Still Alice: Kάθε Στιγμή Μετράει

Η εξαιρετική αυτή ταινία βασίζεται στο βιβλίο της Lisa Genova “Still Alice” με κάποιες βέβαια διαφοροποιήσεις, αφού η ταινία ωραιοποιεί λίγο τον κόσμο του Alzheimer. Mετά από την Χρυσή Σφαίρα στο Φεστιβάλ των Καννών τον Μάιο επιτέλους ήρθε η ώρα η Julianne Moore να κρατήσει στα χέρια της και το Χρυσό Αγαλματίδιο! Μπορεί το Όσκαρ να άργησε κατά 17 χρόνια αφού η Julianne Moore ήταν πρώτη φορά υποψήφια το 1998 με το Boogie Nights αλλά σίγουρα είναι μια καταξίωση ευπρόσδεκτη που αδιαμφισβήτητα της ανήκει.
H Alice Howland, (Julianne Moore) είναι μία διάσημη γλωσσολόγος, με επιτυχημένη καριέρα, και έναν επιτυχημένο γάμο. Έχει τρία παιδιά, καθένα με διαφορετική πορεία ζωής και καριέρα. Η τακτοποιημένη της ζωή όμως θα κλονιστεί, όταν η ίδια θα λάβει την ιατρική της διάγνωση. Πάσχει από μια κληρονομική μορφή Αλτσχάιμερ. Έτσι όταν τα παιδιά της εξετάζονται για προδιάθεση οι οικογενειακοί της δεσμοί θα δοκιμαστούν.
Οι σκηνοθέτες Richard Glatzer (πλέον απών, επάσχε και ο ίδιος από Alzheimer) και Wash Westmoreland, άφησαν στη ακρη τα βίντεο κλιπ και τα ντοκιμαντέρ, για να ασχοληθούν με μια ασθένεια ιδιαίτερα εξαπλωμένη η οποία μπορεί να μην οδηγεί άμεσα στον θάνατο όμως τα προβλήματα που προκαλεί είναι εξίσου σημαντικά για τον ασθενή αλλά και για τον οικογενειακό του περίγυρο. Χωρίς φανφάρες και εντυπωσιασμούς, η ταινία κυλά αργά μεν, αλλά με ρυθμό σταθερό ο οποίος σε κρατάει σε εγρήγορση.
Τον σύζυγο της Alice, ενσαρκώνει ο Alec Baldwin ένας ηθοποιός που μας έχει συνηθίσει σε κωμωδίες και περισσότερο γλυκανάτες ταινίες που όμως εδώ η ερμηνεία του αναιρεί όλα όσα πιστεύαμε. Καταφέρνει να ενσαρκώσει έναν σύζυγο που περνάει από όλα τα στάδια της αντιμετώπισης μίας τέτοιας κατάστασης. Από την άρνηση στην υποστήριξη, στον φόβο, αλλά και στον αντίκτυπο της ασθένειας στη δική του ζωή και καριέρα.
Η μικρότερη κόρη της Alice, η Kristen Stewart η οποία την υποστηρίζει και περισσότερο σε σχέση με τα άλλα δυο παιδιά της είναι απλά καλή αλλά για ακόμα μια φορά της λείπει το ‘νευρο’. Είναι η δεύτερη φορά φέτος που την βλέπουμε σε ταινία να προσπαθεί να πετάξει από πάνω της τον ρόλο της Bella ( η πρώτη ήταν το “Camp X-Ray”) προσωπικά θεωρώ όχι με απόλυτη επιτυχία.
Kαι τώρα ας περάσουμε στην αξεπέραστη Julianne Moore η οποία κράτησε και όλη την ταινία. Επί δύο ώρες δεν υπάρχει συναίσθημα που να μην παρελαύνει από το πρόσωπο της. Ωρα με την ώρα από ελκυστικά όμορφο, σκληραίνει καθώς προχωρούν τα στάδια της άνοιας μέχρι να φτάσουμε στην κορύφωση και να ζωγραφιστεί το κυρίαρχο συναίσθημα που έχουν οι ασθενείς η απάθεια και το απλανές βλέμμα που λυγίζουν όχι μόνο εκείνους αλλά και τους γύρω τους.
Εν τέλει βλέπουμε ότι ο θεατής παρακολουθεί τη σταδιακή και ψυχοφθόρα επιδείνωση της υγείας της πρωταγωνίστριας, συμπάσχοντας μαζί της. Η ταινία προσφέρει την ευκαιρία για μια εν μέρει κατανόηση της δύσκολης κατάστασης που καλούνται να αντιμετωπίσουν όσοι πάσχουν από τη συγκεκριμένη νόσο και την ευκαιρία για μια ενδεχομένως μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση σχετικά με το θέμα αυτό γεγονός το οποίο δεν το έχουν καταφέρει επαρκώς ακόμα οι καμπάνιες επι του θέματος.