Lee Daniel’s Butler.

Ο Lee Daniel’s μετά την πολύ επιτυχημένη ‘Μονάκριβη’ και το μέτριο ‘The paperboy’ προσπαθεί να μεταφέρει την αληθινή ιστορία του Giuzin Alen πρώην μπάτλερ στον Λευκό Οίκο όπου υπηρέτησε επί 32 ολόκληρα χρόνια. Oι σεναριογράφοι Danny Strong και Wil Haygood επιλέγουν να αλλάξουν το όνομα του Μπάτλερ σε Cecil Gaines.Παράλληλα στην ταινία γίνεται μια γρήγορη ανασκόπηση της Αμερικάνικης σύγχρονης ιστορίας βασιζόμενη πάντα στις πολυτάραχες σχέσεις λευκών και έγχρωμων. Η ταινία είχε κυκλοφορήσει το καλοκαίρι του 2015 όπου και συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την ιστορική πορεία στην Ουάσιγκτον (28 Αυγούστου του 1963) για τα δημοκρατικά δικαιώματα και την ισότητα, όπου εκφωνήθηκε ο περίφημος λόγος του Martin Luther King που ξεκινούσε με τη φράση «Έχω ένα όνειρο» (I have a dream).
Oι οδηγίες όπως παρουσιάζεται και στην ταινία είναι αυστηρές και απαράβατες. Ο Μπάτλερ αλλά και γενικότερα όλο το υπηρετικό προσωπικό όταν παρίσταται μέσα στην αίθουσα πρέπει να περνάει απαρατήρητο. Όπως τονίζεται και στην ταινία ‘σαν να μην υπάρχει’. Φυσικά αυτό δεν τον εμποδίζει από το να παρακολουθεί εκ των έσω όλες τις πολιτικές εξελίξεις την εποχής. Όλα αυτά βέβαια είναι λογικό να επηρεάσουν άμεσα την ζωή ενός ανθρώπου ο οποίος μέσα σε 32 χρόνια έχει αλλάξει 7 ‘εργοδότες ’ άρα κάθε φορά πρέπει να μάθει ξανά από την αρχή τις συνήθειες του καθενός. Έτσι εκτός από την παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων έχουμε και τις ποικίλες στιγμές της οικογενειακής και επαγγελματικής του ζωής, οι οποίες αναδεικνύουν ένα χαρακτήρα συνετό, μετρημένο, υπεύθυνο και οικογενειάρχη (η οικογένεια αποτελεί μια βασική αξία για την αμερικανική κοινωνία), ένα χαρακτήρα που συγκεντρώνει αρκετά θετικά στοιχεία και στέκει ως αντιπρόσωπος, θα λέγαμε, της βασανισμένης αφρο-αμερικανικής κοινότητας.
Ένα μεγάλο μέρος της ταινίας αφιερώνεται στην διαμάχη που είχε ο πρωταγωνιστής με τον γιό του λόγω των διαφορετικών τοποθετήσεων που είχαν επάνω στο θέμα της κατάργησης των φυλετικών διακρίσεων. Ο ένας σέβεται τους θεσμούς και είναι πιο πολύ ρεφορμιστής, ενώ ο νεώτερος είναι ανοιχτά επαναστάτης- ο Lee Daniels καταφέρνει να συνθέσει το δίλημμα που είχε κυριεύσει την κοινωνία των έγχρωμων, κατά τη δεκαετία του ’50 και του ’60.Το παραπάνω γεγονός αναπαρίσταται ακόμα εντονότερα μέσα από τις εναλλασσόμενες σκηνές βίας όπου ο πρωταγωνιστεί ο γιός του. Η σκηνοθεσία σε αυτές τις σκηνές είναι ‘ωμή’, σκληρή και περνάει στον θεατή επιτυχημένα όλη την σφοδρότητα της βίας που δέχονταν εκείνο τον καιρό οι Αφρο-αμερικάνοι. Κατά τα άλλα ακολουθεί την απλή, γραμμική αφήγηση των γεγονότων χωρίς ιδιαίτερα flash-back.
To κάστ προσεκτικά επιλεγμένο εκπληρώνει τις απαιτήσεις των ρόλων αλλά χωρίς καμία έκπληξη ως προς τις ερμηνείες εκτός φυσικά από αυτή του πρωταγωνιστή Forest Whitaker. O βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός (Τhe Last King Of Scotland) και εδώ περατώνει τον ρόλο του με επιτυχία ώστε στο τέλος ο θεατής τον έχει συμπονέσει, τον έχει υποστηρίξει η έχει έρθει σε αντιπαράθεση μαζί του. Γεγονότα τα οποία δείχνουν ότι έχει συμμετάσχει και το κοινό για λίγο στην πλοκή. Κατά τα άλλα στον ρόλο της συζύγου η Oprah Whinfrey ενσαρκώνει πολύ καλά τον ρόλο της πιστής συζύγου με τα όσα προβλήματα αντιμετωπίζει με το αλκοόλ η οποία παρακολουθεί την απίστευτη άνοδο του συζυγου της ανήμπορη να ακολουθήσει. Το υπόλοιπο καστ αν και απαρτίζεται από πολλούς γνωστούς και αγαπητούς ηθοποιούς (Robbin Wlliams,Jane Fonda,Lenny Kravitz κ.α) περνάει σχεδόν απαρατήρητο ίσως και λόγων της συνεχής εναλλαγής μεταξύ τους.
Περιληπτικά λοιπόν η ταινία συνθέτεται από ένα γρήγορο πέρασμα στους 7 σημαντικότερους προέδρους της Αμερικής, με μα mini ανασκόπηση των προβλημάτων που αντιμετώπιζαν οι Αφρο-αμερικάνοι τα οποία δημιουργούνταν από τις διακρίσεις που υφίστανται και τέλος μια εξαιρετική ερμηνεία από πλευράς Forest Whitaker. Ένα δίωρο νομίζω αξίζει να της αφιερώσει κανείς!