Aγαπημένα quotes από το Fight Club που αποτύπωσαν αλήθειες που σίγουρα έχουμε σκεφτεί!
Σαν σινεφίλ και άνθρωποι που εκτιμούν την τέχνη σε οποιοδήποτε μορφή της, αλλά πολύ περισσότερο σαν άνθρωποι του 21ου αιώνα τον ελεύθερο μας χρόνο (ή τον χρόνο που εμείς ελευθερώνουμε), τον αφιερώνουμε ΚΑΙ σε ταινίες.
Βέβαια, πλέον, η ανταπόκριση μιας ταινίας στο κοινό δε φαίνεται κατά βάση στα εισιτήρια που κόβει η πρεμιέρα. Ένας περιποιημένος, ”ψαγμένος” προσωπικός λογαριασμός στο Facebook, Twitter και άλλα δίκτυα επικοινωνίας συνήθως απαρτίζεται από περίπλοκες, υπαινικτικές και φυσικά όχι ξεκάθαρες λεζάντες πάνω από φωτογραφίες που ταιριάζουν στο παρόν concept, και απλά φτιάχνεις το κατάλληλο συνολάκι…
Το κακό μ’αυτό είναι ότι σε ανακαλύπτω εν μέρει από ένα στέρεο πολυμηχάνημα ρολλάροντας το ποντίκι μου με 11.90/μήνα.
Το καλό απ’την άλλη είναι ότι ακόμη κι αυτό καλύπτει μια ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί κατά κάποιο τρόπο, και να αποφορτιστεί ταυτιζόμενος με το απόφθεγμα, τον υπότιτλο που τον ιντρίγκαρε, οπότε σεβαστό. Αν είναι να χρεώσουμε κάτι θετικό στην ”τεμπέλικη επικοινωνία”, ας είναι ένα αυτό.
Για να μη μακρηγορώ (αργά το θυμήθηκες θα πεις) εμπιστευόμενοι το movie quotes, που είναι πολύ της μόδας όπως έχουμε παρατηρήσει να πέφτουμε στην ”παγίδα” να δούμε ταινίες οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες που μας γέννησε η εικόνα που βάλαμε cover. (π.χ. Lolita)
Απ’την άλλη, υπάρχουν ταινίες που οι φράσεις τους αποτυπώθηκαν ανεξίτηλες στη μνήμη σου, αφού κατέκτησαν μια μόνιμη θέση στον τοίχο σου, στο εσωτερικό φύλλο της ντουλάπας σου, στο τετράδιο της στατιστικής κλπ.
Αυτόν τον στόχο ανάμεσα σε πολλές κινηματογραφικές επιτυχίες πέτυχε και η πασίγνωστη παραγωγή του 1999 ονόματι ”Fight Club”.
Η ταινία χαρακτηρίσθηκε και ψυχολογικού περιεχομένου και αυτό από μόνο του, αλλά και η σχέση που ξεδιπλώνεται μεταξύ του ”εγώ και του εαυτού μου” μας δίνει μια αρκετά ζωντανή ερμηνεία με lifetime quotes. Βέβαια τις περισσότερες εξ’αυτών τις ανακαλούμε απομονώνοντας το νόημα που εφάπτεται στο πλαίσιο της ταινίας.
[The things you own end up owning you]
-Τα πράγματα που σου ανήκουν, καταλήγουν να σε κατέχουν!
Η συγκεκριμένη φράση αναφέρεται στις εμμονές. Η εμμονή (εν+μένω) είναι το επόμενο στάδιο της επιμονής και περιγράφει κάτι στο οποίο αφιερώνουμε υπερβολικά το ”είναι” μας ακόμη και εφόσον κατακτήθηκε ο -αρχικός- στόχος μας.
“Όταν το πάθος,γίνει πάθηση και αποπροσανατολίζει το άτομο από τις υπόλοιπες ασχολίες του, τότε επι της ούσιας εκείνο σ’έχει κάνει κομμάτι του, και όχι εσύ αυτό.”
Εδώ θα κολλούσε το ”παν μέτρον άριστον”.
(Στην ταινία, το Fight Club και η εμμονή με το ξύλο στην επίθεση ή την υποδοχή του αλλοτρίωσε τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή και έγινε αρρωστημένη -μοναδική ιδέα)
[If you wake up at a different time in a different place, could you wake up as a different person?]
-Εάν ξυπνούσες σε διαφορετική εποχή, σ’ένα διαφορετικό μέρος, θα μπορούσες να ξυπνήσεις και ως ένα διαφορετικό άτομο;
Αυτό είναι ένα εντυπωσιακό ερώτημα που αν κάποιος δεν το είχε συλλογιστεί ήδη κάπου ανάμεσα στις κρίσεις ταυτότητάς του, σίγουρα το έκανε τώρα.
Πράγματι, τελικά οι συνθήκες κάνουν τον άνθρωπο…ή ο άνθρωπος τις συνθήκες;
Είμαστε αυθύπαρκτοι σ΄έναν ατέρμονο λαβύρινθο γεμάτο εκπλήξεις ή μια χούφτα πλαστελίνη σε μια κοινωνική πίστα;
Εξαρτόμαστε από το περιβάλλον και το DNA μας ή όλα δεν είναι τόσο απλά;
Κρίμα που αυτό το ερώτημα κατατάσσεται στα ρητορικά. Ή και ευτυχώς αν το καλοσκεφτείς, έχει την ομορφιά του το να μην υπάρχει απάντηση στα πάντα, να χεις κάτι να αγωνιάς.
[Marla: I wasn’t really dying. I wasn’t host to cancer or parasites. I was the warm little center that the life of this world crowded around.]
Η Μάρλα γνωρίστηκε με τον Άλμπερτ σε μια λέσχη υποστήριξης για καρκινοπαθείς.
Στην πραγματικότητα όμως δεν υπέφερε απο κάποια ασθένεια και δεν είχε ουσιαστικό λόγο να παρευρίσκεται στις συνεδρίες. Η Μάρλα είναι μια δυστυχισμένη ενήλικη, η οποία βιώνει μια αλλόκοτη, μοναχική, ”απαισιόδοξη” ζωή.
Πηγαίνοντας στο κέντρο υποστήριξης, άνηκε ουσιαστικά σε μια ομάδα και στο πλαίσιο της φιλευσπλαχνίας των υποτιθέμενωνσυμπασχόντων, ήταν η μόνη της διέξοδος να νιώσει επίκεντρο της προσοχής. Ότι οι συνάνθρωποί της ενδιαφέρονται, και δεν αγνοούν την ύπαρξή της.
Αυτό συμβαίνει και στον κόσμο.
Καθένας κλείστηκε στο καβούκι του, με τα προβλήματα του δέσμιος της αντικοινωνικότητας, και απλά γέννησε τη δική του ανικανοποίητη φυσικά ανάγκη για συναναστροφή.
Με ένα κατακερματισμένο στην πράξη θεσμό του ”συνανήκειν”, ο άνθρωπος μεγαλοποίησε τα προβλήματα του, ολίσθησε την αξιοπρέπεια του, προέβη σε επιπόλαιες αποφάσεις, γιατί χρειάζεται όσο τίποτε άλλο την προσοχή, την ένταξη, την συναναστροφή.
[It’s only after we’ve lost everything that we’re free to do anything.]
-Μόνο όταν έχουμε χάσει τα πάντα είμαστε ”ελεύθεροι” να κάνουμε το οτιδήποτε.
Μια ρήση παντός καιρού που ανακυκλώνεται συχνά, τύπου: μετά τον θάνατο επέρχεται η ανάσταση, για να αναδομηθεί μια πολιτεία πρέπει να γίνει πόλεμος και να ξαναφτιαχτεί απ το μηδέν κλπ.
Κάποιοι την είπαν απλά μια ρεμβάζουσα κουβέντα, για να μην απελπίζεσαι όταν όλα πηγαίνουν στραβά.
Εν μέρει σύμφωνοι, δεν χρειάζεται να ρθει η Δευτέρα για να ξεκινήσεις γυμναστική και τα πάντα επιδιορθώνονται στη στιγμή που θα αποφασίσεις να κάνεις κάτι γι΄αυτά.
Αλήθεια όμως, όταν όλα ανατρέπονται και μετατοπίζονται, πώς προσαρμόζεσαι στην αλλαγή;
Αν όλα αλλάξουν ριζικά, άγνωστος επι αγνώστων πλάθοντας τη πλαστελίνη σου, τότε δε θα είσαι ”ελεύθερος” να αρχίσεις απ το μηδέν;
Εξάλλου: ”Πάντα βρίσκεις τον τρόπο να γεμίζεις τη σελίδα σου”
Μόλις όμως επανέλθουμε στα φυσιολογικά μας επίπεδα, διαπιστώνουμε ότι κάποιες επιλογές τελευταία δεν μας άρμοζαν τελικά. Δεν ήταν για μας…και έτσι καταλήξαμε να είμαστε αυτό που δε θέλαμε, να γίνουμε ένα με τον όχλο,
να ”αγοράζουμε πράγματα που δε θέλουμε με λεφτά που δεν έχουμε για να εντυπωσιάσουμε ανθρώπους που δε συμπαθούμε.” (we buy things we don’t need with money we don’t have to impress people we don’t like – Tyler Durden)
[This is your life and it’s ending one minute at a time.]
-Αυτή είναι η ζωή σου και τελειώνει λεπτό προς λεπτό.
Η φράση αυτή δεν χρειάζεται επεξήγηση απο ανθρωπιστικής πλευράς θαρρώ και θαρρείς. Απλά υπάρχει και σ’αυτό το story για να σου υπενθυμίζει οτι η υπερανάλυση πάντρεμα με τη μιζέρια σε κουράζουν και μόνο που κάθεσαι, και μπαίνουν εμπόδιο στη κινητοποίηση σου, γι’αυτό δες τα λίγο πιο απλά.
Με άλλα λόγια ο Taylon Durden ελάλησε: ”Ξύπνα φιλαράκο, κουνήσου”!
Αυτές και άλλες πολλές είναι οι φράσεις που μας στιγμάτισαν απο τη συγκεκριμένη ταινία και όπως και σε πολλές άλλες κρατήσαμε κάποιες quotes να μας φωτίζουν οταν οι καταστάσεις δυσκολεύουν. Εξαρτάται και από το πόσο ρομαντικός είσαι, οπότε μην απορείς αν δε καταλαβαίνεις ό,τι διαβάζεις.
Το σίγουρο για να κλείσουμε είναι αυτό που είπε ο Kim Jong: The cinema occupies an important place in the overall development of art and literature και -προσθέτουμε- αποτελεί την καλύτερη παρηγορήτρα στις μοναξιές αλλά συνάμα τη μεγαλύτερη κινητοποίηση. Η ταινία αυτή, και άλλες 500 αν κάτσουμε να αναλύσουμε έχουν συμβάλλει σε αυτό, και αφού δεν υφίσταται να ανακαλούμε όλη την έκτασή τους, ας αρκεστούμε στην ουσία τους που αποτυπώνεται σε 2-3 και παραπάνω φράσεις στο κεφάλι μας!
(Σίγουρα η αγαπημένη σας, για το τέλος)