Αυτή είναι η ερώτηση:
Και αυτές οι απαντήσεις μας:
_____________________________________________________________________________
Η απάντηση στο επίμαχο Δημοψήφισμα είναι προϊόν αδιαμφισβήτητα μιας ιδιοτελούς προσωπικής επιλογής γι’αυτό και αδυνατούμε να την κρίνουμε αυτήν καθ’αυτήν. Μπορούμε όμως να σταθούμε ένα βήμα πριν, να αναλογιστούμε τις συνθήκες και να κρίνουμε τις περιστάσεις κάτω από τις οποίες ωθούμαστε σε μια επιλογή, ελεύθερα και -όπως συνηθίζεται να λέγεται τις μέρες αυτές- δημοκρατικά. Προσωπικά δεν θεωρώ κανένα ΟΧΙ ικανό να φέρει αυτό που επιθυμώ, να ζήσω ελεύθερη. Είμαι πεπεισμένη πια ότι η ελευθερία μου πάντα θα είναι συνάρτηση ενός πηγαίου δυναμισμού μόνιμα εγκατεστημένου στον ψυχισμό μου και μιας εξωγενούς δύναμης που τρέφεται από την αναπνοή μου. Κάτι σαν μια σχέση δράσης-αντίδρασης με μια λερναία ύδρα που θέλει μονίμως να με έχει σε συνθήκες συμβιβασμού και αποτρόπωσης. Και εγώ από την πλευρά μου το μόνο όπλο που έχω είναι συνεχώς να διαμαρτύρομαι, συνεχώς να παλεύω και να διαπραγματεύομαι τα όρια. Κάποιες φορές κουράζομαι. Όχι όμως τώρα που μου δινεται ο λόγος να τοποθετηθώ άμεσα. Θα διαλέξω την πλευρά του ΟΧΙ γνωρίζοντας ότι δεν μπορώ να σπάσω τα δεσμά μου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα απλώσω τα χέρια μου στον δεσμοφύλακα να τον εξουσιοδοτήσω να μου τα φορέσει. Όποιο κι αν είναι το κόστος, η Ευρώπη πρέπει να μας δεχτεί ως ίσους. Η ανθρωπότητα πρέπει να πάψει να υποφέρει από τα δεινά του χρήματος. Στο DNA μου δεν έχω ευρώ. Έχω αξιοπρέπεια και σεβασμό στον άνθρωπο.
Ελένη Βαλσαμάκη
______________________________________________________________________________
Είμαι ακόμα ανάμεσα στο ΝΑΙ και στο ΟΧΙ. Εξαρχής θα ψήφιζα ΟΧΙ, γιατί πιστεύω πως θα πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε τα δικά μας βήματα ως χώρα, με τα δικά μας λεφτά. Θα πρέπει να αρχίσουμε να μαθαίνουμε πώς είναι να μη στηριζόμαστε σε άλλους. Και αν πρέπει να το κάνουμε απ’ το μηδέν, τουλάχιστον θα το κάνουμε μόνοι μας. Όμως, εμπιστεύομαι την παρούσα κυβέρνηση να μας ξεκινήσει απ’ το μηδέν; Εμπιστεύομαι οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση να μας ξεκινήσει απ’ το μηδέν; Η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη ακόμα. Το αποδεικνύει κάθε μέρα. Γι’ αυτό κλίνω προς το ΝΑΙ, επειδή εμπιστεύομαι περισσότερο την Ευρώπη.
______________________________________________________________________________
Καλοκαίρι 2015. Ξεκίνησε όμορφα, εξελίσσεται δραματικά. Έτσι μου είπαν στις ειδήσεις. Εγώ πάλι δεν μπορώ να το πιστέψω. Πιστεύω μόνο ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα ή χειρότερα από άλλες εποχές. Όχι όμως δραματικά. Αυτή η λέξη με τρομάζει και με φοβίζει. Όπως ακριβώς με φοβίζουν και οι εξελίξεις. Από μικρό παιδί έως και σήμερα, έμαθα να είμαι υπερήφανος για την χώρα μου. Για τον πολιτισμό της, την ιστορία της, τα μέρη της, τον ήλιο της, το απέραντο γαλάζιο της, τους ανθρώπους της. Αμέσως μετά σκέφτομαι, πως με όλα αυτά που έχει η χώρα μου, δεν θα πρέπει να φοβάται τίποτα και κανέναν. Ανεξάρτητα από κόμματα και παρατάξεις και με γνώμονα ένα καλύτερο μέλλον, στο επικείμενο δημοψήφισμα της Κυριακής, τάσσομαι υπέρ του ΟΧΙ.
Θανάσης Ξάνθος
______________________________________________________________________________
Σημειώνοντας ότι οι συνθήκες διεξαγωγής αυτού του δημοψηφίσματος δεν μπορούν να χαρακτηριστούν δημοκρατικές και ελεύθερες με την -προσκρούουσα σε κάθε αρχή αμερόληπτης και πλουραλιστικής ενημέρωσης- ακραία πολιτική ποδηγέτηση από τα ΜΜΕ, τις κλειστές τράπεζες και την άμεση επέμβαση από την ΕΕ στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας, τάσσομαι υπέρ του ΟΧΙ. Χωρίς ιδεοληψίες , μετεμφυλιακά σύνδρομα ή επιθυμία για αυτιστική απομόνωση της χώρας, επιθυμώ ένα δυνατό ΟΧΙ ως μέσο πίεσης, αλλά κυρίως ως μέσο αντίδρασης σε ένα ακραιφνώς μονεταριστικό σύστημα, που αγνοεί τις αξίες του ανθρωπισμού και παραγνωρίζει το ίδιο το ευρωπαϊκό ιδεώδες. Σεβόμενη τις θυσίες και την απόγνωση των πέντε τελευταίων χρόνων, ενθυμούμενη την αυταρχική διακυβέρνηση του παρελθόντος και τον αποκλεισμό του κοινωνικού διαλόγου που αυτή επέβαλε παράλληλα με τις πολιτικές λιτότητας, απογοητευμένη από τον τρόπο λειτουργίας μιας Ένωσης που ποτέ δεν θα μπορέσει πια να είναι το σπίτι μας, τρομαγμένη ενδεχομένως από την ανάδειξη μιας σκληρής, νεοφιλελεύθερης τάσης στην χώρα, προτιμώ να στηρίξω μια εθνική προσπάθεια, να στείλω ένα ηχηρό μήνυμα σε λαούς που υποφέρουν εντός του πλαισίου της Ένωσης σαν και μας, αλλά και να δοκιμάσω, αν υπάρχουν ακόμη περιθώρια ανάδειξης μιας Ευρώπης των λαών ή αν πρέπει να δοθεί τέλος στον αέναο κύκλο διαρκούς φτωχοποίησης και αύξοντος δημοκρατικού ελλείμματος που η παραμονή μας σε αυτή προκαλεί.
Αριάδνη Πολυχρονίου
______________________________________________________________________________
Ψηφίζω το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θα ψηφίσουν οι μεγαλοδημοσιογράφοι. Βαρέθηκα να καταπιέζω τον εαυτό μου -στα πλαίσια της παραμονής μας στο ευρώ- και ουσιαστικά με τις μέχρι τώρα επιλογές μου να τάσσομαι στην ίδια ομάδα με αυτά τα #$%^&%$#… Προσωπικά θα σεβαστώ το αποτέλεσμα της Κυριακής χωρις περαιτέρω αντιδράσεις… ”ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” έχουμε άλλωστε.
ο Πολέμαρχος
______________________________________________________________________________
Η απόφαση της κυβέρνησης για δημοψήφισμα με βρίσκει αρχικά εκ διαμέτρου αντίθετο. Μία πρόταση που δεν είναι ξεκάθαρη, μία πρόταση που πλέον δεν ισχύει και δεν φαίνεται πουθενά ξεκάθαρα, ώστε να καταλάβει ο απλός πολίτης για τι καλείται να ψηφίσει. Παράλληλα, σε ένα καθεστώς προπαγάνδας των ΜΜΕ και πολιτικής ρευστότητας, κανείς δεν απαντά υπεύθυνα στις συνέπειες ενός πιθανού Ναι ή ενός πιθανού Όχι. Τα μέτρα σαφώς και είναι απάνθρωπα και υφεσιακά, και θα έπρεπε να υπάρξει εξ αρχής καλύτερη διαπραγμάτευση από όλες τις πλευρές. Όμως, Ελλάδα εκτός ευρώ δε νοείται και δε δύναται να υπάρξει. Βιώνουμε όλοι δύσκολες καταστάσεις, αλλά σε περίπτωση δραχμής-όπως τονίζουν και οι δανειστές πως θα συμβεί σε πιθανό όχι- δε θα υπάρξει κανένα μέλλον, καμία σπιθαμή ελπίδας. Προσωπικά, θα ψήφιζα όχι αν υπήρχε σχέδιο και χρηματοδότηση από άλλους πόρους, εκτός ΕΕ και εκτός του απαράδεκτου θεσμού που ονομάζεται ΔΝΤ. Αν αυτό το δημοψήφισμα ερμηνεύεται λοιπόν ως Παραμονή ή όχι στο Ευρώ, τότε ξεκάθαρα τάσσομαι υπέρ του Ναι. Κλείνοντας, ελπίζω αυτό το δημοψήφισμα να μη γίνει διχαστικό, να μη δώσει το έναυσμα για τσακωμούς και αναταραχές. Όλοι είμαστε Έλληνες,και όλοι θέλουμε το καλό της Ελλάδας. Είτε Όχι είτε Ναι, όλοι πρεπει να είμαστε περήφανοι ως Έλληνες και δευτερευόντως ως Ευρωπαίοι.
Μάκης Σερεπίσος
______________________________________________________________________________
Αυτην την Κυριακή καλούμαστε να επιλέξουμε αν συμφωνούμε με τις προτάσεις των θεσμών και την επιβολή ενός νέου και ακομα σκληρότερου μνημονίου ή αν επιθυμούμε να διατηρήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία κια να μπούμε, ίσως, σε έναν νέο κύκλο διαπραγματεύσεων. Κεντρικό ρόλο στην επιλογή του Έλληνα πολίτη παίζουν τα ΜΜΕ που αυτές τις μέρες έχουν προβεί σε ενα πρωτοφανές κύμα φόβου και τρομοκρατησης των πολιτών. Η προπαγάνδα υπερ του Ναι είναι κατάφορη και ολοφάνερη δίνοντας στο Οχι διαστάσεις τρομακτικές γεμάτες προβλήματα και ανυπολογιστου κόστους καταστροφές. Το πρόβλημα όμως από την δική μου οπτική εχει πάψει εδώ και καιρό να είναι καθαρά πολιτικό ή οικονομικό. Το πρόβλημα έχει γίνει βαθιά ηθικό και αξιακό. Και εν τέλει πρέπει κάποια στιγμή ν αναρωτηθούμε τι σόι δημοκρατία θέλουμε: μια δημοκρατία υποκινούμενη και κηδεμονευομύνη απο τα κραταιά ιδιωτικά ΜΜΕ και τους εκάστοτε ισχυρούς πολιτικούς ταγους ή μια δημοκρατία που θα εδράζεται στις αρχές της ισότητας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης; Σχετικά με το δημοψήφισμα, αν και δεν εχω ξεκάθαρη γνώμη για το τι αντιπροσωπεύει η κάθε επιλογή, όπως και πολλοί απο εσάς φαντάζομαι, τάσσομαι υπέρ του Όχι καθώς δε μπορώ να διανοηθώ την συνέχιση των μνημονίων ούτε για μια μέρα ακόμα. Όχι λοιπόν στους ξένους τοκογλύφους. Όχι στα μνημόνια της ντροπής και της ταπείνωσης του Ελληνικού λαού. Όχι στην υποδούλωση της χώρας. Τέλος, ανεξαρτήτως αποτελέσματος το παν για μένα ειναι τη Δευτέρα το πρωί να επικρατήσει η λογική και η ψυχραιμία μεσα σ ένα κλίμα αδελφοσύνης και μακριά απο διχαστικά μονοπάτια.
Χρήστος Ρούκος
_______________________________________________________________________________
Το τελευταίο διάστημα, και συγκεκριμένα από τη μέρα της εξαγγελίας του δημοψηφίσματος ενεργοποιήθηκε απότομα η πολιτική αντίληψη μιας ολόκληρης κοινωνίας και κατ’ επέκταση το ένστικτο της επιβίωσής της στο ζωτικό και πατριωτικό, έτσι όπως εξελίχθηκε και προωθήθηκε, θέμα της πορείας της χώρας. Από τη μία πλευρά το «απαύγασμα της δημοκρατίας» εγκλωβισμένο σε ένα δίπολο αμφιβόλου υπόστασης. Κι από την άλλη ένα σφυροκόπημα ερμηνειών, από κάθε πλευρά, όσον αφορά το διακύβευμα της διαδικασίας, τις απόκρυφες πτυχές της μέχρι και τις στρατηγικές θεωρίες συνωμοσίας που μπορεί να λανθάνουν και να τη συνοδεύουν. Αλήθεια, από ποια αφετηρία να προσεγγίσεις ένα ζήτημα με εξώφθαλμες ανθρωπιστικές επιπτώσεις όταν οι χειρισμοί που το καθορίζουν έχουν αμιγώς «επιχειρηματικό» προσανατολισμό… Ο άνθρωπος ως έννοια και πολύ περισσότερο ως αξία (όχι εμπορευματική) υποβαθμίζεται σε έναν αστάθμητο επιχειρηματικό παράγοντα, σε μία ετεροκαθοριζόμενη στατιστική μεταβλητή. Η ελευθερία του διχοτομείται ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο και οι ανθρωπιστικές ιδέες γίνονται στιγνοί αριθμοί και απαράβατα ποσοστά. Η συνείδηση εκφυλίζεται και συρρικνώνεται υπό το σύννεφο ενός φόβου που φορτίζεται ωφελιμιστικά από πολλές αναξιόπιστες πλευρές. Κι αν αυτό το σύννεφο, ενδεχομένως και τα λόγια μου, θα μπορούσαν να είναι «αέρας κοπανιστός» μπροστά σε μία αδυναμία εκτίμησης της κατάστασης, εναποθέτω την κρίση μου στην «άγνοια κινδύνου», στην τραυματισμένη μνήμη μου, σε μία φρούδα ελπίδα ενός συλλογικού μηνύματος-κραυγής και στην «κοντόφθαλμη» προσέγγιση του ερωτήματος αυτού καθαυτού στο οποίο μία απάντηση αρμόζει… Όχι.
Με μία προϋπόθεση και σφίξιμο μαζί, πως η ανθρώπινη ζωή και το ιδεώδες της δε χωράει ούτε σε ποσοστά ούτε σε τρία γράμματα…
Σταμάτης Παπαδόπουλος
________________________________________________________________________________
Λέω ναι στο οχι και οχι στο ναι γιατί βαρέθηκα τα καραγκιοζιλίκια και τη στασιμότητα σε μια κοινωνία που το μόνο που κάνει είναι να μας υπενθυμίζει ότι χρωστάμε. ΟΧΙ άλλο. Αρκετά με το κολύμπι στον βούρκο. Ήρθε η ώρα να πάρουμε ανάσα και να κάνουμε μια φρέσκια αρχή.
________________________________________________________________________________
Θα ψηφίσω “Ναι” επειδή φοβάμαι την αβεβαιότητα του “Όχι”. Και οι δύο επιλογές οδηγούν στα δύσκολα. Αντικειμενικά όμως, πιστεύω ότι το “οχι” είναι πιο καταδικαστικό στη συγκεκριμένη συγκυρία. Λυπάμαι που πιστεύω κάτι τέτοιο για τη χώρα που πήγε μπροστά μόνο με το “οχι”…
________________________________________________________________________________
5 χρόνια τώρα, η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς μνημονίων. Χιλιάδες άνεργοι, χιλιάδες κλειστές επιχειρήσεις και η πλειοψηφία των Ελλήνων ζει υπό τα όρια της φτώχειας. Η ΕΕ θεωρεί πως η ήδη υπάρχουσα λιτότητα δεν είναι αρκετή. Ζητά περαιτέρω περικοπή συντάξεων, μείωση μισθών, μη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου. Οι συνέπειες των νεοφιλελεύθερων πολιτικών είδαμε που μας έχουν οδηγήσει. Η Ελλάδα, πλέον, δεν είναι ένα ανεξάρτητο κράτος, αλλά μια μπανανία και προτεκτοράτο της Γερμανίας. Αυτό ήταν το όρομα της Ευρώπης; Ο πλούσιος βορράς που κερδοσκοπεί ασύστολα εις βάρος του φτωχού νότου; Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ισούται με πλήρη παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και φίμωση του ίδιου του λαού ενός κράτους; Λένε ψευτο-πατριώτες και ψευτο-επαναστάτες όσους αντιτίθενται στα σχέδια εκμετάλλευσης της ΕΕ. Όμως, ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα είχε πει πως η ελευθερία δεν κερδίζεται με ένα χέρι που ζητιανεύει, αλλά με ένα χέρι που υψώνει σηκωμένη γροθιά. Ως πότε θα ζητούμε δανεικά από τους “εταίρους” μας; Πότε θα κλείσει αυτός ο αέναος κύκλος της εξαθλίωσης που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους, και τους φτωχούς φτωχότερους; Για όλους αυτούς τους λόγους, θα ψηφίσω ΟΧΙ!
Μαρία Τσιμάρα
_______________________________________________________________________________
Είμαι υπέρμαχος της ΕΕ και του οράματος της, όπως αυτό διατυπώνεται. Το παρόν και το μέλλον μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με μία Ελλάδα εντός της ΕΕ. Την Κυριακή, όμως, δεν καλούμαι να ψηφίσω για την παραμονή ή μη της Ελλάδας στην Ένωση κι ας προσπαθούν με τον πιο εμετικό τρόπο να με πείσουν για αυτό με κάθε δυνατό μέσο. Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, άλλωστε, λένε, αργεί να ξημερώσει κι εγώ θέλω να ξημερώσει όσο το δυνατόν συντομότερο… Για πρώτη φορά στην ζωή μας έχουμε την ευκαιρία να επιλέξουμε άμεσα εμείς οι ίδιοι αν θα υπογραφεί ή όχι μία συμφωνία, που εμάς πάνω απ’ όλα θα επηρεάσει. Ας πάρουμε λοιπόν την κατάσταση στα χέρια μας, να βάλουμε στην άκρη τον φόβο, και μετά απ’ όλα τα “Ναι”, που έχουν ειπωθεί, ας πούμε κι ένα τρανταχτό “Όχι”. Αν μη τι άλλο, έτσι για την αλλαγή…
Στάθης Αγγελάκος
_______________________________________________________________________________
Προτιμούμε να μενουμε στην Ευρώπη,αλλά όχι κατ αυτό τον τρόπο. Μέλη της, για λόγους και σκοπούς, μια θέση που τιμούμε και τιμάται, και όχι ζητιανιά για παραμονή ”εκβιασμούς,απειλές,και εξευτιλισμό”. Όρους με υπόσταση και όχι υπερβαλλούσης λιτότητας, που στην τελική ως μέσοι πολίτες δεν δώσαμε αφορμή για να έρθει αυτό το αποτελέσμα. Και οι μέσοι πολίτες που έδωσαν (φάγανε) κάπως έμαθαν σε ένα κατακερματισμένο πελατειακό σύστημα, 50 χρόνων τώρα και όχι 5 μηνών κυβέρνησης προφανώς!
Οπότε συγνώμη κύριοι, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Και ως σημερινή νεολαία τουλάχιστον διαβεβαιώνω οτι κανείς μας δεν είχε όνειρο να σπουδάσει,να εργαστεί για να του παίρνουν ό,τι ιδρώνει για να βγάλει, και να θέτει όνειρα που ντρέπεται και ο ίδιος να πιστέψει λόγω αυτής τη αστάθειας και του ετεροχειρισμού. Θυμάστε που λέγαμε για τσιπάκια στο μέλλον που θα μας ελέγχουν; Δεν άργησε και πολύ τελικά αυτό. ΌΧΙ.
Μαρίνα Κυβελέα
_______________________________________________________________________________
Ελλάδα και Ευρώπη είναι πολιτιστικά έννοιες ταυτόσημες από τα πανάρχαια χρόνια της ιστορίας τους.
Θάνος Αλεξανδρίδης