Σε περιμένω παντού
Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα ,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι. Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί και προχώρα. Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ, εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων.
Σ’ όποιο μέρος της γης, σ’ όποια ώρα,
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο… εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!
Τάσος Λειβαδίτης ‘Σε περιμένω παντού’
************************************************************
‘Κουράστηκα να περιμένω’. Αυτό είπες. Εκείνη την τελευταία φορά. Το είπες έτσι ξαφνικά, σχεδόν φωνάζοντάς το, λες κι εσύ ο ίδιος ξαφνιάστηκες που το είπες. Κουράστηκες. Μα πως γίνεται να κουραστείς να περιμένεις στην αγάπη; Όταν αγαπάς κάνεις τα πάντα. Έτσι δεν λένε; Σωστά δεν άκουσα; Ή μήπως ήταν παραπληροφόρηση;
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να κοπιάζουν. Δεν θέλουν να παρακαλάνε, κι ούτε να περιμένουν. Μονάχα θέλουν εσένα να πας και να τους πεις ‘είμαι δικός σου, για πάντα’, γιατί ξέρεις απολαμβάνουν να ακούν μεγάλα λόγια. Και αυτό το ‘για πάντα’, που με τόση αφέλεια ξεστόμισες, απαιτούν να το τηρήσεις. Γιατί θέλουν να παίρνουν, κι όχι να δίνουν. Κι όταν περιμένεις, μάντεψε τι κάνεις ακριβώς. Δίνεις. Θες να μαντέψεις τώρα και τη συνέχεια;
Θυμάμαι εκείνα τα βράδια που μιλούσαμε με τις ώρες, την αγκαλιά σου που με κρατούσε ζεστή, τον τρόπο που γελούσες με τ’ αστεία μου. Θυμάμαι πως κλονιζόταν ο κόσμος μου σε κάθε διαφωνία μας, γιατί τα λόγια σου έρχονταν σε αντίθεση με τα μάτια σου που έλεγαν ‘θα σε περιμένω παντού’. Όμως εκείνη τη φορά, εκείνη την τελευταία φορά τα λόγια και τα μάτια συμβάδιζαν σε βαθμό απόλυτο. Έλεγαν πως κουράστηκες να περιμένεις και δεν υπήρχε αμφιβολία γι’ αυτό. Το έβλεπα. Το ένιωθα. Κι έφτασα τώρα να αναρωτιέμαι πως γίνεται να εμπιστεύεσαι τα συναισθήματά σου, όταν αυτά μπορεί να εξαφανιστούν έτσι απλά;
Κουράστηκες να περιμένεις λοιπόν. Μένω στη θύμηση του τότε και δεν αποζητώ τίποτα περισσότερο. Κλείνω τα μάτια και τα βλέπω να καθρεφτίζονται στα δικά σου. Γιατί δεν κρατώ εκείνη την τελευταία φορά. Παρά μονάχα τις άλλες, εκείνες που μες στη βουή του κόσμου και στην σιωπή της νύχτας γυρνούσες και μ’ ένα βλέμμα μου έλεγες ‘θα σε περιμένω παντού’.