Τα χρόνια πριν από την άσχημη κατάληξη του βασιλιά της Rock ‘n’ Roll μουσικής, Elvis Presley
Στις 16 Αυγούστου 1977 ο Elvis Presley βρέθηκε αναίσθητος, από την τότε σύντροφό του, Ginger Alden, στο πάτωμα του μπάνιου του σπιτιού του στο Memphis. Όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ήταν, ήδη, πολύ αργά. Η ιατρική διάγνωση έδειξε πως η καρδιά του τον είχε εγκαταλείψει.
Ο βασιλιάς του rock n’ roll είχε αφήσει την τελευταία του πνοή, σε ηλικία μόλις 42 ετών, με επίσημη αιτία θανάτου, το έμφραγμα.
Σχεδόν 2 μήνες νωρίτερα, στις 26 Ιουνίου, ο Εlvis βρέθηκε στο Market Square Arena στην Ινδιανάπολη. Ο βασιλιάς έφτασε στην πρωτεύουσα της πολιτείας Ινδιάνα σε πολύ άσχημη ψυχολογική και σωματική κατάσταση.
Η αλήθεια είναι πως από το 1973 και μετά το διαζύγιό του από την Priscilla, ο Elvis είχε ήδη πάρει την κάτω βόλτα και δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να σταθεί στα πόδια του. Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο περισσότερο επιδεινωνόταν η κατάστασή του. Άσχετα με τις εφήμερες σχέσεις που ακολούθησαν, γινόταν ολοένα και πιο απόμακρος, έπαιρνε βάρος ασταμάτητα, ενώ πάλευε και με πλήθος εξαρτήσεων, που προφανώς είχαν τεράστιο αντίκτυπο, αφενός στην εμφάνισή του, και αφετέρου στην απόδοσή του, τόσο στην σκηνική του παρουσία, όσο και στις ηχογραφήσεις. Παρά τα αυξανόμενα προβλήματα, βέβαια, εξακολούθησε να δίνει συναυλίες, ενώ, μάλιστα κυκλοφόρησε και 7 ακόμη studio albums από το ’73 έως το ’77.
Ήταν εμφανές ότι η μουσική ήταν ανέκαθεν η διέξοδός του. Πόσο μάλλον τώρα, που η πραγματικότητα γύρω του φαινόταν να εξελίσσεται ιδιαίτερα ζοφερή για τον ίδιο. Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, αποδείχτηκε πως ίσως θα τον βοηθούσε περισσότερο μια περίοδος αποχής, καθώς τα άμεσα comebacks του, μετά τα επαναλαμβανόμενα breakdowns του, φαίνεται πως τον εξουθένωσαν και συνέβαλαν καταλυτικά στην χαριστική βολή, η οποία ήταν εμφανές πως πλησίαζε.
Το 1977 τον βρήκε να μάχεται με τον εαυτό του. Όπως χαρακτηριστικά θα έγραφε αργότερα ο δημοσιογράφος Tony Scherman, “ο Presley είχε καταντήσει μια γκροτέσκα καρικατούρα του άκρως κομψού και ενεργητικού παλιού του εαυτού. Τρομερά υπέρβαρος, με το μυαλό του θαμπωμένο από τα κιλά φαρμάκων που καταβρόχθιζε καθημερινά, ίσα ίσα που μπορούσε να σύρει τον εαυτό του μέχρι τις, όλο και μικρότερης διάρκειας, συναυλίες του”.
Πολλές συναυλίες δεν δόθηκαν καθόλου, ενώ στις περισσότερες το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν κάτω του μετρίου και δεν θύμιζαν σε τίποτα τα περασμένα μεγαλεία του βασιλιά. Ανίκανος πλέον να κάτσει πάνω από μία ώρα στην σκηνή, καθώς, βέβαια, και να κάνει οποιαδήποτε από τις χορευτικές του κινήσεις για τις οποίες τόσο φημιζόταν, τραυλίζοντας και παραπατώντας, απογοήτευε το κοινό του, οπουδήποτε κι αν εμφανιζόταν. Κάτι, βέβαια, που ποσώς φαινόταν να ενδιαφέρει τον Elvis, ο οποίος αρεσκόταν, πλέον, μονάχα στο να απομονώνεται στο δωμάτιό του, να διαβάζει περί θρησκείας και να αναπολεί το ένδοξο παρελθόν, όταν, βέβαια, δεν πάθαινε μία απ’ τις κρίσεις πανικού, που τον χαρακτήριζαν τελευταία.
Αντιμέτωπος με την πολύ κακή του υγεία, αδιάφορος πλέον για οτιδήποτε είχε να του προσφέρει η μουσική βιομηχανία, συνάμα αρνούμενος, όμως, να σταματήσει, ανέβηκε στην σκηνή του Market Square Arena, μπροστά σε ένα ιδιαίτερα δύσπιστο κοινό, το οποίο γνώριζε πως έβλεπε έναν μύθο να καταρρέει σταδιακά μπροστά του. Αυτό που δεν ήξερε ήταν, πως εκείνο το βράδυ της 26ης Ιουνίου 1977, θα άκουγε για στερνή φορά από τα μεγάφωνα, τα λόγια που σήμαιναν το τέλος της κάθε συναυλίας του βασιλιά:
“Ladies and Gentlemen, Elvis has left the building!”
Ο Elvis δεν αποτελούσε μονάχα έναν απ’ τους μεγαλύτερους και πιο αναγνωρίσιμους rock stars της εποχής, αποτελούσε και την μετουσίωση του αμερικανικού ονείρου, όντας ένα παιδί που ξεκίνησε από μία φτωχή οικογένεια και κατάφερε να φτάσει στην κορυφή της αμερικανικής ζωής των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Με τον θάνατό του επήλθε και το τέλος μιας εποχής.
Το Way Down ήταν το τελευταίο single, που κυκλοφόρησε ο Elvis, στις 6 Ιουνίου 1977.
Καλύτερα από οπουδήποτε αλλού η συνεισφορά του φαίνεται χαρακτηριστικά στα λόγια των συναδέλφων του:
«Πριν τον Elvis δεν υπήρχε τίποτα», John Lennon
«Ο Elvis ήταν πραγματικός βασιλιάς. Πολλοί από εμάς αναρωτιόμασταν πώς θα ήταν γέρος ο Elvis. Τώρα ποτέ δεν θα το μάθουμε.», Pat Boone
«Αν δεν υπήρχε ο Elvis δεν θα υπήρχε και ο Cliff Richard, γιατί ο Elvis ήταν υπεύθυνος για τον τρόπο έκφρασης πολλών μουσικών από εμάς που θέλαμε να εκφράσουμε τους εαυτούς μας μουσικώς. Ο θάνατός του με συγκλόνισε.», Cliff Richard
Μεταξύ των τελευταίων λέξεων, που είπε ο ίδιος, προτού αφήσει για πάντα τούτο τον κόσμο, λέγεται πως ήταν οι εξής:
«I hope I haven’t bored you».