Να έρθεις γλυκά, να με ξαφνιάσεις.
Σα να μη σε ξέρω, σα να μη σε πλήγωσα ποτέ.
Δε θα είναι πρωί, η μέρα δε μας ταιριάζει.
Ούτε νύχτα, τα βράδια κλαίμε, το ξέρεις.
Θα φυσάει κι ο άνεμος σ’ εμένα θα σε φέρει.
Θα μου σφυρίζει να σε δω.
Δε θα σε ξέρω, δε θα σε αναγνωρίσω.
Ούτε κι εσύ θα με θυμάσαι.
Θα με βλέπεις μόνο στα όνειρά σου.
Και κάθε φορά που θα ξυπνάς εγώ θα παύω να υπάρχω.
Θα με ξεχνάς, δε θα είμαι έρωτας μεγάλος, δε ήμουν κάτι ξεχωριστό.
Ίσως τελικά τίποτα να μην ήμασταν, σα να ζήσαμε για λίγο σε ένα κόσμο άλλο, ξένο.
Η καρδιά σου όμως δε θα με σβήσει, θα σε τιμωρεί γι’ αυτό και πάντα θα ξεχνάς.
Σε όσες ζωές κι αν με συναντάς δε θα είναι για πολύ, θα ταράζεις τον κόσμο μου και αυτή θα είναι η δική μου τιμωρία.
Θα έρθεις γλυκά, να με ξαφνιάσεις.
Σα να μη σε ξέρω, σα να μη σε πλήγωσα ποτέ.
Και μετά θα φύγεις γιατί δεν είμαι το πεπρωμένο σου, δεν είσαι ο πρίγκιπάς μου.
Θα φύγεις μέχρι τη στιγμή που θα επιστρέψεις.
Να ταξιδέψουμε μαζί σε εκείνο τον παράλληλο κόσμο, πού κάθε φορά θα φαντάζει καινούριος.