H σελίδα Plasticobilism έρχεται να σατυρίσει την επικαιρότητα με έναν διαφορετικό τρόπο!
Κοινωνικά φαινόμενα, πολιτικές αναταραχές, πολιτιστικά δρώμενα, επίκαιρα θέματα που αφορούν την Ελλάδα και το διεθνή κόσμο μέσα από τα μάτια ενός σατιρικού μοτίβου, λίγου διαφορετικού και ιδιαίτερου. Μέχρι τώρα, βλέπαμε όλα τα παραπάνω να σχολιάζονται σατιρικά σε μέσα μαζικής ενημέρωσης όπως η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, στον τύπο, στο διαδίκτυο, σε ταινίες, βιβλία αλλά και μέσω θεατρικών παραστάσεων. Άλλωστε είμαστε μια χώρα που από την Αρχαία Ελλάδα έως και σήμερα αγαπά την τέχνη και την σάτιρα.
Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα, πως αυτό το ιδιαίτερο σατιρικό μοτίβο, που σχολιάζει την επικαιρότητα, σχετίζεται με τα Playmobil των παιδικών μας χρόνων; Ξέρετε τα ανθρωπάκια εκείνα, με τα οποία περνούσαμε ώρες ατελείωτες στο δωμάτιο μας, ώστε να φτιάξουμε κάστρα, πολιτείες και να τους θαυμάζουμε ως ήρωες μαζί με τους φίλους μας.
Πρόσφατα συνάντησα τον Νίκο Παπαδόπουλο, ιδρυτή της σελίδας Plasticobilism, ο οποίος χρησιμοποιεί τα playmobil του γιου του και δημιουργεί εικόνες που σατιρίζουν την επικαιρότητα, περνώντας τα δικά του μηνύματα σε μια εποχή γενικευμένης κρίσης για την κοινωνία μας!
1]. Λίγα λόγια για τον διαχειριστή της σελίδας και με ποια αφορμή δημιουργήθηκε η σελίδα.
Λέγομαι Νίκος Παπαδόπουλος (36), είμαι διδάκτωρ Αστρονομίας του ΑΠΘ και εργάζομαι ως επαγγελματίας σεναριογράφος. Αφορμή για τη σελίδα στάθηκε η αναπαράσταση με τα playmobil του μεγάλου μου γιου, του τρόπου με τον οποίο κοιμόμαστε οικογενειακώς τα βράδια.
Αυτή η αναπαράσταση μιας πραγματικής σκηνής της προσωπικής μου ζωής, μου έδωσε την ιδέα να την γενικεύσω σε αναπαραστάσεις στιγμών της ζωής ολόκληρης της κοινωνίας μας, με σκοπό είτε να τις σατιρίσω είτε να τις καταγράψω σαν να αποτελούν τις σελίδες ενός ημερολογίου σκληρής πραγματικότητας.
Capital controls you.
2]. Ποια τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στην αρχή;
Το πρόβλημα στην αρχή ήταν ότι είχα πολύ λίγες φιγούρες (από τη δική παιδική ηλικία οι φιγούρες ήταν ελάχιστες), για να μπορέσω να υλοποιήσω αυτά που ήθελα. Αν εννοείς τα προβλήματα που προέκυψαν από τη γερμανική Playmobil, θα σου πω εν συντομία ότι με έκλεισε με το έτσι θέλω επειδή δεν ήθελε να εκφέρω πολιτικές απόψεις μέσω φιγούρων Playmobil, αλλά με τη συνδρομή πολλών αλληλέγγυων ανθρώπων που με στήριξαν απίστευτα (χωρίς καν να με γνωρίζουν προσωπικά) ξανάνοιξα τη σελίδα κι εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο με έχει αφήσει ανενόχλητο.
3]. Κατά πόσο ο κόσμος επηρεάζεται και εναρμονίζεται με τις διάφορες δημιουργίες σας;
Δεν έχω στόχο να επηρεάσω κανέναν, ο μόνος στόχος μου είναι να εκφράζομαι ελεύθερα. Κανείς δεν επηρεάζεται από μια φωτογραφία αν δεν είναι ήδη επηρεασμένος. Θα επηρεαστεί κάποιος βλέποντας ένα στημένο playmobil μέσα στα σκουπίδια, όταν δεν επηρεάζεται καθόλου βλέποντας έναν πραγματικό άνθρωπο μέσα σ’ αυτά; Επιπλέον, το κατά πόσο εναρμονίζεται κάποιος με μια φωτογραφία είναι πολύ σχετικό, δεδομένου ότι δεν θεωρώ κριτήριο πραγματικής εναρμόνισης τα like ή τα share που παίρνει η φωτογραφία, αλλά την ουσιαστική αποδοχή του όποιου νοήματός της και την ένταξή του στην καθημερινή ζωή κάποιου.
4]. Τι είναι αυτό που κάθε φορά σας κάνει να δημιουργήσετε ένα post και πόσο δύσκολο είναι να αναπαραστήσετε την καθημερινότητα, με Playmobil; (χρόνος και χώρος)
Αντλώ την έμπνευσή μου από την επικαιρότητα και, κυρίως, από τη δυστυχία που εμπεριέχεται σ’ αυτήν. Η αναπαράσταση της καθημερινότητας με τα playmobil είναι αρκετά δύσκολη, δεδομένου ότι οι φιγούρες των playmobil είναι γενικά άκαμπτες και μονίμως χαμογελαστές. Συνεπώς, το χαμόγελο σε μια τέτοια σκληρή πραγματικότητα ή θα πρέπει να είναι ειρωνικό ή θα πρέπει με κάποιον τρόπο να καλύπτεται.
Γενικά, η σκέψη είναι τα πάντα να ανάγονται σε ένα συμβολικό επίπεδο και όχι σε κάποιο πλαίσιο πιστής αναπαράστασης της πραγματικότητας. Και αυτό συμβαίνει και γιατί η πιστή αναπαράσταση είναι πολύ δύσκολη με τις φιγούρες των playmobil (ή έστω με το πλήθος των φιγούρων που έχω εγώ), αλλά κυρίως γιατί η πιστή αναπαράσταση δεν έχει ουσιαστικό νόημα. Το ζητούμενο είναι το τι θέλεις να πεις με μια φωτογραφία, αλλά και να το πεις με τον πιο λιτό και μινιμαλιστικό τρόπο που μπορείς να το κάνεις.
Ο χώρος είναι συνήθως η πιο καλοφωτισμένη γωνιά του σπιτιού μου, ενώ ο χρόνος που μου παίρνει μέχρι να ολοκληρωθεί μια φωτογραφία εξαρτάται, όπως είναι λογικό, από το πόσο σύνθετη είναι. Για τις πλέον σύνθετες περιπτώσεις, πάντως, ένα δίωρο είναι επιβεβλημένο.
Αυτή ήταν αμοιβαία, ήταν έντιμη, ήταν επωφελής.
Αυτός ήταν τόσο νέος. Και ευρωπαίος…
5]. Πιστεύετε ότι η σάτιρα έχει όρια εν καιρώ κρίσης;
Πιστεύω ότι η σάτιρα έχει όρια, τα όρια του εγκεφάλου που την δημιουργεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητά της. Τα όρια των εγκεφάλων που είναι αποδέκτες της είναι αυτά που την αξιολογούν, αλλά δεν την οριοθετούν ή δεν θα έπρεπε να την οριοθετούν. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το αν βρισκόμαστε εν καιρώ κρίσης ή όχι.
Γι’ αυτόν που κάνει συνειδητά σάτιρα, βρισκόμαστε μονίμως εν καιρώ κρίσης, γι’ αυτό και την κάνει. Με σκοπό να σταθεί δίπλα και να υπερασπιστεί τον αδύναμο και όχι απλώς να τον κάνει να γελάσει, ώστε να «μαλακώσει» την οργή του απέναντι σ’ αυτόν που τον κατέστησε ή θέλει να τον διατηρήσει αδύναμο.
6]. Τι είναι αυτό που σας φοβίζει περισσότερο στην όλη κατάσταση που επικρατεί;
Το να μην μάθουμε τίποτα απ’ όλο αυτό και να συνεχίσουμε να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Με πρώτο και καλύτερο λάθος το να κοιτάζουμε αποκλειστικά και μόνο τον εαυτό μας.
7]. Κατά πόσο συμφωνείτε με την άποψη ότι ‘’Η Ελλάδα ‘’τρώει’’ τα παιδιά της’’;
Είναι η ουσιαστική συνέχεια του παραπάνω ερωτήματος. Η Ελλάδα δεν είναι ένα απρόσωπο, αδηφάγο ον, η Ελλάδα είμαστε εμείς. Συνεπώς, εμείς «τρώμε» τα παιδιά μας. Και πώς το κάνουμε αυτό; Με το να μας νοιάζουν μόνο τα παιδιά μας. Ακούγεται οξύμωρο, αλλά όταν σε νοιάζει μόνο το καλό του δικού σου παιδιού, αδιαφορείς για την αξιοκρατία, την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Και όταν αδιαφορείς γι’ αυτά, οι συνέπειες αργά ή γρήγορα θα χτυπήσουν την πόρτα τη δική σου και -μάντεψε- των παιδιών σου. Όταν ο εαυτός γίνεται αυτοσκοπός έχει ήδη γίνει αυτοκαταστροφή.
Beach please.
Οι παραλίες ανήκουν σε ΟΛΟΥΣ.
Για να τις κολυμπούν, όχι απλώς να τις βλέπουν.
8]. Αν σας έλεγαν ότι αύριο η χώρα ξεχρεώνει και βγαίνει από την κρίση (πράγμα αδύνατο στην προκειμένη περίπτωση), πως θα ήταν το επόμενο σας post;
Θα ήταν σίγουρα μια φωτογραφία τραβηγμένη στο δρόμο. Όχι γιατί θα είχα βγει, για να πανηγυρίσω το ευτυχές γεγονός, αλλά γιατί αν συνέβαινε ποτέ αυτό, θα συνέβαινε μόνο γιατί θα ήμουν προ πολλού εκεί μαζί με μερικά εκατομμύρια συμπολίτες μου.
Ζωή πάση θυσία..
9]. Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πείτε πως φαντάζεστε την Ελλάδα σε 10 χρόνια από τώρα…
Αν δεν έχει δοκιμάσει την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και αν δεν εμπλακεί σε πολύ χειρότερες φασιστικές δίνες, την φαντάζομαι να υπογράφει περήφανα το «τελευταίο» 6ο μνημόνιο, που θα την σώζει οριστικά από την κρίση, θα σταματάει κάθε κουβέντα περί grexit και θα φροντίζει ώστε οι θυσίες του εναπομείναντος λαού της να πιάσουν τόπο. Χλοερό.
Περισσότερη σάτιρα της επικαιρότητας στην σελίδα του Plasticobilism στο Facebook: https://www.facebook.com/pages/Plasticobilism/679534845436860?fref=ts