H σχέση ανθρώπου-μηχανής ήταν πάντα στο μικροσκόπιο των αναλύσεων αλλά και στο ενδιαφέρον των σεναριογράφων. Μπορεί να συμβαδίσουν αρμονικά αυτά τα δύο η μήπως μόνο το ένα μέρος κρατάει τα ηνία και το άλλο γίνεται απλά υποχείριο του;
O Will Caster είναι ένας εξαιρετικός επιστήμονας που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην κατασκευή ενός αυτόνομου μηχανήματος τεχνητής νοημοσύνης. Είναι παντρεμένος με την Evelyn, επίσης επιστήμονα και μοιράζονται την αγάπη για την τεχνολογία. Όταν μία αντικυβερνητική ομάδα κατά της υπέρ-τεχνολογικής εποχής, τον πυροβολεί και ο Will βρίσκεται στα τελευταία του, η Evelyn με τη βοήθεια του κοινού τους φίλου, Max, καταστρώνουν ένα παράτολμο σχέδιο: να ενσωματώσουν τον εγκέφαλο του Will στο προαναφερθέν σύστημα τεχνητής νοημοσύνης, ώστε να τον κρατήσουν ζωντανό τρόπον τινά. Θα είναι αυτός όμως ο ίδιος άνθρωπος που ερωτεύτηκε η Evelyn, ή πλέον διαθέτει σκοτεινούς σκοπούς για έναν κόσμο όπου οι υπολογιστές ελέγχουν ολόκληρη την ανθρωπότητα;
To Transcedence η αλλιώς Κυριαρχία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα συνονθύλευμα ταινιών. Από την μια συνδυάζει την sci-fi πλευρά και από την άλλη προσπαθεί να δείξει μια πιο ‘ανθρώπινη’ ταινία, μια δραματική-κοινωνική ίσως. Από το πρώτο λεπτό θα σκεφτείς ‘κάτι μου θυμίζει’ και αμέσως θα σου θυμίσει κάτι από Matrix αλλά και κάτι από το Her με τον Joaquin Phoenix.
O Johnny Depp εμφανίζεται σε έναν διαφορετικό ρόλο για ακόμη μια φορά αλλά αυτή την φορά χωρίς να χρειάζεται να δείξει αν μπορεί να καταφέρει να τα φέρει πέρα με τον ρόλο αυτό. Έπειτα από την ταινία «Η Γυναίκα του Αστροναύτη» (1999) πρωταγωνιστεί ξανά σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας ενσαρκώνοντας μια υπερ-έξυπνη ύπαρξη που θα αποτελέσει, ωστόσο, μια απειλή για την ανθρωπότητα. Ουσιαστικά από την στιγμή που μετατρέπεται σε ‘λογισμικό’ η παρουσία του είναι ουδέτερη χωρίς πολλές ερμηνευτικές απαιτήσεις. Από την άλλη η συμπρωταγωνίστρια του η Rebecca Hall (Vicky Christina Barcelona) κρατά την ταινία μόνη της αφού εκείνη πρέπει να ερμηνεύσει όσο καλύτερα γίνεται τον ρόλο της.
Για πρώτη φορά δίνεται η ευκαιρία στον άλλοτε διευθυντή φωτογραφίας Wally Pfister ο οποίος έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Christopher Nolan στις ταινίες ‘Μemento’ ,’Batman Begins’ και ‘Inception’ να σκηνοθετήσει εξ’ολοκλήρου μια ταινία και να αποδείξει στο κοινό ότι όσα έχει μάθει δίπλα σε αυτόν τον καλλιτέχνη μπορεί και να τα εφαρμόσει στην πράξη. Κάποια οπτικά εφέ, βέβαια, δεν λείπουν από μια τέτοια παραγωγή που έχουν ως στόχο να υπογραμμίσουν τον υπεράνθρωπο, υπερφυσικό χαρακτήρα της επικίνδυνης εφεύρεσης αν και κανείς θα περίμενε να ήταν πολύ περισσότερα σε αριθμό.
Ενώ λοιπόν αρχικά έχεις καθηλωθεί στον καναπέ σου με τα pop-corn αγκαλιά από την μέση και μετά τα χαλάει με την γρήγορη μεν αλλά πρόχειρη δε ροή της. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή τα πράγματα. Η σεναριακή ιδέα είναι ενδιαφέρουσα και το πρώτο μέρος το προσπαθεί να το υλοποιήσει όσο πιο άρτια γίνεται. Υπερβολές υπάρχουν, ο ρυθμός είναι καλός, ενώ το ενδιαφέρον κρατιέται αμείωτο μόνο στην αρχή. Αναρωτιέται ο θεατής πού να το πηγαίνει άραγε με βάση την εξέλιξη της πρώτης ώρας. Μάλλον κάπου χάθηκε στο δρόμο και δεν το πηγαίνει πουθενά… Στο τέλος γίνεται αυτό το ‘κάτι’ που καταφέρνει να αποσπάσει το κινητό από το χέρι του θεατή αλλά μάλλον το παιχνίδι έχει ήδη χαθεί.