Η Ευρώπη και η Ελλάδα περπατούσαν χέρι – χέρι. Η Ελλάδα φορούσε ένα χιλιομπαλωμένο φορεματάκι και η Ευρώπη μία καινούρια μπλούζα με τιράντες και από κάτω ένα κολλητό τζιν σορτσάκι. Τα παχάκια της τελευταίας είχαν αυξηθεί τον τελευταίο καιρό, ενώ η Ελλάδα παρέμενε καχεκτική και βρώμικη, όπως πάντα.
Βρίσκονταν στο δεύτερο, στο μεγάλο διάλειμμα. Αυτό σήμαινε περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Αφού αγόρασαν δύο μεγάλα χωνάκια παγωτό από το κυλικείο του σχολείου, κάθισαν στο παγκάκι κάτω από τη σκιά μιας γέρικης ελιάς. Τα υπόλοιπα παιδιά έτρεχαν τριγύρω, παίζοντας μπάλα και κυνηγητό. Η ζέστη ήταν αφόρητη.
Ελλάδα: Σε ευχαριστώ πολύ για το παγωτό, Ευρώπη. Για άλλη μια φορά.
Ευρώπη: Δεν κάνει τίποτα. Απλά, όπως καταλαβαίνεις, θα το βάλω στον λογαριασμό σου…
Ελλάδα: Ξέρω, ξέρω. Δε χρειάζεται να μου το υπενθυμίζεις. Αχ… Φίλες είμαστε, δε λέω, μα πάντοτε μου δάνειζες χρήματα και νιώθω άσχημα. Να δω πώς και πότε θα στα ξεπληρώσω.
Ευρώπη: Έλα και μη σε νοιάζει. Λεφτά έχω για να ζήσω εγώ. Εξάλλου, μια ζωή φίλες θα είμαστε. Δε θα χαθούμε. Έτσι δεν είναι;
Η Ευρώπη της χαμογέλασε. Η Ελλάδα ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Ξαφνικά, το παγωτό και η φιλία της με την πλούσια κοπέλα δεν έμοιαζαν τόσο δελεαστικά όσο στην αρχή.
Ευρώπη: Παίζουμε “ΝΑΙ ή ΟΧΙ”;
Ελλάδα: Τι είναι αυτό πάλι; Πώς παίζεται;
Ευρώπη: Συζητάμε διάφορα και εσύ δεν πρέπει να πεις ούτε «ναι» ούτε «όχι».
Ελλάδα: Πλάκα φαίνεται να ‘χει! Ας παίξουμε!
Ευρώπη: Μμ, για να δούμε… Θυμάσαι όταν σε πρωτοέβαλα στην παρέα μου;
Ελλάδα: Ν- …Αμέ! Πώς είναι δυνατόν να το ξεχάσω; Παρότι πάνε πολλά χρόνια, το θυμάμαι. Πώς πέρασε έτσι γρήγορα ο καιρός! Να ‘ξερες πόσο σας ζήλευα, εσένα και τις άλλες κοπέλες. Σας χάζευα στα διαλείμματα να περπατάτε όλες μαζί παρέα. Η όμορφη ομάδα της Ευρώπης… Όλα τα κορίτσια της τάξης ονειρεύονταν να είχαν μια θέση εκεί. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη όταν μπήκα κι εγώ! Ένιωθα δυνατή με την παρέα που είχες φτιάξει. Υπήρχε κάτι στην ατμόσφαιρα, μια αίσθηση ενότητας και ειρήνης, μία σιγουριά για όλα τα πράγματα.
Ευρώπη: Και ακόμα υπάρχει. Έτσι δεν είναι;
Ελλάδα: Χμ, δε θα το ‘λεγα… Τελευταία, κατάλαβα ότι τα πράματα δεν ήτανε όπως πίστευα.
Ευρώπη: Δηλαδή; Δε σου αρέσει πια η ομάδα μου; Μήπως θες να φύγεις;
Ελλάδα: Ε; Πώς σου ήρθε αυτό; Γιατί παίρνεις τοις μετρητοίς ό,τι σου λένε και το μεταφράζεις σε γλώσσα που σε συμφέρει; Αυτό που λέω είναι ότι οι σχέσεις έχουν ψυχράνει και νιώθω σα να μη με συμπαθούν καθόλου κάποια από τα κορίτσια.
Ευρώπη: Υποψιάζεσαι κάποια συγκεκριμένα;
Ελλάδα: Ό- …Τσου. Απλώς, να, νιώθω πιεσμένη.
Η Ευρώπη σηκώθηκε όρθια. Κατάπιε την τελευταία μπουκιά από το παγωτό λαίμαργα, όσο η Ελλάδα άφηνε το δικό της να λιώνει στο χέρι της.
Ευρώπη: Σοβαρά τώρα; Νιώθεις πιεσμένη; Για ποιον λόγο; Δε σου κάνω τα χατίρια; Κάθε μέρα σου δίνω από το χαρτζιλίκι μου και προσπαθώ να βοηθήσω όπως μπορώ. Και τι να πουν τα υπόλοιπα κορίτσια που μου επιστρέφουν όσα τους δανείζω; Τι να πω εγώ; Σου είπα από την πρώτη κιόλας μέρα πως άπαξ και μπεις στην ομάδα μου υπάρχουν ορισμένοι κανόνες που πρέπει να τηρήσεις. Κανόνες που τηρούμε όλες μας.
Ελλάδα: Όλες σας; Δε θα μπω καν στη διαδικασία να σου επισημάνω τι μπαγαποντιές κάνουν ορισμένα από τα «πρώτα» κορίτσια σου.
Ευρώπη: «Πρώτα»; Δεν υπάρχουν πρώτα ή δεύτερα κορίτσια. Όλες ίσες είμαστε.
Η Ελλάδα σηκώθηκε όρθια και άρχισε να φωνάζει και αυτή. Το παγωτό τής έπεσε από τα χέρια και πιτσίλισε τα σκισμένα παπούτσια της. 
Κάποια από τα παιδιά σταμάτησαν το παιχνίδι για να παρακολουθήσουν τον καυγά.
Ελλάδα: Ας γελάσω! Δεν είμαστε ίσες και το ξέρεις. Σου ψιθυρίζουν στο αυτί – ξέρεις εσύ για ποιες κοπέλες μιλάω – και ο λόγος τους γίνεται κανόνας. Από πού κι ως πού; Εγώ δέχομαι τα χρήματά σου γιατί είμαι φτωχή, εκείνες τα ζητάνε γιατί θέλουν περισσότερα! Και όσο για αυτό που είπες πριν, ότι υπάρχουν κανόνες στην παρέα σου, εντάξει, έσφαλα, κάποια πράγματα δεν τα ακολούθησα – δεν μπορείς να πεις, βέβαια, ότι δεν προσπάθησα κιόλας! Παρόλα αυτά, δε νομίζω ότι είναι λόγος να με βάζετε στη γωνία και να μου φορτώνετε όλα τα κακά του κόσμου…
Ευρώπη: Αα, δηλαδή εσύ είσαι το θύμα της υπόθεσης! Ώστε έτσι νιώθεις;
Ελλάδα: Φυσικά και νιώθω έτσι!
Ευρώπη: ΧΑ ΧΑ, ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ, ΕΤΣΙ ΝΙΩΘΕΙΣ;
Ελλάδα: ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΕΤΣΙ ΝΙΩΘΩ! Τι άλλο θες από μένα;
Η Ευρώπη λύθηκε στα γέλια και άρχισε να χοροπηδάει γύρω από το παγκάκι.
Ευρώπη: Ναι-ναι-ναι, είπες «ναι», έχασες, έχασες, έ-χα-σες!
Ελλάδα: Τι; Δεν καταλαβαίνω τι λες…
Ευρώπη: Έχασες, κορίτσι μου! Είπες «ναι»! Είπαμε ότι είτε «ναι» έλεγες είτε «όχι», θα έχανες. Χαζούλα!
Η Ελλάδα έσκυψε το κεφάλι. Το ταλαιπωρημένο πρόσωπό της φάνηκε πιο κουρασμένο από ποτέ.
Ελλάδα: Δηλαδή όλη αυτή η συζήτηση έγινε απλώς για να ξεχαστώ και να χάσω;
Ευρώπη: Ακριβώς!
Ελλάδα: Με προσβάλλεις, μου θυμίζεις πόσο άσχημα με αντιμετωπίζεις τον τελευταίο καιρό, μόνο και μόνο για να νικήσεις σε ένα ηλίθιο παιχνίδι;
Η Ευρώπη σταύρωσε τα χέρια μπροστά από το στήθος της και ανασήκωσε τα φρύδια υπεροπτικά.
Ευρώπη: Όχου, χαλάρωσε, βρε Ελλάδα. Πολύ ευαίσθητη μας βγήκες. Εξάλλου, στο τέλος πάλι σε εμένα θα στραφείς για βοήθεια. Πού αλλού θα βρεις δανεικά για να φας;
Η Ελλάδα κοίταξε το κορίτσι απέναντί της σα να το έβλεπε για πρώτη φορά.
Ελλάδα: Τότε, Ευρώπη, φίλη μου, καλύτερα που δε με διώξατε ακόμη από την παρέα σας… Ίσως πρέπει να φύγω μοναχή μου. Διότι είναι καλύτερα να τρώω μόνο ψωμί κι ελιά για μια ζωή, παρά να έχω κάποιον πάνω απ’ το κεφάλι μου να με ταΐζει με τα λεφτά του.
Τα μάτια της Ελλάδας άστραψαν.
Το κουδούνι του διαλείμματος χτύπησε. Είχε έρθει η ώρα για μάθημα.