έναν καινούργιο και άγνωστο κόσμο, έχοντας όμως τον Αλμοδόβαρ στο ρόλο του οδηγού να την κατευθύνει στον νέο δρόμο.
Στα έργα του βλέπουμε να κυριαρχεί η σύγκρουση των 2 προσώπων της Ισπανίας, αυτό της αυταρχικής του παρελθόντος με τις κάλπικες αξίες να αντιμάχεται το νέο πρόσωπο της χώρας, που πορεύεται γεμάτη φιλοδοξίες προς ένα αβέβαιο μέλλον.
Στον ρόλο της Ισπανίας, ο σκηνοθέτης ντύνει άλλοτε γυναίκες, που προσπαθούν, παρά τα χτυπήματα που έχουν γνωρίσει, να δραπετεύσουν από το παλιό και άλλοτε τρανσέξουαλ και τραβεστί, που ενσαρκώνουν μια κοινωνία υπό αναζήτηση καινούργιας ταυτότητας. Η τελευταία κατηγορία πρωταγωνιστών συμβολίζει την επώδυνη μετάλλαξη των Ισπανών, που έπειτα από 46 χρόνια δικτατορίας δοκιμάζουν για πρώτη φορά τα ρούχα της δημοκρατίας. Οι γυναίκες ηρωίδες, από την άλλη μεριά, κρύβουν μια μητρική στοργή και δυναμικότητα, η οποία λειτουργεί ως μέσον για την αποδόμηση του καθολικού συντηρητισμού, που εδραιώθηκε επί Φράνκο.
Με την Penelope Cruz, μια από τις μούσες του.
Ως γνήσιο παιδί της καλλιτεχνικής κίνησης “movida”, που αναπτύχθηκε στην Μαδρίτη κατά τις αρχές τις δεκαετίας του ’80, ο Αλμοδόβαρ κατασκευάζει ιδιόρρυθμες ιστορίες, που μερικές φορές φαντάζουν ακραίες στα μάτια των θεατών. Οι ιστορίες αυτές, κυριαρχούνται από έντονο ερωτισμό, ενώ εξετάζουν τη πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων και τη σύγχυση που προκαλείται ανάμεσα στην επικοινωνία των 2 φύλων.
Εάν μας δίδαξε κάτι ο Αλμοδόβαρ με τις ταινίες του, είναι πως η ζωή μας πάντοτε θα είναι δύσκολη, αρκετές φορές θα γίνεται δυσνόητη, ενώ συχνά θα μας εγκλωβίζει στα στερεότυπα της. Ο μοναδικός δρόμος απόδρασης από τις φυλακές μας, είναι η εξερεύνηση του πραγματικού μας εαυτού, απαλλαγμένου από τα κοινωνικώς επιβεβλημένα πρότυπα και ελεύθερου να ανακαλύψει την ταυτότητα του, δίχως οι φόβοι και τα πάθη να τον κρατούν στο σκοτάδι.
Μην χάνετε καιρό, απολαύστε υπεύθυνα ένα σύγχρονο μεσογειακό μελόδραμα, που φέρει την υπογραφή του Πέδρο Αλμοδόβαρ.
Και μην ξεχνάτε, πως μπορεί η αυθεντικότητα να κοστίζει στην εποχή μας, ωστόσο ο Αλμοδόβαρ την παρέχει άνευ χρεώσεων στο κοινό του!
O Αλμοδόβαρ έχει κερδίσει 2 Οscar. To Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας [Όλα για την μητέρα μου, 2000] και το Oscar Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου [Μίλα της, 2003].
Τα έργα του:
-Folle, folle, fólleme … Tin [1978]
-Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón [Η Pepi, η Luci, η Bom και τ’ άλλα κορίτσια, 1980]
-Laberinto de pasiones [Λαβύρινθος του πάθους, 1982]
-Εntre tinieblas [Αμαρτωλές καλόγριες, 1983]
-Qué he hecho yo para merecer ésto [Μια ζωή ταλαιπωρία, 1984]
-Tráiler para amantes de lo prohibido [1985]
-Matador [1986]
-La ley del deseo [Ο νόμος του πόθου, 1987]
-Mujeres al borde de un ataque de nervios [Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, 1988]
-Átame [Δέσε με, 1990]
-Tacones lejanos [Ψηλά τακούνια, 1991]
– Kika [1993]
-La flor de mi secreto [Το μυστικό μου λουλούδι, 1995]
-Carne trémula [Καυτή σάρκα, 1997]
-Todo sobre mi madre [Όλα για την μητέρα μου, 1999]
-Hable con ella [Μίλα της, 2002]
-La mala educación [Κακή εκπαίδευση, 2004]
-Volver [Γύρνα πίσω, 2006]
-Los abrazos rotos [Ραγισμένες αγκαλιές, 2009]
-La Piel Que Habito[Το δέρμα που κατοικώ, 2011]
-Los amantes pasajeros [Δεν κρατιέμαι, 2013]