Δείξτε επιείκεια στην εικόνα, μόνη μου την έφτιαξα. Και αυτό που κάνει φωτομπόμπα κάτω αριστερά δεν είμαι εγώ, είναι ο Φρόντο.
Όλοι έχουμε μια «ταυτότητα» στον κόσμο των ταινιών. Ένα φάσμα προτιμήσεων για το οποίο είμαστε περήφανοι, και πολλές φορές αυτοδιοριζόμαστε -καλή ώρα- στη θέση του φωστήρα κριτικού ταινιών. Αυτοί που τα βλέπουν όλα με τον ίδιο ζήλο -οι αυθεντικοί παμφάγοι του κινηματογράφου- είναι μεν αξιοθαύμαστα πλάσματα, αλλά είναι λίγοι. Εμείς οι θνητοί κοινωνοί της έβδομης τέχνης, έχουμε αδυναμίες.
Άλλος αγαπά τις ταινίες δράσης. Είναι ο ίδιος τύπος που περνάει τις ώρες του θαυμάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη του γυμναστηρίου. Άλλη αγαπά τις ρομαντικές ταινίες. Άλλοι τα high fantasy και άλλοι τις ευρωπαϊκές κουλτουριές. Εν τέλει, όλοι κάτι έχουν να σου απαντήσουν όταν τους ρωτήσεις τι είδους ταινίες προτιμούν.
Υπάρχουν όμως σκέψεις και εμπειρίες που δε θα σου αποκαλύψουν πολλοί, και πίστεψέ με κάποιες είναι κοινές σε όλους, ό,τι και να δηλώνουν πως τους αρέσει. Δεν εγγυώμαι πως αυτά που θα αποκαλύψω εγώ θα βρουν τόση απήχηση στο κοινό ώστε να εξεγερθούμε όλοι μαζί και να πάμε να πιαστούμε να χορέψουμε το γαϊτανάκι έξω από τα Village, πάντως αν παρ’ ελπίδα γίνει κάτι τέτοιο πείτε μου να έρθω. Για την ώρα, διαβάστε.
Έκλαψα και εγώ στον Τιτανικό (όχι για το χρόνο που έχασα βλέποντάς τον)
Η αλήθεια είναι πως δεν πολυντρέπομαι πλέον γι’ αυτό, διότι το σκέφτηκα λογικά: από τη στιγμή που βλέπεις μια ταινία και διαθέτεις την ικανότητα της ενσυναίσθησης που μας έλεγαν στο πρώτο έτος (Google it, you damn dirty ape), αναπόφευκτα μπαίνεις κι εσύ σ’ ένα τρυπάκι συναισθηματικών εναλλαγών και διακυμάνσεων το οποίο δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει. Μπορεί ο Τιτανικός να είναι ένας αχταρμάς από σαχλαμάρες, κλαψιάρηδες χαρακτήρες και κλαψιάρικες στιγμές, όμως ο Κάμερον είναι μεγάλη κουφαλίτσα και ξέρει να πλασάρει περίτεχνα τα σενάριά του– μόνο έτσι θα μπορούσε άλλωστε να βγάλει λεφτά το Άβαταρ.
Εδώ όμως θα σας πετάξω τρελό plot-twist, γιατί δεν έκλαψα στην «εμβληματική» σκηνή με την Kate Winslet πάνω στο ξύλο και τον τύπο να πεθαίνει και να χάνεται στα βάθη. Έκλαψα εκεί που δείχνει το νερό να κατακλύζει όλο το πλοίο και ήταν ένα ζευγάρι γέρων ξαπλωμένο στην καμπίνα και αγκαλιαζόταν περιμένοντας το θάνατο. Αυτό είναι ζευγάρι που αξίζει το θαυμασμό μας. Αυτό και όχι το πρωταγωνιστικό. Ο ιδανικός έρωτας δεν είναι μέσα σε 5 μέρες (πόσες ήταν;) να φτάνεις στο απόγειο, να κάνεις μια φορά σεξ και μετά ο άντρας να πνίγεται στη θάλασσα. Αυτά είναι τρε μπανάλ. Ο έρωτας που πρέπει να υμνείται από τον κινηματογράφο είναι αυτός που γίνεται αγάπη και κρατάει για πάντα, γιατί αυτός έχει και μια ουσία ως σχέση.
Ο Φρόντο είναι ένας κλαψιάρης φλώρος (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. ΤΟ ΕΙΠΑ.)
Το καλό στην περίπτωσή μου είναι πως έκανα το λάθος να σνομπάρω τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών μέχρι το 2011, οπότε τον είδα και έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα μου franchise. Λέω «καλό», επειδή η γενιά των 90s και αρκετές παραπίσω έχουν με το Lord of the Rings αυτού του είδους το δέσιμο που αποκτά κανείς στην παιδική του ηλικία με τις ταινίες και τα βιβλία, και μετά δε μπορεί για κανένα λόγο να τα κρίνει αντικειμενικά.
ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΩ.
Εδώ έρχομαι στην εικόνα που πυροδότησε τη συγγραφή του άρθρου αυτού.
Μη με παρεξηγήσετε. Λατρεύω τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Η μόνη λεπτομέρεια που για μένα υστερεί σε ενδιαφέρον μέσα στην υπόθεση, είναι ο Frodo. Ο τύπος κλαψουρίζει με το παραμικρό, για όνομα δηλαδή! Και συν τοις άλλοις, δεν έχει καμία αίσθηση συντροφικότητας. Όταν στη «Συντροφιά του Δαχτυλιδιού» του λέει ο Gandalf πως το δαχτυλίδι που έχει το ψάχνουνε τα Νάζγκουλ, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΔΩΣΕΙ, ώστε να κυνηγάνε εκείνον μετά. Μόνο η πάρτη σου, Φρόντο αγόρι μου.
Επίσης, στις σκηνές όπου αποφασίζει με τα πολλά να κάνει κάτι, φέρεται σα γκόμενα που κάνει μούτρα. Παράδειγμα: η σκηνή στο τέλος της ίδιας ταινίας που παίρνει τη βάρκα για να πάει μόνος του στο Μόρντορ (το γεγονός ότι στα ελληνικά το μεταφράσαμε «η» Μόρντορ είναι τουλάχιστον ντροπιαστικό). Εκεί, ο Σαμ -άλλος κλαψιάρης- αποφασίζει να τον κυνηγήσει και να πάνε μαζί, και η σκηνή είναι -μα το Δία- σαν αυτές σε χαζά love stories όπου ο γκόμενος ζητάει συγχώρεση και η καλή του, σα ντίβα, τον γράφει. «Φρόντο μη φεύγεις, σ’αγαπάω» «Όχι Σαμ, με πλήγωσες. Πρέπει να σκεφτώ τον εαυτό μου». Εντάξει μπορεί να μην τα είπαν ακριβώς έτσι, αλλά καταβάθος αυτά ήθελαν να πουν.
Κι αν δεν έχετε πειστεί ότι υπάρχει ένα gay love σε λανθάνουσα κατάσταση μεταξύ Φρόντο και Σαμ, να σας θυμίσω τη σκηνή στην «Επιστροφή του Βασιλιά»: I CAN’T CARRY IT FOR YOU, BUT I CAN CARRY YOU.
Ωστόσο το gay love δεν είναι το πρόβλημα με αυτούς τους δύο – αν είχαν τα κότσια να παραδεχτούν ότι αλληλοαρέσκονται δε θα τους αποκαλούσα φλώρους. Το πρόβλημα είναι ότι μπλέκονται μονίμως στις πιο ηλίθιες περιπέτειες, τις οποίες στην ουσία αυτοί προκαλούν. Και συγκεκριμένα ο Φρόντο, η πηγή κάθε ανοησίας σ’ αυτές τις ταινίες. Είχε την ευκαιρία να σκοτώσει το Γκόλουμ, αλλά έτσι για αλλαγή επέλεξε να ταυτιστεί μαζί του και να τον κουβαλήσει σε όλο το ταξίδι προς το Μόρντορ, και μέσα σ’ όλα αυτά να πιστεύει αυτόν, αντί για το αγόρι του τον Σαμ. Seriously?
Το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι παρ’ όλο που αυτοί οι δύο με νευριάζουν με την υπερευαισθησία και την πλήρη ανικανότητά τους, δε μπορώ παρά να τους λατρεύω. Όπως και το Γκόλουμ.
Η prequel τριλογία του Star Wars πρέπει να ξαναγυριστεί από την αρχή
Με εξαίρεση το Revenge of the Sith που επανέφερε τον πήχη ψηλά, οι άλλες δύο ταινίες της τριλογίας σε κάνουν να ντρέπεσαι για λογαριασμό του George Lucas. Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις. Από τον μικρό Άνακιν που σε βάζει σε σκέψεις μήπως τα αναμορφωτήρια είναι τελικά καλή ιδέα; Από την ηθοποιία της Νάταλι Πόρτμαν, που αρνείται να συγχρονίσει τις εκφράσεις του προσώπου της με το οποιοδήποτε ανθρώπινο συναίσθημα; Από τον Τζαρ-Τζαρ Μπινκς; Από τους φαντασμαγορικά άνευρους, ξύλινους διαλόγους;
Από τον Τζάνγκο Φεττ; Από τον Μπόμπα Φεττ; Από τις ερωτικές εξομολογήσεις του Άνακιν που αγγίζουν τα όρια της ψυχολογικής βίας;
Από τους ενοχλητικούς, επιεικώς χαζούς χαρακτήρες, που αισθάνεσαι ότι υποτιμούν τη νοημοσύνη σου; Από την πλήρη έλλειψη καλαισθησίας και γούστου σε όλους τους τομείς;
Έχετε καταλάβει ότι αυτή η λίστα παραπόνων μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον, και πρέπει και γω να προχωρήσω τη ζωή μου πλέον.
Παρά την άκρως προβληματική απόδοση στη μεγάλη οθόνη, η ιστορία της prequel τριλογίας είναι στον πυρήνα της αξιόλογη. Απλώς όλες οι ιδέες των εμπνευστών της έχουν υποστεί ανελέητα κακή ανάπτυξη και διαχείριση. Για παράδειγμα, ο δρόμος του Άνακιν προς το Dark Side (οι ελληνικές μεταφράσεις είναι το kryptonite μου όπως έχετε καταλάβει) ξεκινά τη στιγμή που κυριεύεται από το μίσος. Δεκτό. Ωστόσο, το να σκοτώνει ένα μάτσο παιδάκια προκειμένου να σώσει τη γυναίκα του δεν τον ρίχνει μόνο χαμηλά σαν χαρακτήρα (που είναι ο σκοπός του πράγματος), αλλά τον κάνει να φαίνεται μικροπρεπής και άνανδρος, κάτι που δεν αξίζει σ’ ένα χαρακτήρα όπως ο Darth Vader. Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη, που θέλει τον ήρωα να επιδεικνύει μια τόλμη “θετική” για την πλοκή, καθώς το να σκοτώνει κάποιος παιδιά δείχνει ακριβώς την αποκτήνωσή και πλήρη έλλειψη ανθρωπιάς, το σημείο δηλαδή στο οποίο έχει φτάσει ο Anakin. Προσωπικά, μένω στην πρώτη άποψη και θεωρώ πως ένας “επικός” κακός πρέπει να μένει σε “επικών διαστάσεων” πράξεις.
Ζω με την ελπίδα πως η Disney θα δείξει σεβασμό στο βασανισμένο Star Wars fandom και θα ξεφύγει από τα κλισέ σενάρια που φτιάχνονται για πρόσκαιρο εντυπωσιασμό και συγκίνηση, όπως αυτά του Captain America 2, του Thor 2 και του Guardians of the Galaxy.