Σας το είχα υποσχεθεί ότι θα επιστρέψω με sequel και να’μαι. Οι παραστάσεις πολλές, οι ενοχλητικοί ακόμη περισσότεροι, η καριέρα μου στην αρθρογραφία στο απόγειό της, το λάπτοπ στα χέρια μου και η διάθεσή μου στα φυσιολογικά της επίπεδα (μτφ: σκωπτική προς τους πάντες και τα πάντα). Τα don’ts του θεάτρου part 2 βρίσκονται παρακάτω και για εσάς που χάσατε το part 1, μπορείτε -και επιβάλλεται- να το διαβάσετε εδώ.
– Το τρίτο κουδούνι έχει χτυπήσει, τα φώτα χαμηλώνουν, οι προβολείς ανάβουν και η παράσταση έχει ήδη ξεκινήσει. Λίγη ώρα αργότερα μια λάμψη εκπέμπει πάνω σε μια οπτασία κάπου στην τρίτη σειρά που φαίνεται σκεπτική κρατώντας το κεφάλι χαμηλά.
Α)Είναι ο άνθρωπος κλειδί της σκηνής.
Β) Είναι κάποια μοντέρνα προσέγγιση που ο πρωταγωνιστής αναδύεται μέσα από το κοινό εκπλήσσοντας το.
Γ) Η παράσταση είναι interactive και ο πεφωτισμένος είναι ο καψερός που του έλαχε να αλληλεπιδράσει με τον θίασο.
Δ) Είναι ο γνωστός μαλάκας με smartphone 5 ίντσες και φωτεινότητα οθόνης στο τέρμα, που έχει μπει στο facebook να πάρει τις ειδοποιήσεις του, παράλληλα αναλύει στο viber πόσο κοντά ήταν στο να του κάτσει το γκομενάκι χθες το βράδυ στο Trois και τσεκάρει στο instagram τα BFF’s με το πορτοκαλί καλαμάκι Mikel σφηνωμένο σε κακοποζαρισμένο duckface.
Μάντεψε ποια από τις τέσσερις επιλογές είναι η σωστή…
– Αγαπητοί γονείς όλου του κόσμου, κατανοώ πως θέλετε να ξοδεύετε ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά σας, τα στέλνετε γαλλικά και πιάνο και θέλετε να γράψουν στην έκθεση την Δευτέρα ότι το σαββατοκύριακο πήγαν με τη μαμά και τον μπαμπά στο θέατρο, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχουν οι παιδικές παραστάσεις κάθε Κυριακή πρωί και καθημερινές για τα σχολεία. Το να φέρνεις το εφτάχρονο να παρακολουθήσει Πιραντέλλο και Ίψεν θα σπάσει και τα δικά μου νεύρα, θα σπάσει και τα δικά του, θα σπάσει και της καημένης της πρωταγωνίστριας που ήθελε από μικρό κοριτσάκι να παίξει την Νόρα, την Μπλανς ή την κάθε Μπλανς και τώρα είναι αναγκασμένη να βιώνει την δραματική της κορύφωση παράλληλα με ανακοινώσεις του τύπου «μαμά θέλω πιπί μου» ή «εδώ γιατί δεν παίζουν διαφημίσεις όπως όταν βλέπουμε “μην αρχίζεις την μουρμούρα;”».
– Έχω να τα πω πάρα πολύ καιρό με τον φίλο μου τον Τάσο. Πάρα πολύ όμως. Τόσο που αν έπρεπε να κανονίσουμε να βγούμε να θυμηθούμε τα παλιά και να γελάσουμε (χαρ χαρ χαρ) δε θα του έλεγα να πάμε στο θέατρο. Ο νοών, νοείτο. Το ίδιο ισχύει και για τυχαίες συναντήσεις παλιών φίλων/συμμαθητών/συμφοιτητών/γκόμενων/παλιοσειρών στο φουαγιέ, που είναι και ο μόνος χώρος που επιτρέπεται να επικοινωνήσουν σαν άνθρωποι (ελπίζω και εύχομαι) κατά την διάρκεια της παράστασης.
– Τα μπράτσα των καθισμάτων δεν είναι δύο για κάθε κάθισμα. Στοπ. Τα μοιράζεσαι και με την διπλανή σου θέση. Στοπ. Αγάπα τον διπλανό σου και μοιράσου τα μπράτσα σου. Στοπ.
– Έχεις τρεις επιλογές για να μην χτυπήσει το κινητό σου την ώρα της παράστασης: απενεργοποίηση, αθόρυβο και flight mode. Η τέταρτη που έχω να προτείνω έχει να κάνει με χρήση παρόμοια του υπόθετου και συμβαίνει ανάμεσα σε εσένα και την συσκευή σου, και όταν θα γίνω μεγάλος και τρανός να είσαι σίγουρος ότι θα εφαρμοστεί (είναι θέμα χρόνου όπως καταλαβαίνεις).
Για ένα καλύτερο αύριο σε θέατρα και κινηματογράφος, φιλιά στα μούτρα, αν με πετύχετε να κάνω κάτι από τα παραπάνω σας επιτρέπω να με χαστουκίσετε χωρίς δεύτερη σκέψη.