Ανταπόκριση: Εύα Μπεσλεμέ / Στάθης Αγγελάκος
Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης [ i-jukebox.gr ]
“Η νοσταλγία είναι μια παχιά αγελάδα που κατεβάζει το πιο ακριβό γάλα.”
Τις τελευταίες 4 ημέρες προσπαθώ να επεξεργαστώ τι ακριβώς έζησα το Σάββατο το βράδυ, ώστε να μην προβώ σε μεγαλεπίβολες δηλώσεις και μικροπρεπείς παρατηρήσεις και σίγουρα να μην κρίνω αβίαστα όσα είδαν τα μάτια μου, χωρίς πρώτα να τα φιλτράρω. Πολλοί κινητοποίησαν αμέσως την νοσταλγία τους, ώστε να αφορίσουν το δήθεν “παρηκμασμένο” Rockwave σε σχέση με τα παλαιότερα line-ups του, ή τους υποτίθεται “εκφυλισμένους” Black Keys σε σχέση με τον ακατέργαστο εαυτό τους πίσω στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Παραλίγο να πέσω κι εγώ στην ίδια παγίδα. Το ομολογώ. Έπειτα, όμως, σκέφτηκα όλα τα παρακάτω.
Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Το line-up περιελάμβανε μία blues-rock μπάντα με pop attitude από το Οχάιο ως headliners (The Black Keys), μία psych/blues-rock μπάντα που αγγίζει ενίοτε ελαφρά τα όρια του stoner από το Τέξας (The Black Angels), μία απ’ τις πιο εμβληματικές πλέον μπάντες της αντίστοιχης εγχώριας μουσικής σκηνής (1000 Mods) και δύο απ’ τις πιο πολλά υποσχόμενες ελληνικές μπάντες σε κοντινό πάντα ύφος με τις παραπάνω (The Big Nose Attack & Puta Volcano). Με λίγα λόγια, είτε θέλουν κάποιοι να το παραδεχτούν, είτε όχι, αν δεν ήταν εκλεκτικό, ήταν σίγουρα πλήρες το line-up για οποιονδήποτε κυμαίνεται σε αυτά τα μουσικά μήκη. Προχωράμε.
Κι ο κλήρος, λοιπόν, έπεσε στους… Puta Volcano. Αυτή ήταν η πρώτη ελληνική μπάντα που άνοιξε την συναυλία στις 16.45. Παρά την “ατυχία” τους λόγω ώρας και σειράς, απέσπασαν πολύ θετικά σχόλια από το κοινό, που διαπίστωσε πως η σχετική λίστα με τις καλές και προικισμένες ελληνικές μπάντες συνεχώς μεγαλώνει. Έδειξαν με κάθε τρόπο φανερά εξελιγμένοι και η πρόταση που παρουσίασαν μέσω των τραγουδιών του νέου τους album ‘Τhe Sun’ ήταν άκρως ενδιαφέρουσα. Η φωνή της Λούνα, αν μη τι άλλο, ήταν καθηλωτική και τα εφέ με τις φωτιές και τους καπνούς κατάφεραν να ανεβάσουν, από πολύ νωρίς, τον παλμό.
Την σκυτάλη παρέλαβαν οι The Big Nose Attack, ένα ελληνικό δίδυμο που κινείται σε blues-rock και ελαφρά alternative ρυθμούς. Κάνοντας την είσοδό τους στις 17.45 είχαν την δυνατότητα να παίξουν μπροστά σε ένα αρκετά μεγάλο κοινό. Απέδειξαν εμπράκτως, παίζοντας τραγούδια απ’ το album τους ‘Paint it Blue’, αλλά και το ’69’ απ’το επερχόμενο, πως αποτελούσαν μία απ’ τις ιδανικότερες εγχώριες επιλογές ως opening των Black Keys. Το όλο στυλ τους αρκετά παρεμφερές με εκείνο των κλειδιών, αλλά παρ’ όλα αυτά αυθεντικό. Ηχητικά, μάλιστα, παρότι μόνο δύο μέλη, στάθηκαν άρτια στην σκηνή του Terra Vibe προθερμαίνοντας το κοινό για αυτό που επρόκειτο να επακολουθήσει. Για όσους πιθανώς δεν τους γνώριζαν θα αποτέλεσαν σίγουρα μία απ’ τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της βραδιάς και μία μπάντα που θα έψαχναν μόλις γυρνούσαν σπίτι.
Η ώρα πλησίαζε 19.00 όταν ανέβηκαν στην σκηνή οι 1000 Mods. Εμφανιζόμενοι με τον αέρα μεγάλης μπάντας και τη γνωστή τους υπερκινητική σκηνική παρουσία έδειχναν χαρακτηριστικά άνετοι μπροστά σε ένα πολυπληθές πλέον ακροατήριο. Πάντα με τον γνωστό τους βαρύ ήχο και σταθερούς ρυθμούς, άλλοτε ταχύτερους, κι άλλοτε όχι, κατάφεραν επάξια να ξεπεράσουν τα όρια της αναγνωρισμένης εγχώριας μπάντας, που απλώς αναλαμβάνει την μετάβαση από την μία άκρη του Ατλαντικού στην άλλη. Το ‘Vidage’ χειροκροτήθηκε έντονα και μαζί με την αλληλεπίδραση του κοινού έφτασαν να ανακηρυχθούν στην πιο ενεργητική παρουσία επί σκηνής. Ήταν εξαιρετικοί και απέδειξαν πως δεν έχουν τίποτε απολύτως να ζηλέψουν από μπάντες του εξωτερικού με το αντίστοιχο ύφος και βεληνεκές. Ούτε καν τα μεγάλα fan clubs, αφού εκατοντάδες πιστοί τους ακόλουθοι είχαν συρρεύσει στην Μαλακάσα για χάρη τους, και θα το έκαναν ξανά και ξανά.
Ο ήλιος φαινόταν πως θα αρχίσει να πέφτει σιγά σιγά και τότε βγήκαν στην σκηνή οι Black Angels με το ‘Entrance Song’. Οτιδήποτε κι αν υποστηρίξει κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως είναι η ιδανική εν ενεργεία μπάντα για να παίζει την ώρα που δύει ο ήλιος. Μαγνητική σκηνική παρουσία, υπνωτικοί ρυθμοί και εξωτικές μελωδίες, με την φωνή του Alex Maas να περιγράφει σαν άλλος αντι-ήρωας προφήτης με πυγαίο αυθορμητισμό σκοτεινές ιστορίες και την drummer να δίνει την ψυχή της στα drums σε ένα ξέφρενο χορό και να μας θέτει αμφιβολίες για την Meg White (βλ. White Stripes). Το κοινό ήταν αρχικά μουδιασμένο και στατικό. Μόλις, όμως, άρχισαν να κατανοούν το πνεύμα των τεξανών, όλο και περισσότεροι αφέθηκαν στους ήχους των ‘Young Men Dead’, ‘Molly Moves My Generation’ και ‘Bad Vibrations’ και οι Angels έδωσαν μια εκθαμβωτική psych παράσταση.
Δεν γνωρίζω εάν ταιριάζουν καλύτερα σε κλειστό χώρο, αν κι αυτό ίσως να συνάδει με την όλη ηχητική αισθητική τους. Ίσως να μην είναι καν το κατάλληλο group για να ανοίγει πλέον τους Black Keys και να μην συγκλίνουν πια οι δρόμοι τους. Ίσως είναι ώρα να είναι headliners στα δικά τους festival. Σίγουρα, όμως, ήταν η πιο ιδιαίτερη μπάντα της βραδιάς, κέντρισε τα βλέμματα πάνω της και έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Δεν σταμάτησαν μέχρι να ακούσουν το καμπανάκι εξόδου.
Με την φυγή τους, αφού εισέπραξαν ένα διστακτικό χειροκρότημα, ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται μπροστά στην σκηνή. Πλέον πρέπει να υπήρχαν γύρω στις 20.000 μπροστά από τo Terra Stage. Το ρολόι σήμανε 22.00, έσβησαν τα φώτα, ακούστηκαν ιαχές και οι Black Keys βγήκαν στην σκηνή. Ο Dan Auerbach αναφώνησε ένα ‘Greece’ και ξεκίνησαν. Το πλήθος τους υποδέχτηκε θερμά με χειροκροτήματα, φωνές και μπύρες στον αέρα. Όμως, λίγα μόνο δευτερόλεπτα, από το ‘Dead & Gone’, αρκούσαν για να καταλάβει κανείς, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο ήχος ήταν μάλλον λίγο πιο χαμηλός απ’ ότι περιμέναμε και το δίδυμο απ’ το Οχάιο πιο υποτονικό απ’ ότι μας έχει συνηθίσει. Όσον αφορά το setlist ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο. Ακούστηκαν κατά κύριο λόγο τα hits των τελευταίων 2 δίσκων ξεσηκώνοντας μεν τους “νέους” φαν, απογοητεύοντας όμως σε πολλές περιπτώσεις εκείνους που τους ακολουθούσαν πριν τα ‘Lonely Boy’ και ‘Fever’.
Ως καλύτερες στιγμές τους θα επέλεγα τα ‘Leavin’ Trunk’, ‘Same Old Things’, ‘Strange Times’ και φυσικά το ‘I Got Mine’. Η επιλογή του ‘Little Black Submarines’ με την ντόμπρο κιθάρα ήταν ίσως η καλύτερη επιλογή για το τέλος της βραδιάς, ενώ η “παλαιική” εικόνα που παρουσίαζαν στα video walls, κατά την διάρκεια της συναυλίας ήταν εντυπωσιακή και αν μη τι άλλο ταίριαζε στο στυλ της μπάντας. Ωστόσο, εκείνοι που δεν είχαν οπτική επαφή με την σκηνή μπορεί να διαφωνήσουν.
Η τελική γεύση, από την εμφάνισή τους, ήταν μάλλον γλυκόπικρη. Ας είμαστε, όμως, δίκαιοι. Ο τραυματισμός του Patrick, που αποτέλεσε αιτία ακύρωσης πολλών εμφανίσεων τους στην Ευρώπη, επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα της βραδιάς και σίγουρα συνέβαλε στα αμήχανα κενά μεταξύ των τραγουδιών. Σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη εμφάνισή τους, αλλά αναμφίβολα ήταν ένα αξιοπρεπέστατο live, που είχε να δώσει κάτι σε όλους τους fans -σε κάποιους περισσότερα και σε κάποιους λιγότερα.
Οι Black Keys ήταν ο ορισμός των επαγγελματιών. Κι όχι απαραίτητα με την αρνητική χροιά , που προσδίδουν πολλοί σε αυτή την έννοια. Αποτέλεσαν ιδανικούς, αν και ίσως κουρασμένους, headliners και έκαναν επαρκώς την δουλειά τους, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους. Τώρα εάν έχουν εμπορευματοποιηθεί, έχουν ταλαιπωρηθεί, έχουν πουλήσει την ψυχή τους στην pop, και άλλα παρόμοια, ας τα κρίνουν οι ειδικοί. Το ζήτημα είναι πως παρακολουθήσαμε ένα ολοκληρωμένο line-up με αύρα εξωτερικού, όπου η κάθε μπάντα απέδωσε τα αναμενόμενα τουλάχιστον, αν όχι παραπάνω, και το κοινό ξεπέρασε τις 20.000, γεγονός διόλου ευκαταφρόνητο για τα δεδομένα της Ελλάδας.
Τέλος, όσον αφορά τον χώρο, το Terra Vibe, φαίνεται αρκετά βελτιωμένο, ενώ και η διοργάνωση παρουσιάστηκε άκρως προετοιμασμένη και οργανωμένη στους περισσότερους τομείς. Εύκολη πρόσβαση, ολιγόλεπτη αναμονή για εξυπηρέτηση, πλήθος διαφορετικών περιπτέρων διάφορων υποστηρικτών του festival και όλα τα απαραίτητα υλικά για τον εορτασμό της επετείου τους. Ο ήχος, ωστόσο, ίσως να μην ήταν το ίδιο καλός σε όλα τα σημεία του συναυλιακού χώρου, καθώς και αποχώρηση ήταν χαρακτηριστικά δύσκολη, κάτι που δικαιολογείται παρ’ όλα αυτά, αφού 20.000 κόσμου επιθυμούσαν να φύγουν την ίδια στιγμή.
Ευχαριστούμε την Didi Music για την φιλοξενία.