Μόνο ο Άντον Τσέχωφ μπορεί να αποτυπώσει τα συναισθήματα και την αλλαγή στην καρδιά τόσο μοναδικά. Βουτιά λοιπόν σε μια αξέχαστη ιστορία παθιασμένου έρωτα.
«Πρέπει να φύγεις…», συνέχισε να ψιθυρίζει η Άννα Σεγγκέεβνα. Άκουσε, Ντμίτρι Ντμίτρεβιτς! Θα έρθω στη Μόσχα. Ποτέ δεν ήμουν ευτυχισμένη, τώρα είμαι δυστυχισμένη και ποτέ, ποτέ δεν θα γίνω ευτυχισμένη, ποτέ! Μη με κάνεις να υποφέρω πιο πολύ! Ορκίζομαι, θα έρθω στη Μόσχα. Αλλά τώρα πρέπει να χωρίσουμε! Αγαπημένε μου, καλέ μου, ακριβέ μου, ας χωρίσουμε!»
Του ‘σφιξε το χέρι και άρχισε να κατεβαίνει γρήγορα, γυρνώντας συνεχώς να τον κοιτάξει, και στα μάτια της φαινόταν ότι, πραγματικά, δεν ήταν ευτυχισμένη… Ο Γκούρωφ στάθηκε για λίγο και, όταν όλα ησύχασαν, βρήκε την κρεμάστρα του, πήρε το παλτό του και έφυγε απ’ το θέατρο.
Απόσπασμα απ’ το ‘Η κυρία με το σκυλάκι’ του Άντον Τσέχωφ
***************************************************************************
Όταν κάτι ξεκινά ως μια απλή περιπέτεια των διακοπών, δεν περιμένεις και πολλά. Ιδίως όταν η σχέση αυτή έχει εκ των προτέρων ένα τεράστιο ‘απαγορεύεται’ μπροστά. Οι μέρες και οι ώρες κυλάνε ανάλαφρα, χωρίς κούραση και χωρίς κόπο. Κι ίσως το μόνο που περιμένεις τελικά, είναι τη γλυκιά ανάμνηση που θα έχεις μετά από πάρα πολλά χρόνια για εκείνες τις διακοπές του τότε…
Ρισκάρεις λοιπόν, να ζήσεις για λίγο σαν λαθρεπιβάτης του έρωτα. Ρισκάρεις, για μερικούς περιπάτους στην ακροθαλασσιά, για αγχωμένα φιλιά πίσω απ’ τις γωνίες στα κρυφά, για σιωπές διαρκείας που συνοδεύονται από έντονες ματιές. Ρισκάρεις, για μέρες γεμάτες ενοχές, για την αδυναμία να πολεμήσεις τις κοινωνικές συμβάσεις, για τον πόνο που ακολουθεί τον αποχωρισμό. Ρισκάρεις, για την αισιοδοξία που νιώθεις ότι θα ελευθερωθείς απ’ τα δεσμά της καθημερινότητας, και πως θα βρεθεί ένας τρόπος να είστε μαζί.
Μα για στάσου… Εσύ δεν ξεκίνησες για μια απλή ερωτική περιπέτεια; Πώς κατέληξες να αναπολείς τις ξέγνοιαστες στιγμές στην παραλία, στα εστιατόρια, στο σεληνόφως; Πώς, ενώ νοιαζόσουν μόνο για την προσωπική σου ευχαρίστηση, κατέληξες να φέρνεις τα πάνω κάτω για τον έρωτα; Πως κατέληξες να εύχεσαι το μέλλον να σας βρει μαζί;
Ερωτεύτηκες. Και στον έρωτα, οι επιβολές της λογικής δεν χωρούν. Ναι, η λογική, επιβάλλει τη διάλυση του παράνομου δεσμού και την επιστροφή στην πραγματικότητα. Μα πόσο να αντέξεις την άχαρη καθημερινότητα, όταν ξέρεις ότι αυτή έχει την ευκαιρία να ομορφύνει με τον έρωτα που φουντώνει ολοένα μέσα σου και που τελικά δεν έχει ημερομηνία λήξης; Κι έτσι σκέφτεσαι, μιλάς, πράττεις, κι ίσως τελικά καταλήγεις στο ότι «Όλα είναι όμορφα στον κόσμο, με εξαίρεση αυτά που σκεφτόμαστε και πράττουμε όταν ξεχνάμε τους ανώτερους σκοπούς της ανθρώπινης ύπαρξης και την αξιοπρέπειά μας».