Ο Michael Jackson υπήρξε αναμφισβήτητα ο Βασιλιάς της pop μουσικής βιομηχανίας, και μπορεί η ιστορία να έχει αποδείξει με τον πιο σκληρό τρόπο πως οι βασιλιάδες δεν έχουν ευαισθησίες, εντούτοις ο Michael υπήρξε η εξαίρεση του κανόνα και το ″They Don‘t Care About Us″ αποτελεί την πιο ισχυρή απόδειξη.
Ο Jackson επιλέγει το 1995 να γίνει η φωνή των απανταχού κοινωνικά και πολιτικά αδικημένων, τραγουδώντας στις φαβέλες του Ρίο ντε Τζανέιρο και του Σαλβαδόρ για την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που καταπατούνται από τις κυβερνήσεις στο όνομα κάποιου λαού, για κάποιον άγνωστο σκοπό και που φυσικά όλα αυτά δεν εξυπηρετούν τελικά ποτέ τον αληθινό λαό. Είναι ένα δυναμικό τραγούδι που κατακρίνει τη βία της αστυνομίας και την εσκεμμένη αδιαφορία των σύγχρονων δημοκρατικών κυβερνήσεων,
I have a wife two children who love me
I am the victim of the police brutality, now
I’ m tired of bein’ the victim of hate
You’ re rapin’ me of my pride
ενώ παράλληλα ″καλεί″ τους εχθρούς της ελευθερίας να επιδοθούν σ’ έναν ακόμα πόλεμο μίσους, διότι κάθε προσπάθεια τους είναι καταδικασμένη να πέφτει στο κενό. Η ελπίδα της ελευθερίας θα αποτελεί πάντοτε ασπίδα προστασίας για τους αδύνατους που θα αποκρούει όλες τις επιθέσεις. Όπως έγραψε και το Rolling Stone, ο Jackson ακουγόταν πιο εμπόλεμος από ποτέ.
Beat me, hate meYou can never break me
Will me, never thrill me
You can never kill me
Τώρα πως είναι δυνατόν ένα τραγούδι που μιλάει για την καταπίεση και καταδικάζει κάθε μορφή κρατικής και μη βίας, να μπορεί παράλληλα να υποκρύπτει μηνύματα μισαλλοδοξίας, δεν μπορώ να το καταλάβω. Οι The New York Times εντούτοις μπόρεσαν (!) καθώς ήταν οι πρώτοι που επιτέθηκαν στον καλλιτέχνη, ισχυριζόμενοι πως το τραγούδι εμπεριέχει αντισημιτική προπαγάνδα. Η κριτική τους επικεντρώθηκε ιδιαίτερα στους στίχους:
Jew me, sue me
Everybody do me
Kick me, Kike me
Ο Jackson υπερασπιζόμενος τον εαυτό του και το τραγούδι είχε δηλώσει σε συνέντευξή του: ″[…] Το τραγούδι, στην πραγματικότητα, αφορά τον πόνο της προκατάληψης και του μίσους και είναι τρόπος να δοθεί προσοχή στα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Είμαι η φωνή του κατηγορούμενου και του επιτιθέμενου. Δεν είμαι αυτός που επιτίθεται. Είμαι η φωνή του καθενός. Είμαι ο Εβραίος, είμαι ο μαύρος άνδρας, είμαι ο λευκός άνδρας. Αφορά τις αδικίες κατά των νέων και πως το σύστημα μπορεί να τους κατηγορήσει άδικα. Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος που οι στίχοι παρερμηνεύθηκαν […]″. Οι αντιδράσεις παρ’ όλα ταύτα συνεχίστηκαν, αναγκάζοντας τελικά τον τραγουδιστή να επιστρέψει στο στούντιο και να αντικαταστήσει τους αμφιλεγόμενους στίχους ″Jew me″ και ″Kike me″ σε:
Do me, Sue me
Everybody do me
Kick me, strike me
Παρ’όλη την κριτική που γνώρισε το κομμάτι από τα media ο μουσικός κόσμος το λάτρεψε και ιδίως την Ευρώπη, όπου τα πολιτικοποιημένα – κοινωνικά τραγούδια είναι πιο ευπρόσδεκτα σε σύγκριση πάντα με τις ΗΠΑ. Γεγονός που αποδεικνύει την μη ανεκτικότητα σημαντικής μερίδας αμερικανών προς τέτοιου είδους μουσικά κομμάτια, αποτελεί η άρνηση κάποιων αμερικανικών ραδιοφωνικών σταθμών να παίξουν το τραγούδι.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως οι υπεύθυνοι της παραγωγής του video clip που γυρίστηκε στη Βραζιλία, σε σκηνοθεσία του Spike Lee, επιδόθηκαν σ’ έναν αγώνα δρόμου για να πείσουν την τότε κυβέρνηση της Βραζιλίας να δώσει την συγκατάθεσή της για τα γυρίσματα. Οι βραζιλιανικές αρχές πίστευαν, πως οι εικόνες ανέχειας θα είχαν σοβαρές επιπτώσεις στον τουρισμό της χώρας, ενώ παράλληλα θα μείωναν τις πιθανότητες της Βραζιλίας να αναλάβει τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 (τους πήραμε εμείς και χρεοκοπήσαμε 🙁 ) . Τελικώς, όλες οι δυσκολίες ξεπεράστηκαν και το αποτέλεσμα μπορείτε να το δείτε στο video που ακολουθεί (εάν για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν το έχετε δει ακόμα).
O Jackson για πρώτη και τελευταία φορά στην καριέρα του, γύρισε και δεύτερο video clip για το τραγούδι μέσα σε μια φυλακή.
