Η ιστορία πίσω από τις άδειες ταμπέλες στους δρόμους…
Αν κατευθύνεστε προς το αεροδρόμιο της Αθήνας, μπορεί να έχετε δει τα billboards στις άκρες του δρόμου. Μερικά είναι κενά. Άλλα, όμως, έχουν μεγάλα τυπωμένα γράμματα που μπορούν να φανούν από μακριά.
«Κρατήσαμε στα χέρια μας κάποιο είδος λάσπης».
«Απλά έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να τη χρησιμοποιήσουμε».
«Βιώνουμε το χρόνο μυστηριωδώς».
«Μόνο σ’ ένα μέρος;»
«Όχι, κάπου αλλού, υπήρχαν επίσης κάποιοι που κουβαλούσαν νεκρά δέντρα, όπως κουβαλούμε τους νεκρούς»
Φαίνεται σαν ένα art project, για το οποίο οι καλλιτέχνες είχαν δημιουργήσει μια διήγηση. Μια μικρή ιστορία. Με βάση την πορεία σας, βλέπετε διαφορετικές ιστορίες.
Γιατί υπήρχαν τόσες άδειες ταμπέλες; Η βασική αιτία δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, αλλά κι ένα μοιραίο δυστύχημα. Το 2005 ένας μοτοσικλετιστής σκοτώθηκε σε δυστύχημα στην Εθνική οδό, κοντά σε μια μεγάλη ταμπέλα. Μετά το Δεκέμβριο του 2005, υπολογίστηκαν τουλάχιστον 27 άλλα παρόμοια δυστυχήματα. Ο πατέρας του, δικηγόρος, πάλεψε, και κέρδισε το 2010, την υπόθεση σχετικά με τις παράνομες τοποθετήσεις πινακίδων στο δρόμο, οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των οδηγών. Οι ιδιοκτήτες των πινακίδων σταμάτησαν να τοποθετούν διαφημίσεις, αλλά άφησαν τις πινακίδες εκεί, να φθαρούν αργά πάνω από τις γειτονιές.
Οι άδειες ταμπέλες έγιναν γόνιμο έδαφος καλλιτεχνικής έκφρασης για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κουλτούρας. Οι περισσότερες ταμπέλες ήταν κοινότυπες, με τη γνωστή γλώσσα των γκράφιτι. Οι ιστορίες, όμως, γραμμένες σε μεγάλες ταμπέλες κατά μήκος του δρόμου, είχαν περισσότερο ενδιαφέρον.
Οι εικόνες προέρχονται από την ιστοσελίδα Interzones Playground, όπου οι καλλιτέχνες δημοσίευσαν το μανιφέστο τους.
« Η φιλοδοξία είναι να φανταζόμαστε διαφορετικές πιθανότητες γραπτών, ζωγραφισμένων συλλογικών παρεμβάσεων (…). Αυτό θα συντελέσει στο να συλλέξουμε πληροφορίες και υλικό όσο ταξιδεύουμε, να δημιουργούμε ανακτημένες τροχιές ανάμεσα σε κάθε ταμπέλα, σε κάθε περιοχή και σε κάθε ομάδα, ώστε να δημιουργούμε κάτι σαν ντοκιμαντέρ, που θα ξετυλιγόταν στο χώρο. Αυτό θα αποτελούσε μια μη γραμμική ιστορία, που θα μπορούσε να ακολουθηθεί προοδευτικά (…). Οι τοποθεσίες, η αρχιτεκτονική και οι κάτοικοι που συμμετέχουν ενσαρκώνουν αυτά τα χάσματα, δημιουργώντας ένα συνεχές πήγαινε-έλα ανάμεσα στα σύμβολα και στην πραγματικότητα».
Οι «Τίτλοι Τέλους» του Γιώργου Ζώη, μια ταινία μικρού μήκους που κέρδισε το βραβείο EFA στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2012, αποτελείται από μια σειρά φωτογραφικών συνδυασμών από τις μεγάλες διαφημίσεις στο κέντρο και στην περιφέρεια της Αθήνας.
Οι περισσότερες ταμπέλες είναι σπασμένες ή βανδαλισμένες. Με τη συννεφιά της Αθήνας, το φόντο δεν είναι καθόλου ελκυστικό. Άσχημα αστικά τοπία, εγκαταλελειμμένες οικοδομές, τοίχοι με δυσάρεστα μηνύματα γκράφιτι και παθητικά αυτοκίνητα αποτελούν το σκηνικό.
Αυτό που κάνει πιο αληθινή την ταινία είναι οι ήχοι: το ελικόπτερο, η σειρήνα του ασθενοφόρου, οι τουρμπίνες του αεροπλάνου, οι καμπάνες της εκκλησίας, τα γαβγίσματα, οι κόρνες των αυτοκινήτων και οι φωνές των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, οι άσχημες πινακίδες μας κάνουν να αναρωτιόμαστε πώς σχετίζονται με τη ζωή μας.
«Είναι μνημεία της εποχής μας», είπε ο σκηνοθέτης.
Πράγματι, οι άδειες ταμπέλες είναι καθρέφτες της τρέχουσας κατάστασης στην Ελλάδα. Αντιπροσωπεύουν την κοινωνική και οικονομική πτώση της χώρας.
Είναι σχεδόν ειρωνικό πώς οι ταμπέλες αντικατοπτρίζουν την πτώση της Ελλάδας στον καπιταλισμό και πώς αυξήθηκε η καπιταλιστική διαφθορά. Όπως πολλά πράγματα υπόσχονται λεφτά, οι πινακίδες κατασκευάστηκαν σε παράνομο έδαφος. Χτίστηκαν πολλά παραδείγματα, δίνοντας μια λανθασμένη αντίληψη ευημερίας και ζήτησης. Σε σχέση με τη σημερινή αυστηρότητα, αυτά είναι τα κατάλοιπα μιας εποχής υπερκαταναλωτισμού.
Όπως και τα Ολυμπιακά Ακίνητα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα το 2004. Τώρα, αυτά φιλοξενούν τους άστεγους.