Μια οικογένεια μπορεί να είναι δύσκολη και απογοητευτική. Άλλωστε η παραμυθένια εικόνα που προσδοκούμε συχνά απέχει από την πραγματικότητα.
Αν διαβάζεις αυτό το άρθρο, τότε μάλλον θα αναρωτιέσαι «τι περίεργη ερώτηση! Φυσικά αγαπώ την οικογένειά μου». Αλλά τώρα που ζήσαμε πρόσφατα τις διακοπές του Πάσχα (και τον πολύ χρόνο με την οικογένεια), ας καθίσουμε ένα λεπτό για να σκεφτούμε με ειλικρίνεια τον κάπως άβολο και δυσάρεστο χρόνο που περάσαμε μαζί τους.
Επίσης, να σημειώσουμε ότι η ερώτησή μας ήταν «Συμπαθείς την οικογένειά σου;» και όχι αν την αγαπάς.
Η συμπάθεια και η αγάπη είναι δύο τελείως διαφορετικά συναισθήματα. Αγαπάμε πολλά πράγματα στη ζωή μας. Χρησιμοποιούμε τη λέξη «αγαπώ» περισσότερο ως συνήθεια, αντί να εκφράσουμε κάποιο αληθινό συναισθηματικό δεσμό. Αγαπήσαμε μια ταινία, αγαπάμε το ηλιοβασίλεμα, αγαπάμε την πίτσα κλπ κλπ. Ωστόσο, η λέξη «συμπαθώ» έχει άλλη σημασία. Η κατάχρηση της «αγάπης» έχει φτάσει τον αριθμό των «συγνώμη» που ακούμε πλέον.
Ας γυρίσουμε, όμως, στο θέμα μας. Για πολλούς ανθρώπους, οι προσδοκίες των άλλων είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση και το πιο δύσκολο concept που μπορείς να ξεπεράσεις. Δεν αναφερόμαστε σε μια μεγάλη προσδοκία που δε θα είχε καμία σχέση με το χαρακτήρα κάποιου, τόσο ώστε να μην είναι δίκαιο να πραγματοποιήσει την προσδοκία.
Ας το πούμε πιο απλά, μ’ ένα παράδειγμα: Μια γυναίκα είχε γενέθλια κατά τη διάρκεια των διακοπών. Ήθελε να καλέσει πολύ κόσμο για ένα μεγάλο δείπνο σε ένα μοντέρνο ξενοδοχείο. Μένει μερικά χιλιόμετρα μακριά από την κόρη της και προσπάθησε να τη δει, πριν τη μεγάλη μέρα. Ένα από τα πρώτα πράγματα που είπε η κόρη της ήταν ότι δεν ήξερε τι ώρα θα προλάβαινε να πάει στο πάρτι. Η μητέρα της πληγώθηκε και στεναχωρήθηκε. Πίστευε ότι η κόρη της θα έλεγε: «Τι ώρα θα ήθελες να έρθω στο πάρτι των γενεθλίων σου;»
Αυτές οι προσδοκίες ήταν φυσιολογικές, καθώς ανήκαν στα όρια της σχέσης μητέρας-κόρης. Σε αυτή την περίπτωση σίγουρα η μητέρα δε θα συμπαθούσε και πολύ την κόρη. Θα συνέχιζε να την αγαπάει, αλλά δε θα τη συμπαθούσε.
Οι οικογένειες μπορούν να είναι δύσκολες και απογοητευτικές. Θέλουμε απελπισμένα να είμαστε καλά με όλους ∙ ακόμα κι αν κάποιο μέλος είναι αλκοολικό ή το μαύρο πρόβατο στην οικογένεια.
Μερικοί τρόποι για να μειώσουμε τον πόνο της απογοήτευσης που νιώθουμε όταν συνειδητοποιούμε ότι δε συμπαθούμε κάποιο μέλος στην οικογένεια είναι οι εξής:
- Μείωσε το χρόνο συναναστροφής με το συγκεκριμένο άτομο.
- Μην ελπίζεις ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να αλλάξουν. Αν είναι όλα τέλεια, αυτό είναι bonus, αλλά μη νομίζεις ότι θα είναι έτσι πάντα.
- Να έχεις πάντα ένα σχέδιο εξόδου.
- Αντικατάστησε τη συντροφιά της οικογένειάς σου με κάτι καλύτερο για εσένα. Να μπαίνεις στο σπίτι σε κάτι ιδιαίτερο.
- Μη χάνεις τον ύπνο σου για να αναρωτιέσαι τι έκανες και τι δεν έκανες στο άτομο που συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Εκείνοι είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους, όχι εσύ.
Είναι ανήθικο για την κοινωνία να μη συμπαθείς την οικογένειά σου. Δε θα έπρεπε να τολμάμε να μιλάμε στους άλλους για το πώς νιώθουμε, γιατί τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια. Ναι, μάλλον αυτή είναι η μεγάλη παραμυθένια εικόνα, αλλά το αν είναι αληθινή είναι άλλο ερώτημα.
Αν δεν ήταν αδερφή ή αδερφός σου, η μαμά ή ο μπαμπάς σου, θα ήταν φίλοι σου;
Είναι οκ , αν απαντήσεις όχι.
Μπορεί να μην είσαι κοντά στους δικούς σου, αλλά μπορείς να είσαι φιλικός μαζί τους και να τους αποδεχτείς. Ίσως, όντως, αν δεν σας ένωνε το κοινό αίμα, να μην κάνατε παρέα μεταξύ σας. Το να μαθαίνεις να δέχεσαι τις διαφορές και τα όρια των σχέσεων θα σε βοηθήσει να καλλιεργηθείς σαν άνθρωπος.
Θα καταλάβεις ότι απλά επειδή κάποιος είναι μέλος της οικογένειάς σου, δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα είσαι κοντά τους, παρόλο που μεγαλώνοντας αυτό μαθαίνουμε να κάνουμε. Σε κάποιες οικογένειες, τα παιδιά χρειάζεται να απομακρυνθούν από τους γονείς τους, τα αδέρφια και άλλους συγγενείς, οι οποίοι λειτουργούν ως αρνητική επιρροή ή τα κακομεταχειρίζονται. Πάντως, είναι δύσκολο να εγκαταλείψεις την ιδέα του να έχεις μια τρυφερή, ζωντανή σχέση με τους συγγενείς. Το να θυσιάζεις όμως τη δική σου συναισθηματική υγεία για να διατηρήσεις μια ανθυγιεινή σχέση δεν είναι καλή επιλογή.
Εδώ έρχεται «η οικογένεια που επιλέγουμε». Αυτοί είναι άτομα – φίλοι, δάσκαλοι, συνεργάτες – που φέρνουμε στη ζωή μας γιατί θέλουμε και νιώθουμε ότι μπορεί ο ένας να κερδίσει κάτι από τον άλλον. Μας στηρίζουν, μας φροντίζουν και μας βοηθούν να προχωράμε. Δεν είναι μονόπλευροι, αρνητικοί ή προσβλητικοί. Μας βοηθούν να νιώσουμε καλά για τον εαυτό μας και το ίδιο κάνουμε κι εμείς για εκείνους.
Πάντα υπάρχουν λύσεις.