Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και σκέφτομαι. Δε σταματώ να σκέφτομαι.
Και αν … και αν… και αν…
Θα πετύχαινε; Θα τα καταφέρναμε; Τι θα μου έλεγε; Θα άλλαζαν πολλά;
Τα πράγματα θα γίνονταν χειρότερα ή καλύτερα;
Είναι καλύτερο να σου λείπει κάποιος και να μην το ξέρει, από το να το ξέρει και να μη σου απαντήσει ποτέ. Ή μήπως όχι;
Όχι… Αν δε φοβόμουν το όχι… Θα τολμούσα, θα μπορούσα να κάνω τα πάντα.
Να τρέξω πάνω του, να του πω πόσο μου λείπει, να του πω ότι χωρίς αυτόν είμαι χαμένη, να τον αγκαλιάσω, να του αποδείξω ότι είμαι κάτι παραπάνω από αυτό που πιστεύει, ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του, ότι τον σκέφτομαι συνέχεια…
Αν δε φοβόμουν το όχι… Θα τολμούσα τουλάχιστον. Θα ρίσκαρα και στο τέλος θα ήξερα ότι προσπάθησα. Δε θα ζούσα με τα και αν…
Συνεχίζω να κοιτάζω έξω από το παράθυρο και σκέφτομαι. Δε σταματώ να σκέφτομαι.
Και αν όμως … και αν… και αν…
Και δακρύζω, γιατί το θέλω τόσο πολύ, αλλά δεν το αξίζω, αν δεν μπορώ να τολμήσω.
Καταραμένο όχι. Μας αποτρέπει απ’ το να ζούμε. Μας κρατά πίσω.
Δε θα έπρεπε να είναι, όμως, έτσι, σωστά;
Τα πράγματα θα έπρεπε να είναι πιο εύκολα.
Ακόμα και για εμένα που έχω τόσα ελαττώματα, που δεν είμαι τέλεια. Υποτίθεται ότι η καρδιά που θα με αγαπήσει, θα θεωρήσει τα ψεγάδια μου τέλεια.
Είναι τόσο άσχημο να νιώθω ανεπιθύμητη. Και φυσικά! Αφού κάθομαι εδώ, δειλή και κλαίω. Ποιος να με θέλει;
Γιατί φοβάμαι τόσο να σε χάσω, ενώ δεν είσαι καν δικός μου;
Και να ήξερες… θα έκανα τα πάντα για εσένα. Ίσως να γινόμουν και πιο δυνατή. Ίσως να κατάφερνα να ξεπεράσω κάθε φόβο ότι θα με απορρίψεις…
Φαντάζομαι να με αγκαλιάζεις κι εσύ. Και να μου χαμογελάς με τα μάτια σου. Επειδή το θες κι όχι επειδή το θέλω εγώ. Και είναι τόσο όμορφα, που σταματώ να κλαίω.
Πώς το είπαν και στην ταινία; «Κάποιες φορές χρειάζεσαι μόνο 20 δευτερόλεπτα για να κάνεις κάτι τρελά θαρραλέο και σου υπόσχομαι ότι θα ακολουθήσει κάτι εξαιρετικό!»
Μήπως να το έκανα τελικά;
Μήπως η απόρριψη δε σημαίνει ότι δεν είμαι αρκετά καλή;
Κι αν δεν απαντήσει; Θα ξέρω την απάντηση και με κάθε δευτερόλεπτο η καρδιά μου θα σπάει και λίγο. Και θέλω τόσο ν’ απαντήσει. Όπως είχα το θάρρος, έτσι θα πρέπει να το έχει κι αυτός.
Κι αν το όχι δεν είναι απόρριψη; Κι αν είναι ανακατεύθυνση; Σε κάτι καλύτερο; Σε κάτι ευκολότερο; Σε κάτι αληθινό;
Και αν…
Και αν μπορούσα να εκπνεύσω το φόβο μου και να εισπνεύσω θάρρος και αυτοπεποίθηση, δε θα καθόμουν σαν τη χαζή να σκέφτομαι και αν…
«Τίποτα δε μας στοιχειώνει, όσο τα λόγια που δε λέμε». Τελικά έχει δίκιο όποιος το είπε.
Αισθάνομαι σαν ένα στοιχειωμένο κάστρο με το μαγικό τριαντάφυλλο.
Δακρύζω πάλι.
Δε φοβάμαι να αγαπήσω. Φοβάμαι μήπως δε με αγαπήσουν…