Toν Απρίλιο του έτους που διανύουμε έκανε την πρεμιέρα της στους κινηματογράφους μια πολυαναμενόμενη ταινία που προκάλεσε ‘προβλήματα’ στην Ρώσικη κυβέρνηση αφού με εντολή του Υπουργείου Πολιτισμού με δικαιολογία «την διαστρέβλωση ιστορικών γεγονότων και ερμηνείες πάνω σε γεγονότα που συνέβησαν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο (τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο)» απαγορεύθηκε η προβολή της σε οποιοδήποτε κινηματογράφο της χώρας.
Το Child 44 παρουσιάζει τα πραγματικά εγκλήματα του Αdrei Chikatilo , γνωστό ως ‘Χασάπη του Rostof ή Κόκκινο Αντεροβγάλτη’, ο οποίος καταδικάστηκε για 52 φόνους. Η ταινία βασίζεται στο πρώτο από τα τρία βιβλία του Tom Rob Smith και την σκηνοθετική σκυτάλη παίρνει ο Ισπανός Daniel Espinoza. Αξίζει να σημειωθεί ότι το «Child 44» έχει αποκτήσει δύο συνέχειες, τα «The Secret Speech» και «Agent 6», τα οποία έχουν μεταφραστεί σε 26 γλώσσες και έχουν σημειώσει πωλήσεις εκατομμυρίων αντιτύπων.
Στη Σοβιετική Ένωση του 1953 η ευθύνη για την επιβολή του νόμου ανήκει στη μυστική αστυνομία MGB που η αγριότητά της δεν είναι καθόλου μυστική. Η προπαγάνδα του Υπουργείου Κρατικής Ασφάλειας έχει πείσει το λαό πως το έγκλημα δεν υφίσταται στη χώρα του Στάλιν. Όταν όμως ανακαλύπτεται το πτώμα ενός αγοριού πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές στη Μόσχα, ο πιστός στο σύστημα αξιωματικός Leo Demidov (Tom Hardy) μαθαίνει πως η οικογένεια του θύματος είναι σίγουρη πως πρόκειται για φόνο. Παρά τις πιέσεις των ανωτέρων του εκείνος διαισθάνεται ότι η υπόθεση κρύβει πολλά, όμως σύντομα το Υπουργείο δε διστάζει να απειλήσει τον Leo και τη γυναίκα του Raisa (Noomi Rapace) με εξορία στα βάθη των Ουραλίων.
Μια τέτοια ταινία που αφορά γεγονότα στην εποχή του Στάλιν θα περίμενε όχι αδικαιολόγητα κανείς να έχει τουλάχιστον 4-5 Ρώσους ηθοποιούς αν όχι σίγουρα τον πρωταγωνιστή. Κι όμως εδώ βλέπουμε ότι επιλέχθηκαν Άγγλοι, Γάλλοι ,Σουηδοί αλλά κανένας Ρώσος. Το μη Ρωσόφωνο all-star cast (Gary Oldman, Tom Hardy, Joel Kinnaman, Noomi Rapace, Vincent Cassel, Paddy Considine και Dev Patel), ανεβάζει σίγουρα ψηλά τον πήχη των προσδοκιών. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει ο Tom Hardy (Mad Max 2015) όπου αν και με ψεύτικη ρώσικη προφορά καταφέρνει να αντεπεξέλθει επάξια στις απαιτήσεις του ρόλου. Μέσα στα 137 λεπτά της χορταστικής αυτής ταινίας καταφέρνει να αμφισβητήσει την πίστη του στο Στάλιν, να προδώσει τον φίλο του, να υποβιβαστεί στην ιεραρχία και να κυνηγήσει έναν serial killer.Βασιζόμενη στα παραπάνω νομίζω ότι διαμορφώνεται ένα πλήρες σενάριο στο οποίο βλέπουμε πολλές πτυχές του πρωταγωνιστή. Πτυχές που αφορούν τις διαπροσωπικές του σχέσεις, τα ιδανικά του αλλά και την αίσθηση καθήκοντος που τον διακατέχει.
Όσον αφορά την σκοτεινιά της φωτογραφίας αυτή ταιριάζει απίστευτα με τα μουντά χρώματα των στρατιωτικών στολών και την εξαθλίωση της ρωσικής επαρχίας όπου και διαδραματίζεται η ιστορία. Τα γυρίσματα της ταινίας κράτησαν 15 εβδομάδες και πραγματοποιήθηκαν στην Δημοκρατία της Τσεχίας, με την Πράγα να μεταμορφώνεται στη Μόσχα του Ψυχρού Πολέμου. Το απομακρυσμένο, φτωχό Vosk, το χωριό στο οποίο εξορίζονται ο Leo και η Raisa Demidov, «υποδύθηκε» η μικρή πόλη Kraluv Dvur, που εδώ και 163 χρόνια κατοικείται από τους εργάτες του τεράστιου χαλυβουργείου της περιοχής.
Ένα ίσως αρνητικό στην πλοκή της ταινίας είναι ο αρκετά προπαγανδιστικός χαρακτήρας της. Μην ξεχνάμε ότι η παραγωγή είναι made in ΗΠΑ και είναι αρκετά οξύμωρο να κατηγορούν με τόση σφοδρότητα την σκληρότητα του Σταλινικού καθεστώτος οι πρεσβευτές κατά πολλούς της ανθρώπινης δυστυχίας εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Παρόλαυτα η ‘ζυγαριά’ κλίνει προς το αστυνομικό θρίλερ οπότε δεν είναι αμιγώς πολιτική γεγονός το οποίο την εντάσσει στις εμπορικές εύπεπτες ταινίες χωρίς αυτό να είναι απόλυτα κακό.
Αν ενδιαφέρεστε να ρίξετε μια ματιά στην εποχή του Στάλιν χωρίς όμως να εντρυφήσετε αυτού καθ’αυτού στα γεγονότα της εποχής αυτή η ταινία θα σας αφήσει πλήρως ικανοποιημένους.