Πώς το βλέπουμε στην τηλεόραση:
Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι κάνω πολύ συχνά αναφορές στο Sex & the city. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Με εμπνέει, μου δίνει θέματα να σκεφτώ περαιτέρω, παραδείγματα για να ακολουθήσω ή όχι. Το κυριότερο που μου αρέσει σε αυτό είναι ότι δεν είναι προκατειλημμένο. Περιλαμβάνει όλους τους τύπους γυναικών και αντρών που θα συναντήσει κανείς στην ερωτική του ζωή. Μέσα σε αυτούς είναι και οι ομοφυλόφιλοι. Το ίδιο και το Glee, το ίδιο και η «Εθνική Ελλάδος» που βλέπαμε κάθε εβδομάδα στην ελληνική τηλεόραση.
Οι ομοφυλόφιλοι είναι ίδιοι με τους straight. Έχουν τις ίδιες ανάγκες με εμάς. Αναπνέουν το ίδιο. Περνούν καλά ή άσχημα το ίδιο. Περπατούν το ίδιο. Αρρωσταίνουν το ίδιο. Αγαπούν το ίδιο. Προοδεύουν το ίδιο. Έχουν τα ίδια ταλέντα, τις ίδιες δυνάμεις με όλους.
Γιατί στην τηλεόραση είναι όλοι το ίδιο;
Πώς το βλέπουν οι φίλοι μου:
Οι ομοφυλόφιλοι είναι διαφορετικοί και θέλουν να γίνουν ίδιοι. Γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι είναι ούτως ή άλλως ίδιοι; Γιατί να ξεχωρίζουν τον εαυτό τους απ’ τους ίδιους, να νομίζουν ότι είναι διαφορετικοί, αλλά να αγωνίζονται να γίνουν ίδιοι; Αφού είναι ίδιοι!
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός δε μας κάνει διαφορετικούς. Διαφορετικοί είμαστε εξαρχής. Γεννηθήκαμε διαφορετικά, έχουμε διαφορετικά ελαττώματα, προτερήματα και χαρακτηριστικά. Ξεχωρίζουμε γιατί είμαστε διαφορετικοί, αλλά είμαστε ίδιοι όταν μπαίνουμε σε κοινές ομάδες. Γιατί να πρέπει να μπούμε όλοι στην ίδια ομάδα; Εφόσον εξαρχής δε θα κερδίσουμε τίποτα με το να είμαστε ίδιοι, γιατί να μην είμαστε διαφορετικοί;
Γιατί να είμαστε όλοι το ίδιο;
Πώς το βλέπουν οι ομοφυλόφιλοι φίλοι μου:
Όπως οι φεμινίστριες, εξοργίζονται όταν κάποιος κατακρίνει το διαφορετικό. Όμως, όπως οι γυναίκες, υποφέρουν όταν κάποιος τους θεωρεί διαφορετικούς. Δέχονται προσβολές, βία, bullying επειδή είχαν το θάρρος να αποκαλύψουν ότι, ναι, δεν είναι straight. Επειδή είχαν το θάρρος να ζητήσουν αν μπορούν να παντρευτούν, να μεγαλώσουν μαζί ένα παιδί. Ή απλά, επειδή είχαν το θάρρος να κρατήσει ο ένας το χέρι του άλλου στο δρόμο. Συνεχίζουν να ζουν, πάντως. Συνεχίζουν να κάνουν αυτό που θέλουν και αγαπούν, γιατί δεν είναι δειλοί. Γιατί ξέρουν ότι δεν έχει σημασία αν 5-6 περαστικοί τους συμπαθήσουν ή όχι ∙ οι περισσότεροι δεν αγαπούν ούτε τον εαυτό τους.
Γιατί να τα παρατήσουν και να γίνουν το ίδιο;
Πώς το βλέπουν οι γονείς μου ( ή η κοινωνία ) :
Ρώτησα τους γονείς μου τι θα έκαναν αν τους ανακοίνωνα εγώ ή ο αδερφός μου ότι είμαστε γκέι. Μου είπαν ότι θα μας έδιωχναν από το σπίτι και δε θα ήθελαν να μας ξαναδούν. Το ίδιο, βέβαια, μου απάντησαν όταν τους ρώτησα τι θα έκαναν αν τους έλεγα ότι είμαι έγκυος (δεν έχω πάρει ακόμα το πτυχίο μου).
Οι γονείς μου δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Ρωτήστε κι άλλους γονείς και πείτε μου τι σας απάντησαν. Σε μια κοινωνία που δε σταματάει να κρίνει το διαφορετικό, οι γκέι θεωρούνται το μαύρο πρόβατο, οι «αδελφές του κερατά», αυτοί που μας έχουν πάει πίσω. Και όταν ρωτάς τους μεγαλύτερους: «τι σε νοιάζει; Στο κρεβάτι σου κοιμούνται;», σου απαντούν: «Έτσι ξεκινήσαμε: να λέμε «τι σε νοιάζει;» και να μη μας νοιάζει τίποτα πλέον. Κοίτα πού καταλήξαμε!»
Γιατί να πρέπει να είμαστε το ίδιο;
Πώς το βλέπω εγώ:
Θυμάσαι πώς είναι να παλεύεις γι’ αυτό που αγαπάς; Δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους. Στον εαυτό σου όμως μπορείς να αρέσεις. Ειδικά όταν παλεύεις γι’ αυτό που αγαπάς. Τι σημασία έχει που είσαι διαφορετικός; Γεννήθηκες για να είσαι ίδιος;
Θα σε ξαναρωτήσω, αλλά με μια προϋπόθεση: αν ξέρεις ότι θα πεθάνεις σε 30, 40 ή 50 χρόνια, θεωρείς ακόμα ότι γεννήθηκες για να είσαι ίδιος;
Όταν ήρθε η Lady Gaga στην Αθήνα για τη συναυλία της στο ΟΑΚΑ, φώναξε: «Be gay and be proud!»
Αν ξέρεις ότι θα πεθάνεις 60 χρονών, γιατί να μην είσαι τουλάχιστον περήφανος γι’ αυτό που είσαι; Γι’ αυτόν ή γι’ αυτήν που αγαπάς; Για τον τρόπο που θες να ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου;
Θυμάσαι πώς είναι να παλεύεις γι’ αυτό που αγαπάς;
Θυμάσαι πώς είναι να παλεύεις για να μη γίνεις το ίδιο;
Πώς να το δούμε αλλιώς:
Οι ομοφυλόφιλοι είναι ένα σύγχρονο παράδειγμα για να σου δείξει πώς είναι να αγωνίζεσαι έντονα ή αθόρυβα γι’ αυτό που είσαι. Αυτό δεν έκαναν και οι μαύροι; Αυτό δεν έκαναν και οι γυναίκες; Μετά τους γκέι, τους bisexual και τις τραβεστί, θα υπάρξουν κι άλλοι που θ’ αγωνιστούν. Και πάντα θα υπάρχουν άλλοι οι οποίοι θα κρίνουν. Έτσι είναι η ζωή. Έτσι είναι αυτή η χώρα.
«Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αποφύγουμε την κριτική:
να μην κάνουμε τίποτα, να μη λέμε τίποτα και να μην είμαστε τίποτα».
Αριστοτέλης
Η Delphine de Vigan είπε: « [Αλλά] μερικές φορές, η νύχτα αποκαλύπτει τη μόνη αλήθεια ότι ο χρόνος περνάει και τα πράγματα δε θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια».
Είναι θέμα χρόνου, να καταλάβουμε ότι είτε είμαστε ίδιοι είτε διαφορετικοί, είμαστε άνθρωποι. Αλάνθαστοι. Άνθρωποι. Όλοι έχουμε κόμπλεξ, απωθημένα, ελαττώματα, αλλά όλοι έχουμε τη δύναμη ν’ αγωνιστούμε γι’ αυτά που θέλουμε.
Αυτό μας κάνει ίδιους.