Τεχνολογικά ανίκανοι όλου του κόσμου ενωθείτε!
Είναι από αυτά τα πράγματα που για κάποιο λόγο δεν τα καταλάβαμε ποτέ. Μας προσπέρασαν και τώρα μας ξεπερνούν. Η Σάρα δεν έβλεπε ποτέ παιδικά, στην Μάρα δεν αρέσει η ποίηση, ο Γιαννάκης δεν τρώει γλυκά, ο Γιωργάκης δεν έχει καλό προσανατολισμό και η φίλη μου η Δάφνη απεχθάνεται την Χημεία, ούσα στη σχολή Χημικών Μηχανικών.
(Πράγμα που φυσικά λατρεύω, ως άτομο που καθόταν στην Θεωρητική Κατεύθυνση μισώντας απύθμενα τα Αρχαία και τα Λατινικά)
Ε, ένα ακόμα πράγμα το οποίο δεν μπορώ να (Δια)χειριστώ είναι το Τεκνόλοτζι.
Οκέι, ναι, είμαι εξοικειωμένη με κάποιες βασικές λειτουργίες του Πισί.
Ξέρω να κατεβάζω τραγούδια από το διαδίκτυο στον υπολογιστή, να πειράξω μια εικόνα στο iPiccy, ούτε είμαι από αυτούς που γεμίζουν την οθόνη άχρηστα εικονίδια μέχρι να θυμίζει μαξιμαλιστικό πίνακα του ρεύματος Horror Vacui.
Επίσης, ξέρω τυφλό σύστημα κυρίως διότι ο γάτος μου είναι attention whore και άμα νιώσει παραμελημένος θα σταθεί ακριβώς μπροστά από την οθόνη, κυκλοφορώ με στικάκι 64 GB, κάνω τακτικά Backup τα αρχεία μου και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ κάνω την προσευχή μου (εδώ νιώθω την ανάγκη να διευκρινίσω ότι αυτό το τελευταίο δεν το εννοώ).
Και όχι, ούτε χρησιμοποιώ το Internet Explorer. Είπαμε, δεν είμαι και τέρας.
Βασικά, για να εξηγήσω λίγο τον βαθμό του τεχνολογικού μου αναλφαβητισμού:
Είμαι το άτομο που ενώ ξέρει να κατεβάσει μια ταινία, δεν ξέρει να εγκαταστήσει το πρόγραμμα κατεβάσματος ταινιών. Ήλπιζα να βγάλω άκρη με τα μαθήματα πληροφορικής στο τμήμα μου, όμως πέρα από το να μάθω να βάζω υποσημείωση στο Word (το υπερσύγχρονο του 2003) και την βιογραφία του Alan Turing δεν έμεινα καλυμμένη. Κοινώς, πάμε κάποια στιγμή για ECDL.
Βλέπω λοιπόν καθημερινούς, κατά τα άλλα, ανθρώπους, που δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Είναι λειτουργικοί, είναι χρήσιμοι, έχουν πάρει τη ζωή στα χέρια τους! Χωρίς να το πολυσκέφτονται, ξέρουν κάτι κολπάκια πέρα από το κλασσικό Alt-Ctrl-Delete, που κάνουν άτομα σαν και εμένα να αναφωνήσουν „Witchcraft!“
Πότε και πως τα έμαθαν όλα αυτά; Συχνά η απάντηση είναι «Ε, στην πορεία μωρέ», «Δεν ξέρω, μόνος μου, με λίγο ψάξιμο» κτλ. Πράγμα που στα μάτια μου τους κάνει κάτι μεταξύ τρελών και ηρώων, διότι φαντάζομαι πως ο μέσος γονιός που είχαν δεν θα ήξερε να κάνει τον πυροσβέστη σε περίπτωση που γινόταν ατσαλιά.
Προσωπικά ήδη θεωρώ τον αληθινό κόσμο –δηλαδή ό,τι έχει φυσική και όχι ψηφιακή υπόσταση, συν τα φαντάσματα– αρκετά περίπλοκο. Όταν άρχισαν να εμφανίζονται και να κερδίζουν σε δημοφιλία τα Tablets, τα iPads, τα iPhones, τα iPods, τα iΠνίξου, παρατήρησα ότι έχανα όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον μου.
Λατρεύω το Bakatel 2000 που αποκαλώ ακόμα κινητό μου, στο οποίο έχω βάλει όλη μου τη μουσική (Αντί να κουβαλάω ξεχωριστό MP3) και λίγες φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων. Και ειλικρινά, μου αρκεί που εκπληρώνει αυτές τις λίγες βασικές ανάγκες, τηλέφωνο-μήνυμα-μέτριας ποιότητας κάμερα-ξυπνητήρι-σημειωματάριο, και δεν με ενοχλεί που είναι τυλιγμένο με σελοτέιπ για να μην φύγει το καπάκι.
Ούτε ένιωσα ακόμα την ανάγκη να πάρω κάποιο αφής (κουμπότζαμο, όπως τα λέω εγώ). Εδώ ούτε στο λατρεμένο μου Nintendo DS δεν με βόλευε να βάλω δάχτυλο (Θεεμουσχώραμε) και είχα πάντα ρεζέρβα λίγα Touch Pens, διότι χάνονταν τα ρημάδια.
Χάνω βέβαια την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω ένα GPS σαν άνθρωπος ή να μπαίνω όποτε γουστάρω στο Internet ή να διευκολύνω λίγο την ζωή μου με εφαρμογές τύπου Shazam, όμως ειλικρινά δεν μου λείπει τόσο.
Ίσα ίσα, έχω αξιοπρεπέστατη δικαιολογία για όταν χάνομαι, και όσο ανώμαλο και να ακούγεται, μου αρέσει που δεν μπορώ να είμαι 24/7 Online, διότι είναι από επιλογή.
Βέβαια, στον κόσμο που τα κινητά μεγαλώνουν και οι υπολογιστές μικραίνουν, αυτό που ζω εγώ είναι μια μίξη προσωπικών επιλογών και συνειδητοποιημένης ήττας.
Οι σκοτεινές πλευρές είναι πως δεν ξέρω να ξεχωρίσω ούτε καν οπτικά ένα Samsung από ένα LG, τι είναι το Android, πως να κάνω Format τον υπολογιστή, πως να εγκαταστήσω ένα πρόγραμμα ή να ανακτήσω χαμένα αρχεία, ούτε τι παίζει με τους πυρήνες στους επεξεργαστές. Μέχρι πέρυσι δεν καταλάβαινα ότι τα Windows έχουν διαφορές μεταξύ τους. Ντρεπόμουν και να ρωτήσω γιατί τα καινούρια μετά τα σιχαμένα τα 8.1 λέγονται 10 και όχι 9 και τελικά το γοογλαρα, ενώ δεν έχω ιδέα πως να γράψω ένα CD και ποιο είναι το καλύτερο Antivirus (Αυτό που έρχεται κάθε δίμηνο σπίτι μου με δειγματάκια Carroten, *Γκούχου-Γκούχου*).
Περαιτέρω, επειδή δεν έχω κάποια πιο άμεση εικόνα, τα MB και τα GB τα μεταφράζω σε χωρητικότητα ταινιών, και όταν πήρα Laptop η πρώτη μου σκέψη μετά την αρχική χαρά ήταν: «Τον αντίθεό μου, τώρα θα πρέπει να κάτσω να μάθω πως λειτουργεί και να βρω πως να το ρυθμίσω για να με βολεύει».
Από την πρώτη βδομάδα σταμάτησαν να λειτουργούν τα πλήκτρα (Oρκίζομαι εκείνη τη φορά δεν έκανα τίποτα, αγνή γκαντεμιά) και από όταν μου το επισκεύασαν ακόμα το έχω με το προστατευτικό κάλυμμα όταν το κλείνω. Παρατηρήστε το κλασσικό σύνδρομο «Δεν σε καταλαβαίνω, για αυτό σε φοβάμαι και σε έχω μη στάξει και μη βρέξει». Όπως παλιά οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν την φύση και έλεγαν «Θεός».
Δεν είναι ότι δεν προσπαθώ. Every once in a blue moon έχω λίγη παραπάνω αυτοπεποίθηση αλά «Μεγάλωσα, είμαι ανεξάρτητος τώρα» και ιστορίες, και παίρνω πρωτοβουλίες. Πότε πιάνει, πότε όχι. Πχ: Φτιάχνω λογαριασμό σε κάποια σελίδα και παρόλο που φροντίζω να σημειώνω κωδικούς, Username κτλ, την δεύτερη φορά δεν θα μπορώ να κάνω Sign In, επειδή ήδη στην εγγραφή πάτησα κατά λάθος ένα Caps Lock ή κάτι αντίστοιχο. Και δώστου ξανάλλαξε κωδικό.
Ή όπως πριν λίγες βδομάδες που πήγα να κάνω λήψη ανανεωμένου πακέτου υποτίτλων μέσω Vlc Player, και τώρα τα 2 Netbook που έχουμε στο σπίτι απλά δεν παίζουν με Vlc Player. Το σβήσαμε σαν πρόγραμμα, το ξανακατεβάσαμε, ακόμα δεν παίζει.
Ή όταν προσπαθώ να κάνω μια απλή δουλειά και αντί να συνεργαστεί το εν λόγω πρόγραμμα που χρησιμοποιώ, αποφασίζει να με παρενοχλεί με άχρηστες ειδοποιήσεις.
Και πιστέψτε με, nobody thinks it sucks more than I do. Πικρή πικρή η απόγνωση του να έχεις κάνει κάτι λάθος, και να μην ξέρεις τι, και πως να το φτιάξεις. Είσαι ικανός για τα πάντα. Από το να προσποιείσαι πως δεν έγινε τίποτα, μέχρι να επιτεθείς στην συσκευή που σε περιγελά, ώστε να μάθει ποιος κάνει κουμάντο εδώ μέσα. Σκέφτεσαι όλους τους γνωστούς σου που θα ήξεραν τι να κάνουν, ενώ ήδη έχεις στο μυαλό σου τις σεξουαλικής φύσεως χάρες που θα εκπληρώσεις ή τα γλυκά που θα τους φτιάξεις σαν αντάλλαγμα (Για ένα από αυτά τα δυο αστειεύομαι. Μόνο μην ρωτήσετε την Πετρινούλα διότι θα την φέρετε σε δύσκολη θέση).
Τελικά το ξημέρωμα σε βρίσκει να φωνάζεις με αναφιλητά και απόγνωση στα μάτια την μάνα σου, την αδερφή σου και την κολλητή σου που ξέρουν να χειριστούν καλύτερα από εσένα το διαβολομηχάνημα (Για να μην λέμε και πως οι γυναίκες δεν είναι για τέτοια, απλά επειδή η συγκεκριμένη –C‘est Moi– είναι άχρηστη).
Επιπλέον, νιώθω πως μιλάω εκ μέρους πολλών ομοιοπαθούντων όταν λέω: «Αγαπητοί Τεχνολογικά Ικανοί άνθρωποι, ξέρουμε πως πολλοί μας αντιπαθείτε». Εδώ βρήκα ερώτηση για τον Politically Correct χαρακτηρισμό μας, δηλαδή ο κόσμος προσπαθεί να μην μας βρίσει.
Πέρα από πλακίτσες και πειράγματα, έχω αποσπάσει αρκετά ειρωνικά έως εριστικά βλέμματα και ολίγον τι passive aggressive σχόλια για την στάση που υιοθετώ, και που τολμάω να υπερασπίζομαι την τεμπελιά-απροθυμία μου να τους μοιάσω.
Όπως και έχω δεχτεί πολλές απειλές απαγωγής με σκοπό την δολοφονία του κινητού μου. Πνιγμός από καζανάκι, πτώση από παράθυρο, με δύναμη ρίψη στον τοίχο και άλλα τέτοια αρρωστημένα. Γιατί; Γιατί έτσι. Μπορεί να τους σπάμε τα νεύρα.
Αν και υποθέτω κι εγώ παραξενεύομαι όταν κάποιος δεν ξέρει αγγλικά, όπως και θα δυσκολευόμουν να εμπιστευτώ κάποιον που δεν βλέπει παιδικά ή που δεν τρώει γλυκά, όπως στο παραπάνω παράδειγμα.
Άλλοι βέβαια σέβονται το γεγονός ότι το Nokia μου είναι αντίκα και ζητούν να τους το δανείσω για την επόμενη φορά που θα κατέβουν σε πορεία και θελήσουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Διότι μπορεί και να ξέρεις να φερθείς ευγενικά, αστειευόμενος παράλληλα
Δεν θα με χαρακτήριζα τεχνοφοβικό άνθρωπο (#ΔενΕίμαιΡατσιστήςΑλλά…). Δεν μπορώ να αρνηθώ πως η τεχνολογία με έχει βοηθήσει πολύ στην ζωή μου, και ούτε είμαι υπεράνω του να έχω, για παράδειγμα, Facebook διότι «Αποκθενώνει τον κόδμο» και τα γνωστά. Ίσα ίσα, με διευκολύνει τόσο στις κοινωνικές όσο και στις αντικοινωνικές φάσεις που περνάω ως άτομο. Απλά προς το παρόν δεν ψήνομαι να φτιάξω Twitter ή Instagram.
Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα γνωρίζουν κάτι παραπάνω, ειδικά στην τεχνολογία. Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν να επισκευάσουν ένα τηλέφωνο, όμως μπορούν να πάρουν ένα καινούριο, ή να φωνάξουν έναν ηλεκτρολόγο. Άλλου είδους τεχνολογία χρησιμοποιείται από ειδικούς για να μελετηθούν Άτομα και Σκοτεινή Ύλη, ενώ για τους υπόλοιπους ανθρώπους που δεν κατανοούν το πως λειτουργεί αυτό και ασχολούνται με διαφορετικές επιστήμες, η ζωή συνεχίζεται.
Σας αφήνω με λίγα σοφά λόγια από τον πολυαγαπημένο μου Nick Miller, γνωστός για την ατάκα “I refuse to pay for the Wiffi”.
“I know what is going on. Story as old as Time. A new piece of technology comes around, and all the peasants freak out. But one Prince knows what’s going on, and he says: “Don’t trust the technology!” And all you peasants trust it, and then the machine becomes self-aware, and destroys you all. And then, I become the loneliest Prince of all, laughing in my golden tower”. -Nick Miller