Σαν σήμερα πριν από 12 χρόνια (22/12/2002) άφησε την τελευταία του πνοή στο Μπρούμφιλντ της Αγγλίας από καρδιακή προσβολή. Ο τραγουδιστής που χάρισε στην επανάσταση την φωνή του, η οποία μετατράπηκε στην σημαία της εργατικής τάξης και των απανταχού καταπιεσμένων. Ο λόγος γίνεται φυσικά για τον John Graham Mellor, τραγουδιστή των Clash, γνωστό με το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο Joe Strummer.
Η ζωή
Ο Joe γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου του 1952 στην Άγκυρα της Τουρκίας, αν και γόνος αστικής οικογένειας – ο πατέρας του ήταν διπλωμάτης- ο ίδιος αποκήρυξε την τάξη του και ένωσε τη φωνή του μ’ αυτήν των μεταναστών, των ανέργων και των περιθωριακών.
Η αγάπη του για την μουσική γεννήθηκε όταν πρωτοάκουσε τα τραγούδια του Little Richard και του συγκροτήματος The Beach Boys. Το 1976 μετά απο μια συναυλία των Sex Pistols, αποφασίζει να αποχωρίσει απο το τότε συγκροτημά του (” The 101’ers”) και να δημιουργήσει μαζί με τους Mick Jones, Paul Simonon και Topper Headon την μπάντα –The Clash-που τον έκανε διάσημο .
Ενώ η επιτυχία του συγκροτήματος ολοένα και αυξανόταν˙ καθώς είχε καταφέρει με τα τραγούδια του, να αποτυπώσει πλήρως τις ανησυχίες και τα προβλήματα της εργατικης τάξης και της νεολαίας, όχι μόνο της Αγγλίας αλλά και όλου του πλανήτη, ο Joe αντιμετώπιζε συνεχώς προβλήματα με τον νόμο. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της συλληψής του μαζί με τον Headon, τη στιγμή που έκαναν graffiti το όνομα του συγκροτήματος στον τοίχο ενός ξενοδοχείου. Ακόμη σε μια συναυλία της μπάντας στην Γερμανία είχε αφήσει αιμόφυρτο έναν βίαιο θαυμαστή του, κάτι για το οποίο αργότερα είχε δηλώσει μετανιωμένος : «Κόντεψα να δολοφονήσω έναν άνθρωπο, κ’ αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τη βία με βία. Απλά δεν λειτουργεί.»
Το 1986 φεύγει απο την μπάντα και επιλέγει να ακολουθήσει σόλο καριέρα, στην διάρκεια της οποίας δημιούργησε νέα συγκροτήματα όπως τα: “Latino Rockabilly War”, “The Pogues” και “The Mescaleros”. Παράλληλα με την μουσική ασχολήθηκε και με τον κινηματογράφο, είτε συνθέτωντας κινηματογραφική μουσική είτε παίζοντας σε ταινίες.
Ο Strummer είχε παντρευτεί δύο φορές και είχε αποκτήσει δύο κόρες. Αξίζει να σημειωθεί πως ο πρώτος του γάμος, πραγματοποιήθηκε με απώτερο σκοπό να αποκτήσει μια νοτιοαφρικανή πολίτης, την βρετανική ιθαγένεια.
Ο Joe Strummer.
Τhe Clash
Όπως προαναφέρθηκε το συγκρότημα σχηματίστηκε το 1976. Μετά την διάλυση των Sex Pistols, οι Clash κατάφεραν να γίνουν οι κυριότεροι εκφραστές της punk-rock σκήνης και στις 2 πλευρές του Ατλαντικού.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της μπαντας είναι ο ιδιαίτερος ήχος της˙ που αποτελεί ένα κράμα της punk, της reggae -που έφτασε στην Αγγλία μέσω των Τζαμαϊκανών μεταναστών που είχαν εγκατασταθεί κυρίως στο νότιο Λονδίνο, της rap(!) και της rock’ n roll του Johnny Cash. Ο ξεχωριστός τους ήχος και οι μουσικοί πειραματισμοί τους σε συνδυασμό με τον άκρως πολιτικοποιημένο στίχο τους, τους κατέστησε ως το νούμερο “1” punk συγκρότημα, που έχει μάλιστα και την μεγαλύτερη επιρροή στον χώρο αυτό˙ αφού σε μεγαλό βαθμό τα μεταγενέστερα συγκροτήματα ακολούθησαν το μουσικό δρόμο που χάραξε το συγκρότημα.
Η δεσπόζουσα θέση που κατέχουν στο χώρο της μουσικής, αποδεικνύεται και απο το γεγονός πως έγιναν γνωστοί με το προσωνύμιο: «The Only Band That Matters» («το μόνο συγκρότημα που αξίζει»). Ενώ το 2003 εισήχθησαν στο Rock and Roll Hall of Fame.
The Clash ( απο αριστερά προς δεξιά: Topper Headon, Paul Simonon, Mick Jones, Joe Strummer).
London Calling
Στις 14 Δεκέμβρη του 1979 οι Clash εισέρχονται στα Wessex Studios του Λονδίνου για να ηχογραφήσουν τον 3ο δίσκο τους.
Το “London Calling” ήταν ένα μουσικό προιόν, εμπνευσμένο απο την πάλη των τάξεων και τις φυλετικές διακρίσεις που κλόνιζαν την εποχή εκείνη την βρετανική κοινωνία. Όλα τα τραγούδια του άλμπουμ αποτελούν ένα κάλεσμα προς τους νέους να κινητοποιηθούν και να χτυπήσουν την συντηρητική καθεστηκυία τάξη της χώρας.
Ο δίσκος έγινε δεκτός με διθυραμβικές κριτικές. Το περιοδικό Rolling Stone το αποκάλεσε ως το καλύτερο άλμπουμ για την δεκαετία του ’80. Επιπλέον το ίδιο περιοδικό το συμπεριέλαβε στην 8η θέση με τα καλύτερα 500 άλμπουμ. Οι Clash ήταν πλέον χωρίς καμιά αμφιβολία στην κορυφή της punk σκηνής!
Για την ιστορία το εξώφυλλο του δίσκου στο οποίο απεικονίζεται ο μπασίστας της μπάντας, Paul Simonon, να καταστρέφει επι σκήνης το μπάσο του, έχει ψηφιστεί ως ένα απο τα καλύτερα εξώφυλλα στην ιστορία της rock. Η συγκεκριμένη φωτογραφιά είχε τραβηχθεί στο συναυλιακό χώρο του Palladium, στο πλαίσιο της περιοδείας του συγκροτήματος στις ΗΠΑ. Θα μπορούσε κανείς να πει, πως η εν λόγω φωτογραφιά αποτελεί την απτή απόδειξη της πραγματικής ταυτότητας του συγκροτήματος: ένα συγκρότημα δυναμικό, ανατρεπτικό, εκρηκτικό, επαναστατικό, συγκρουσιακό, επειδή clash δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά σύγκρουση.
Η φωτογραφιά (αριστερά) και το εξώφυλλο του άλμπουμ (δεξιά).
The Thinking Man’s Yobs
Σε συνεντευξή του ο Strummer είχε παραδεχθεί δημοσίως τις κομμουνιστικές του πεποιθήσεις, αν και η αλήθεια είναι πως δεν χρειαζόταν να προβεί σε μια τέτοια δήλωση, καθώς οι στίχοι των τραγουδιών του συγκροτήματος δηλώναν ξεκάθαρα τον αριστερό προσανατολισμό της μπάντας.
Το μουσικό περιοδικό NME τους είχε αποκαλέσει «The Thinking Man’s Yobs» (« οι νέοι του σκεπτόμενου ανθρώπου»). Όπως και άλλα punk συγκροτήματα˙ έτσι και οι Clash εναντιώθηκαν στην μοναρχία και στην βρετανική αριστοκρατία. Σε αντίθεση όμως με τα υπόλοιπα ουδέποτε αποδέχθηκαν τον μηδενισμό και αντ΄αυτού υποστήριξαν κοινωνικές ομάδες, απελευθερωτικές οργανώσεις και κινήματα της εργατικής τάξης και εν γένει όλων των καταπιεσμένων/υποβαθμισμένων πολιτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δράσης τους αποτελεί η οργάνωση της αντιρατσιστικής συναυλίας Rock Against Racism, τον Απρίλιο του 1978.
Μερικά απο τα πασίγνωστα πολιτικοποιημένα τους τραγούδια μιλούν για την εξαθλίωση της εργατικής τάξης (“Breaking rocks in the hot sun/ I fought the law and the law won/ I needed money ’cause I had none” – I fought the law), για τα δικαιώματα, τον ρατσισμό και τις φυλετικές ταραχές που είχαν ξεσπάσει την εποχή εκείνη στο Brixton της Μ.Βρετανίας (“Black people got lot οf problems/ But they don’t mind throwing a brick /White people go to school/ Where they teach you how to be thick” – White Riot), ενώ άλλα καλούν τους νέους να αναλάβουν ενεργή πολιτική δράση (“Everybody’s sitting ’round watching television/ London’s burning with boredom now” – London’s Burning).
