Όλοι το σκεφτόμαστε, όλοι ξέρουμε ότι είμαστε παράλογοι κι όμως δε μπορούμε να το σταματήσουμε. Οι μη ρεαλιστικές, οι πέρα για πέρα παράλογες απαιτήσεις μας, δεν αφορούν μόνο τους εαυτούς μας. Έτσι, τέσσερις τολμηροί αρθρογράφοι κάνουν τη σούμα των πιο παράλογων απαιτήσεών τους και το αποτέλεσμα είναι, εννοείται, παράλογο.
Δανάη Λοΐζου Μάνσκε
Να μην καίγεται η ζεστή σοκολάτα. Το τρένο να έρχεται πάντα στην ώρα του (και πάντα να έβρισκες, αν όχι θέση, τουλάχιστον μια ήσυχη γωνίτσα μακριά από τον κόσμο). Η σχολή σου να έχει Kitty room. Να μην ήσουν αναγκασμένος να κάνεις κάτι που δεν θες. Να έχει πάντα ζεστό νερό όταν το χρειάζεσαι. Να μπορείς να μπαίνεις κυριλέ σε παιδότοπους για να ξεδώσεις παίζοντας. Να μπορούσες να αλλάζεις το χρώμα του μαλλιού σου μόνο χτυπώντας παλαμάκια (ισχύει γενικά για τα εξωτερικά χαρακτηριστικά). Να μην υπήρχαν οι Κυριακές. Να μη σου φωνάζουν. Να μην είναι ανθυγιεινό το ωραίο μαμ (και το χιόνι να είναι από μαλλί της γριάς). Να σου προσθέτεται στη ζωή σου Bonus μια συναρπαστική στιγμή για κάθε βαρετή. Να μην ήταν τόσο ελκυστικοί οι villains στις ταινίες (ειδικά των 80’s και 90’s). Να μην βασάνιζαν τα ζώα. Να είχες στα πάντα μια δεύτερη ευκαιρία. Να μην ήταν μακριά τα ωραία μέρη. Να ήταν εύκολο να παίρνεις γνώση. Να πληρωνόσουν για ότι κατορθώνεις. Να μην πατάς τουβλάκια Lego. Να μην έχανες σημαντικά πράγματα. Να περνάς μαγευτικά σε κάθε έξοδο. Να μην σιχαίνεσαι χωρίς αφορμή. Να ήταν ωραίες όλες οι εκπλήξεις. Να υπήρχαν περισσότεροι πολύγλωσσοι. Να υπήρχαν σε κάθε πόλη vintage Diners, μπαρ, παγωτατζίδικα, Play rooms και Drive–ins. Να μην υπήρχε γραφειοκρατία. Να μην σε έκριναν για την εξωτερική σου εμφάνιση και συμπεριφορά. Να ήταν απλό να απομακρυνόμαστε από άτομα που μας πληγώνουν. Να είχε πάντα ότι καιρό βολεύει τον καθένα. Να μην υπήρχαν φασίστες. Να μην γέμιζες άμμο όποτε πας παραλία. Να μπορούσες να πετάξεις ότι ρούχο θες ανεξαρτήτως υλικού και χρώματος στο πλυντήριο. Να μην νύσταζες το πρωί. Να μην κολλάς σε βλακείες. Να μην έβγαιναν αισχρά sequels και prequels. Να ήταν αστεία όλα τα ανέκδοτα. Να μην περιορίζονταν τα ονόματα σε «Γιώργος/ Μαρία/ Γιάννης/ Άννα». Να είχαν όλοι τα ίδια βασικά δικαιώματα. Να μη σε κούραζαν πράγματα που αγαπάς. Να ήταν η ζωή όπως στις καλές κωμωδίες. Να μην μεγαλώναμε με την σκληρή έννοια του όρου. Να μην χτύπαγες τόσο άμα έπεφτες. Να μην ήταν τόσο κουραστική η γυμναστική. Να ήταν εύκολο να κανονίσεις κάτι. Να υπήρχαν περισσότερα μπαλόνια και φωτάκια.
Και να μην έχεις ποτέ Writers Block.
Γιάννης Βανδής
Σε έναν μη ρεαλιστικό κόσμο ο σκύλος μου μπορεί να πάει μόνος του βόλτα όταν με βλέπει κουρασμένο. Εννοείται μετά δένεται μόνος του και μένει σπίτι του ήσυχος. Στον ίδιο κόσμο, ο καφές μου κάνει κεφάλι όπως το κρασί, και είμαι εύθυμος όλη την ώρα.
Εννοείται πως κάθε βιβλίο που διαβάζω έχει κάτι να μου πει. Με βάζει σε σκέψεις, με εμπνέει ή μου λέει κάτι καινούριο. Κάθε άρθρο που διαβάζω δεν το έχω ξαναδιαβάσει. Κι επιτέλους, να διαβάσω τις 7 κινήσεις που θα την τρελάνουν, και να την τρελάνουν πράγματι. Νισάφι με τους ψίθυρους στα αυτιά και τις νωπές πετσέτες.
Όλοι οι άνθρωποι στη δουλειά μου είναι ευγενικοί και ξέρουν τη δουλειά τους. Όλοι οι άνθρωποι είναι κυνικοί, γνωρίζουν τα όριά τους και σέβονται τα δικά μου.
Ο σκύλος μου μπορεί να πάει μόνος του βόλτα. Και το απόγευμα.
Όταν ξεκινάω να γράφω δε σταματάω. Γράφω γράφω, συνεχώς, χωρίς σταματημό. Και στο τέλος το κείμενο δε θέλει καμία διόρθωση. Είναι τέλειο, και κερδίζει σε όσους διαγωνισμούς το στέλνω.
Στον κόσμο αυτό, παραείμαι ρεαλιστής για να έχω απαιτήσεις.
Ελένη Βαλσαμάκη
Είναι Κυριακή. Προσδοκία της ημέρας είναι να χαλαρώσεις και να αποδεσμευτείς από την ένταση του Σαββάτου και το τρεχαλητό ολόκληρης της εβδομάδας που πέρασε. Αλλά ο καταπιεστικός ήχος της αφύπνισης του κινητού που ξέχασες να τον απενεργοποιήσεις [λάθος μέγα!], σου χαλάει τα σχέδια. Συνένοχος στο έγκλημα είναι η γειτόνισσα που έχει ξεκινήσει γενική καθαριότητα, με το ραδιόφωνο σε ελληνολαϊκούς ρυθμούς εντάσεως τόσο δυνατής ώστε να υπερκαλύπτει τον ήχο της ηλεκτρικής σκούπας. Δεν μπορείς να απαιτήσεις να μην κάνει γενική, ούτε να μην ευχαριστηθεί την τελετουργία του σκουπίσματος. Τουλάχιστον δεν θα μπορούσε να ακούει κάτι διαφορετικό από Παντελίδη και Κιάμο πρωινιάτικα?
Σηκώνεσαι, απομακρύνεσαι από το υπνοδωμάτιο, βάζεις μουσική και φτάνεις στην κουζίνα για να ετοιμάσεις την πρωινάρα σου. Η πρώτη έκπληξη σε περιμένει: στον νεροχύτη κείτονται τα πειστήρια του τρεξίματος των προηγούμενων ημερών, η στοίβα των πιάτων. Βάζεις τον καφέ να ετοιμάζεται και αρχίζεις τη λάτζα. Σαπουνάδα, τρίψιμο και τσουπ! Γλιστράει η γαβάθα από τα χέρια, διαγράφει μια ξέφρενη πορεία για να ξεφύγει από τα χέρια σου κι εκεί που ελπίζεις ότι θα προσγειωθεί τουλάχιστον στο χαλί και θα σωθεί, επιλέγει να γίνει κομματάκια στο μοναδικό τετραγωνικό που έχεις ακάλυπτο. Κακή τύχη. Παράλογη σκέψη: να φωνάξεις τη γειτόνισσα και να έρθει με το υπερηχητικό εργαλείο της να συμμαζέψει το χαμό σε funky ρυθμούς. Λογική σκέψη: Do it yourself! Και συνεχίζεις με τα υπόλοιπα.
Η μέρα εξελίσσεται πάνω-κάτω ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο.
Με την καφεδάρα ανά χείρας, περνάς στο καθιστικό. Την αράζεις στον καναπέ και χαζεύεις τα φυτά να ρουφάνε τον πρωινό ήλιο. Ωχ, τα φυτά! Ούτε που θυμάσαι πότε τα πότισες τελευταία φορά. Ευτυχώς η ενέργεια που σου χάρισε το πλύσιμο των πιάτων και το σπάσιμο του πιάτου, σε σηκώνει αυτόματα, γεμίζεις το ποτιστήρι και το πότισμα είναι γεγονός! Χμ… η τριανταφυλλιά θέλει κλάδεμα, ο δυόσμος λίγο παραπάνω χώμα και χωρίς να το καταλάβεις έχεις ήδη μπει για τα καλά στην κηπουρική.
Πέρα δώθε, μέσα έξω, φέρε το ένα άσε το άλλο, έχει γίνει ένα σπίτι χάλια και εσύ πεινάς όσο δεν πάει. Πας στο μπάνιο να ξεβρωμίσεις, δεν έχει ζεστό νερό, ανάβεις τον θερμοσίφωνα. Πας στην κουζίνα να συλλογιστείς το μαγείρεμα, τα μισά υλικά σου λείπουν. Καμία παράλογη απαίτηση. Είσαι λογικός άνθρωπος άλλωστε. Θα έπρεπε να είχες φροντίσει για τα πάντα.
Στην απελπισία σε παίρνει τηλέφωνο η φίλη σου -σωτήριο τηλεφώνημα- προτείνει φαγητό. Μπάνιο, στέγνωμα μαλλιών, ντύσιμο. Τις διαφορετικές κάλτσες που επιλέγεις να φορέσεις, ας μην τις σχολιάσουμε. Κι αν σε ρωτήσει κανείς, πες ότι είναι άποψη, στιλ ή για να μην σε ματιάζουν. Όχι πως δεν θα καταλάβουν όλοι ότι δεν έχεις βάλει πλυντήριο και σου έχουν ξεμείνει οι κάλτσες που τα ταίρια τους αγνοούνται.
Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, η βενζίνη σε φτάνει ως το κέντρο, αλλά πρέπει να βάλεις γιατί δεν θα έχεις να γυρίσεις. Πεινάς, πεινάς, πεινάς. Κίνηση, κίνηση, κίνηση. Παράλογες σκέψεις μόνο! Φαντάζεσαι ιπτάμενα αυτοκίνητα [πλησιάζουμε στο 2015, έπρεπε ήδη να είχαν εφευρεθεί], τηλεμεταφορά [μας την κρύβουν τα μεγάλα συμφέροντα], burgers και πατάτες τηγανιτές με μαγιονέζα να πωλούνται στα φανάρια με δώρο γίγας-αναψυκτικό και σοκολατόπιτα.
Σιελογόνοι αδένες σε πλήρη ένταση για δράση, πλησιάζεις… next task: παρκάρισμα. Κύκλος πρώτος, δεύτερος, τρίτος [γιατί κατέβηκες στο κέντρο Κυριακή με το αυτοκίνητο??]. “Θέλω τσάντα Sport Billy ΤΩΡΑ!” Αιώνια απαίτηση μιας και ζεις σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της Αθήνας με σοβαρό θέμα στο παρκάρισμα. Ψυχραιμία. Σκουπιδιάρικο. Ψυχραιμία. Πρώτος κάδος, δεύτερος κάδος, τρίτος κάδος. Μα στο 2015 δεν θα έπρεπε να είχε γίνει κάτι με τα σκουπίδια? Μια σούπερ re-carnation συσκευή που να έχωνες τις πορτοκαλόκουπες και να έφτυνε πορτοκάλια.
Οι παρανοϊκές σκέψεις δίνουν και παίρνουν. Θέση για παρκάρισμα δεν έχεις βρει. Η ψυχραιμία δεν έχει χαθεί ακόμα. Θα πληρώσεις ιδιωτικό πάρκινγκ γιατί η πείνα σε διακατέχει και λες “δεν βαριέσαι”… Μπουκάρεις, χαμογελάς στον παρκαδόρο, σου γνέφει, βγαίνεις από την πόρτα και σε κουτσουλάει το πουλάκι. Γούρι γούρι και σωστό timing! Η ψυχραιμία σου εξαντλείται. Η πίστα πάντα όμως φτάνει στο τέλος της με εσένα νικητή. Θα φας.
Μαχητές της καθημερινότητας, κάποιοι με καπέλα γκρι συννεφάκια που μας κυνηγούν, με διάθεση για ζωή που κλονίζεται από τα απρόοπτα. Φοράμε τα χαμόγελά μας, σφιχταγκαλιάζουμε την ψυχραιμία μας και προχωράμε. Οι πιο αδέξιοι από εμάς έχουν ακόμα δυσκολότερο αγώνα. Δυστυχώς το σπουδαίο undo [ctrl+C] εφαρμόζεται μόνο στην ψηφιακή μας ζωή και δεν υπάρχει καμία ελπίδα για ρεαλιστική εφαρμογή [τουλάχιστον στις μέρες μας]. Αφήστε στην άκρη τις παράλογες απαιτήσεις, καθώς “αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει”, Νόμος του Μέρφυ.
Ζωή Κρητικού
Είναι σχεδόν παράλογο το να περάσει μια μέρα χωρίς να έχουμε απαιτήσει κάτι τελείως παράλογο από την ζωή μας. Πολλές φορές αυτές οι απαιτήσεις είναι πάρα πολύ μικρές, όμως εκείνη την ώρα μας φαίνονται σωτήριες και απαραίτητες! Δεν θα μπορούσα λοιπόν να θέσω καλύτερα αυτές τις απαιτήσεις, ενσωματώνοντάς τες μέσα σε μια μέρα: πιθανώς την πιο τέλεια μέρα! Let me start…
Ξυπνάω το πρωί με το ξυπνητήρι μου χωρίς όμως να ακούσω τον σπαστικό ήχο του. Σηκώνομαι αργά και πηγαίνω στο μπάνιο για να πλυθώ με το πάρα πολύ ζεστό νερό που τρέχει από την βρύση. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δεν έχω ίχνος μακιγιάζ από το προηγούμενο βράδυ, ούτε ένα σπυράκι στο πρόσωπό μου και γενικά είμαι αψεγάδιαστη. Τα μαλλιά μου δεν έχουν μπερδευτεί καθόλου από τον ύπνο και στο τραπέζι με περιμένει ένα υπέροχο πρωινό, χωρίς όμως να το έχω προετοιμάσει εγώ. Βρίσκω τα αγαπημένα μου ρούχα που είναι φρεσκοπλυμμένα και φρεσκοσιδερωμένα, τα φοράω και βγαίνω έξω. Δεν δουλεύω, αλλά έχω άπειρα χρήματα που τα κέρδισα στο τζόκερ την προηγούμενη βδομάδα, άρα πάω χαλαρά για καφεδάκι με τους φίλους μου που συμπτωματικά όλοι μπορούν και χαίρονται να βγουν μαζί μου. Καθόμαστε στο αγαπημένο μας καφέ που ως διά μαγείας έχει χώρο να καθίσουμε και ο καφές διαρκεί για πάντα και είναι πολύ πολύ ζεστός. Δεν υπάρχει καμία διαφωνία στην συζήτησή μας και τελείως τυχαία όλοι συμφωνούν με τις δικές μου απόψεις. Την στιγμή που βαριέμαι τον καφέ εμφανίζεται δίπλα μου μια τηλεμεταφορά και με πηγαίνει απευθείας σπίτι μου. Αν και η μέρα τελείωσε συνεχίζει να έχει ήλιο που τον λατρεύω και το σκοτάδι που το μισώ δεν υπάρχει! Ξαπλώνω στον καναπέ για να δω τηλεόραση και αφού έχω βολευτεί το τηλεκοντρόλ είναι ακριβώς δίπλα μου και όχι στην άλλη άκρη του δωματίου! Όταν έρθει η στιγμή να αποκοιμηθώ, στο μυαλό μου υπάρχουν μόνο όμορφα όνειρα, οι εφιάλτες δεν υπάρχουν πια…
Πολλοί θα σκέφτονταν: τι υπέροχη μέρα, μακάρι να ήταν έτσι οι μέρες μας, μακάρι οι απαιτήσεις μας να ήταν ρεαλιστικές τελικά. Μα από την άλλη… πόσο μπορείς να αντέξεις αυτή την τελειότητα;…