Μετά από δισκογραφική απουσία 10 χρόνων, δύο από τα μεγαλύτερα κωλόπαιδα, που είχε την τύχη να γεννήσει η Γηραιά Αλβιώνα , εν ονόματι Pete Doherty και Carl Barat, ξαναβρέθηκαν στο studio μετά τις προσωπικές τους δουλειές, με τους John Hassall και Gary Powell στο πλευρό τους να συμπληρώνουν την αυθεντική σύνθεση των Libertines.
Πολλά είχαν ακουστεί όλο αυτό το διάστημα, μετά την ψυχολογική, σωματική και οικονομική κατάρρευση του Doherty, την απόπειρα διάρρηξης στο σπίτι του Barat και την κρίση στις σχέσεις μεταξύ των δύο frontmen των Libertines. Πέρα από όλες τις φήμες, που έβγαιναν ανά καιρούς στην επιφάνεια, η μεταξύ τους σχέση περιγράφεται με τον πιο αφηγηματικό τρόπο, αφενός στο τραγούδι τους Can’t Stand me Now, κι αφετέρου στα λόγια του Doherty για τον Barat, όπου εξομολογείται: “υπήρχε μία περίοδος, που θα πέθαινα για χάρη του και μετά μία φάση, που ήθελα να τον σκοτώσω. Τώρα είμαι έτοιμος να πεθάνω για πάρτη του ξανά.”
Μετά την δημιουργία των προσωπικών τους projects, Babyshambles (Doherty) και Dirty Pretty Things (Barat), οι δυο τους αρκετά πιο ώριμοι πλέον και ελαφρώς γκριζαρισμένοι, φαίνεται να μηδένισαν το κοντέρ και να απαντούν σε όλους τους επικριτές τους και σε όλα τα στόματα, που απλόχερα σκόρπαγαν φήμες, με τον καλύτερο τρόπο, μέσα από μία καινούρια δουλειά, αντάξια του παρελθόντος τους.
Πρώτη φορά μετά την επίσημη διάλυσή τους το 2004, είχαν ενωθεί πίσω στο 2010 για μερικά lives, ενώ το 2014 ακολούθησε το δεύτερο κατά σειρά reunion της μπάντας, όταν έγινε γνωστό πως θα έπαιζαν ως headliners στο Hyde Park τον περασμένο Ιούλιο. Οι εμφανίσεις συνεχίστηκαν τους επόμενους μήνες, ενώ μεταξύ άλλων βρέθηκαν στο T in The Park και στο Glanstonbury νωρίτερα μέσα στον χρόνο. Μόλις, όμως, πριν από 2 εβδομάδες ανακοινώθηκε το πολυαναμενόμενο τρίτο album του συγκροτήματος, το οποίο και θα φέρει το όνομα, Anthems for Doomed Youth (Με τον τίτλο Hallelujah day, ωστόσο, να διαφαίνεται διαγεγραμμένος στο εξώφυλλο) .
Το πρώτο anthem κυκλοφόρησε ως single στις 2 Ιουλίου, την ημέρα που ανακοινώθηκε και η επερχόμενη κυκλοφορία ολόκληρου του album τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Το όνομα αυτού, ‘Gunga Din‘.
Ένα κλασσικό Libertines κομμάτι από πολλές απόψεις, αν και φαίνονται αισθητά οι πειραματισμοί του Doherty με την jazz και τα blues, που είχε ήδη ξεκινήσει από την εποχή Babyshambles. Ποιητικοί στίχοι, συχνά διττής σημασίας, με μεγάλες δόσεις αφοπλιστικής ειλικρίνειας και μάταιης συνειδητοποίησης. Μελωδικά και ρυθμικά κουπλέ, ένα ορχηστρικό και γηπεδικό ρεφραίν, που σου κολλάει μονομιάς στο μυαλό, μία γέφυρα απογείωσης και ένα τέλος χαρακτηριστικό του Doherty. Οι λογοτεχνικές επιρροές δεν λείπουν για ακόμη μία φορά, αφού το όνομα του κομματιού το δανείζονται από ποίημα του Rudyard Kipling, όπως άλλωστε και το ομώνυμο κομμάτι του album, από τον Wilfred Owen αντίστοιχα, αποδίδοντας ξανά φόρο τιμής σε Άγγλους ποιητές του περασμένου αιώνα.
Σε κάθε περίπτωση συνεχίζουν να επιβεβαιώνουν και να υποστηρίζουν τόσο με την στιχουργία τους όσο και με όλο τους το ηχητικό, κι όχι μόνο, στυλ, έναν απ’ τους πιο γνωστούς και χαρακτηριστικούς τους στίχους, ο οποίος προέρχεται από το Time for Heroes και φαίνεται να τους σημαδεύει και να τους συνοδεύει περισσότερο από κάθε άλλον τους:
“We will die in the class we were born, but that’s a class of our own my love.”