Όλοι το έχουμε σκεφτεί. Πόσοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν γνωρίσαμε ποτέ, αλλά θα μπορούσαμε να γίνουμε φίλοι τους;
Σκέψου όλα τα άτομα που έχουν περάσει από την ζωή σου. Άλλα έμειναν για λίγο, άλλα για περισσότερο. Άλλα σε απογοήτευσαν, άλλα σε μάγεψαν. Άλλα είναι ακόμη εδώ. Όμως όλα σε επηρέασαν, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, και σε άλλαξαν, είτε έγιναν φίλοι σου, είτε όχι.
Και τώρα φαντάσου πως θα ήταν, αν απλά δεν είχατε γνωριστεί.
Σίγουρα, κάποιους ευχόμαστε να μην τους είχαμε γνωρίσει ποτέ. Συχνά όμως, ακόμα και αυτοί μας έκαναν να νιώσουμε καλά, έστω για λίγο. Ή, το πιο κλισέ, ήταν τα λάθη από τα οποία μάθαμε.
Αυτοί όμως που αγαπήσαμε και αγαπάμε, και πλέον δεν μπορούμε να φανταστούμε την ζωή μας χωρίς αυτούς; Πότε ήταν η πρώτη φορά που τους είδαμε και τι εντύπωση είχαμε για αυτούς; Τους δώσαμε καθόλου σημασία;
Όταν τους κοιτάξαμε, σκεφτήκαμε κατευθείαν πως «με εσένα θα κάνω καλή παρέα», ή πήρε λίγο παραπάνω χρόνο;
Πού βρίσκονται οι υπόλοιποι; Αυτοί με τους οποίους δεν ανταλλάξαμε ακόμα το «Γεια»;
Αυτοί που δεν τους είπαμε ακόμα το όνομά μας και δεν μας ανταπέδωσαν το δικό τους;
Και πώς ξέρεις ποιοι είναι;
Είναι το άτομο στην σχολή με το οποίο δεν έχετε μιλήσει ποτέ; Είναι η κοπέλα με το τιρκουάζ μαλλί στο μετρό; Είναι το αγόρι που, την στιγμή που εσύ έμπαινες στο σπίτι, εκείνος ετοιμαζόταν να βγει βόλτα;
Ή βρίσκονται πιο μακριά; Σε άλλες πόλεις, άλλες χώρες, άλλες εποχές;
Μήπως την ώρα που εγώ περπατούσα στον λόφο της Ακρόπολης, εσύ ρύθμιζες το ρολόι σου σύμφωνα με την ώρα του Big Ben;
Μήπως κανόνιζες να βρεθείς με κάποιον κάτω από τον πύργο του Άιφελ;
Μήπως είχες ξαπλώσει στο γρασίδι απέναντι από την Μικρή Γοργόνα;
Ή μήπως έκανες κάτι άλλο σε κάποιο μέρος, του οποίου τα μνημεία δεν γνωρίζω καν;
Δεν συναντηθήκαμε ποτέ. Δεν κάναμε ποτέ τίποτα μαζί. Ο ένας δεν γνώριζε την ύπαρξη του άλλου.
Δεν ήμασταν μαζί όταν περάσαμε στις σχολές μας. Δεν έμαθες ποτέ πως χτύπησα το πόδι μου. Δεν έχουμε κοιμηθεί αγκαλιά. Δεν ξέρεις τι φοβάμαι. Δεν έχεις γνωρίσει τον γάτο μου.
Δεν μπορούσα να σε δω όταν έμαθα πως δεν μπορούσα να πάρω δίπλωμα για μηχανή.
Δεν μπορούσα να σου τηλεφωνήσω όταν έμαθα πως πήρα το δίπλωμα για αμάξι.
Και δεν θα σε πάω ποτέ βόλτα.
Ούτε ήμουν εκεί όταν εσύ ήσουν στεναχωρημένο. Δεν ήμουν εκεί όταν χάθηκε το κατοικίδιό σου. Δεν ήμουν εκεί όταν χώρισες. Δεν ήμουν εκεί όταν δεν είχες με ποιον να πας σε εκείνη την συναυλία των Scorpions (Δεν ξέρεις πως θα λύσσαγα). Δεν ήμουν εκεί όταν πέθανε ο αδερφός σου. Δεν γνώρισα ποτέ τους φίλους σου και δεν εμπνεύστηκα ποτέ από τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη, διότι ποτέ δεν μου τον εξήγησες. Δεν ήμουν εκεί όταν κέρδισες εκείνο τον διαγωνισμό. Δεν σε είδα ποτέ να χορεύεις. Δεν σου ζωγράφισα ποτέ κάρτα γενεθλίων.
Δεν είδαμε ποτέ ταινία μαζί. Δεν με είπες ποτέ ηλίθια που έριξα το ποτήρι και σε γέμισα κόκα κόλα. Δεν σου είπα οτέ να πας να πνιγείς που δεν προσέχεις που αφήνεις το ποτήρι σου. Δεν πήγαμε ποτέ παραλία. Δεν τρέξαμε ποτέ να προλάβουμε το λεωφορείο. Δεν διαφωνήσαμε ποτέ για πολιτική. Δεν μιλήσαμε ποτέ ο ένας στον άλλον με αστεία προφορά. Δεν σε γαργάλησα ποτέ, ούτε με σήκωσες ποτέ στους ώμους σου.
Δεν συγκρατήσαμε ποτέ ο ένας τον άλλον για να μην περάσει ακόμα τον δρόμο.
Διότι δεν ήμασταν στο σωστό μέρος την σωστή στιγμή. Όταν εγώ ερχόμουν, εσύ επέστρεφες, και το ανάποδο.
Στήσαμε ο ένας τον άλλον σε ένα ραντεβού που δεν δώσαμε, και τώρα ο ένας από εμάς δεν μπορεί να μοιραστεί την χαρά του, και ο άλλος δεν μπορεί να μοιραστεί την λύπη του. Ίσως έπρεπε να είχα περπατήσει πιο γρήγορα. Ίσως έπρεπε να είχες κάνει λίγη υπομονή. Και το ανάποδο.
Συγγνώμη που δεν μπορούσα να είμαι εκεί. Συγγνώμη που δεν ήρθα να γνωριστούμε, ώστε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον στο μέλλον. Ίσως να μην ευθύνομαι άμεσα, όμως κάποιος πρέπει να το λέει αυτό που και που.
Ούτε μπορούμε να ζούμε με «Εάν» και «Εφόσον». Μπορεί κάποια μέρα να μου έβαζες τις φωνές. Μπορεί κάποια μέρα να σε εγκατέλειπα.
Μπορεί να στερούσαμε ο ένας από τον άλλον την ευκαιρία να γνωρίσουμε κάποιο άλλο αγαπημένο πρόσωπο, το οποίο μας συνοδεύει σήμερα σε χαρές και σε λύπες.
Ίσως δεν θα ήμασταν και τόσο σπουδαίοι άνθρωποι ο ένας για τον άλλον.
Ίσως αυτό που μετράει, είναι το να περνάς καλά σήμερα, ενώ ταυτόχρονα αφιερώνεις λίγο χρόνο στο να έχεις το νου σου στο χθες και στο αύριο.
«Χθες μίλησα στον Σίλα. Σήμερα μου μίλησε εκείνος. Ίσως αύριο να μιλάμε μαζί».
Όλα τα άτομα αξίζουν το «Γεια». Δεν το πιστεύω ότι το λέω εγώ αυτό, αλλά Μίλα.
Μίλα στον κόσμο. Όταν είσαι στο ζαχαροπλαστείο, πες με τι αφορμή έρχεσαι. Πες στην διπλανή σου στον ηλεκτρικό πως της μπλέχτηκε το σκουλαρίκι στο μαλλί της. Πες στο παιδί στο περίπτερο πως έχεις ένα παρόμοιο σκυλάκι με το δικό του. Ή έστω, όταν πατάς τον κόσμο, παλιοατσούμπαλο πλασματάκι, αντί για ένα απολογητικό βλέμμα, πες «Συγγνώμη, δεν το ήθελα» (Μην αρχίσεις τώρα να ξενυχιάζεις τους γύρω σου επίτηδες, επειδή εσύ είσαι φοβητσιάρης και δεν ξέρεις πως να ξεκινήσεις κουβεντούλα).
Πες στον κόσμο πως σε λένε, πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο αυτό δεν μας έμαθαν;
Ξέρω, δεν είναι πάντα εύκολο. Όλοι μας μεγαλώσαμε με την λογική του να μην μιλάμε σε αγνώστους. Όμως ο κόσμος λειτουργεί διότι άγνωστοι μιλάνε μεταξύ τους.
Ίσως να μην θέλεις να μιλήσεις σε όλους. Ίσως να εμπιστευτείς τα συναισθήματά σου, που σου λένε να μην το κάνεις. Καλά κάνεις. Μην προσφέρεις παραπάνω απ‘όσα νιώθεις άνετα να προσφέρεις.
Ούτε να προσπαθείς να πιέσεις καταστάσεις. Μερικές φορές δεν βγαίνει. Πάντα όμως μπορείς να φτιάξεις την ημέρα κάποιου. Απλά, όταν επιχειρείς να το κάνεις, να είσαι ειλικρινής. Διότι η ειλικρίνεια συχνά ξεχωρίζει, και είναι ανεκτίμητη, ειδικά για ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει με κοινότυπα, στερεοτυπικά και άχρωμα κομπλιμέντα.
Πες στην αεροσυνοδό τι όμορφο χρώμα που έβαψε τα νύχια της. Πες στον άνθρωπο που σου έδωσε οδηγίες πόσο σε βοήθησε. Πες στην συνάδελφο πόσο σου αρέσουν τα μάτια της. Πες στον έρμο τον σερβιτόρο πόσο του πάει αυτό το τατουάζ. Κοίτα τους στα μάτια και δείξε ότι το εννοείς.
Ή, θυμήσου τους δικούς σου φίλους, και στείλ’τους ένα μήνυμα χωρίς αφορμή, γράφοντας πόσο καλά πέρασες την τελευταία φορά που βρεθήκατε, πόσο οικεία νιώθεις μαζί τους, πόσο χαίρεσαι που τους έχεις στην ζωή σου. Διότι μια μέρα δεν θα είσαι εδώ.
Όσο για τους φίλους που ακόμα είναι άγνωστοι, έχω καταλήξει πως (τουλάχιστον) τρία πράγματα θα μας φέρουν πιο κοντά:
Το να λέμε «Ναι», το να λέμε «Όχι» και το να ζητάμε αυτό που θέλουμε.
«Τι θα γινόταν εάν απλά δεν είχαμε γνωριστεί ποτέ; Αν είχα πεθάνει πριν εσύ είχες γεννηθεί; Ή αν εσύ είχες ζήσει όλη σου την ζωή στην Κίνα, ενώ εγώ δεν είχα φύγει ποτέ από την Ευρώπη;
Τα βλέμματά μας ποτέ δεν διασταυρώθηκαν. Τα χέρια μας ποτέ δεν ακουμπήθηκαν. Ποτέ δεν ανταλλάξαμε μια λέξη. Ποτέ δεν κάναμε ο ένας τον άλλον να γελάσει ή να κλάψει. Ποτέ δεν κάναμε γλυκό έρωτα, ούτε ξυπνήσαμε με τα σώματά μας σφιχταγκαλιασμένα. Δεν. Υπήρξαμε. Ποτέ. Και θα μπορούσαμε, πραγματικά θα μπορούσαμε, να γίνουμε τα πάντα, πραγματικά τα πάντα, ο ένας για τον άλλον. Εάν απλά είχαμε γνωριστεί.
Λοιπόν, γιατί υποφέρεις τόσο όταν κάποιος που αγαπάς φεύγει; Τουλάχιστον, είχες την ευκαιρία σου. Να είσαι ευγνώμων για αυτή. Μοιραστήκατε μια στιγμή, μια νύχτα ή έναν ολόκληρο χρόνο, δεν έχει σημασία. Εσείς. Ήσασταν. Κάτι. Και είναι αλήθεια αυτό που λέμε, ότι αγαπάμε θα το αφήσουμε πίσω.
Όμως, τι γίνεται με όλους αυτούς τους φίλους και τους εραστές που δεν γνωρίσαμε ποτέ, και δεν πρόκειται να γνωρίσουμε ποτέ; Για αυτούς, κλαίω μερικές φορές —Ines Kotarac».