Ο Federico Aubele είναι ένας Αργεντίνος τραγουδοποιός που ζει από μικρός στην Ευρώπη, ο οποίος εντάχθηκε στη δισκογραφία επίσημα μια δεκαετία πριν, το 2004, όταν και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ του. Αποτέλεσε ανακάλυψη των Thievery Corporation, οι οποίοι τον έχουν βοηθήσει και στην παραγωγή του “Panamericana” το οποίο είναι το δεύτερο άλμπουμ του και είχε κυκλοφορήσει το 2007, αφού είχε ήδη ένα επιτυχημένο ντεμπούτο που απέσπασε πολύ καλές κριτικές.
Ο ήχος του είναι δύσκολο να περιγραφεί με ακρίβεια μονολεκτικά. Έχει σίγουρα μια βάση με σαφείς επιρροές στον ήχο του από παραδοσιακές κιθαριστικές latin μουσικές και flamenco (εξάλλου ζούσε στη Βαρκελώνη όταν ηχογραφήθηκε το Panamericana). Όλο αυτό μπολιάζεται με πιο σύγχρονα στοιχεία όπως η ηλεκτρονική μουσική και τα χαλαρά beats σε συνδυασμό με κανονικά κρουστά δημιουργώντας μια πιο chill out / downtempo, φρέσκια ατμόσφαιρα και εναλλαγή δικών του φωνητικών με γυναικείες φωνές. H reggae/dub επίσης φαίνεται να τον έχει απασχολήσει ειδικά στο ρυθμικό μέρος τον δουλειών του. Το ότι έχουν βάλει οι Thievery Corporation το χεράκι τους στην παραγωγή διαφαίνεται πάντως πολύ εύκολα με μια γρήγορη ακρόαση οποιουδήποτε τραγουδιού του δίσκου, χωρις φυσικά να είναι κακό αυτό.
Τα θετικά σημεία του άλμπουμ είναι αρκετά. Σίγουρα η φωνή του Aubele είναι αισθαντική και εκφραστική στη χροιά και την ερμηνεία κάτι που διακρίνεται εύκολα και σε εμάς που δε γνωρίζουμε την Ισπανική γλώσσα. Όμως και τα κομμάτια είναι καλογραμμένα με όμορφες μελωδίες που μένουν στο μυαλό στις περισσότερες περιπτώσεις και η βασική συμμετοχή του δίσκου η Natalia Clavier είναι επίσης πολύ καλή ερμηνευτικά. Πιθανότατα και πηγή έμπνευσης πολλών τραγουδιών, να είναι και η ίδια εξάλλου, αφού αποτελεί σύντροφο του Aubele στη ζωή εκτός από συνεργάτιδα.
Στα αρνητικά θα μπορούσαμε να βάλουμε ίσως μόνο το γεγονός πως ο τραγουδοποιός έχει επιλέξει/διαμορφώσει μια φόρμα ήχου η οποία ακούγεται ωραία, αλλά το γεγονός ότι δεν ξεφεύγει από τα όρια της καθόλη τη διάρκεια του δίσκου και επαναπαύεται σε αυτή, ίσως να κουράσει κάποιους ακροατές. Προσωπικά δε με ενόχλησε αυτό πάντως, γιατί τα τραγούδια είναι καλογραμμένα και η “ελλειψη του κάτι παραπάνω” δεν είναι πάντα κακή ή βαρετή.
Συνοψίζοντας, φρέσκο άλμπουμ στην εποχή του, ακόμα και σήμερα είναι αγαπημένο δισκάκι και ιδανικό για καλοκαιρινές, δροσερές, όμορφες νύχτες (δεν είναι ανάγκη όμως να περιμένετε μέχρι τότε για να το τσεκάρετε). Ξεχωρίζω τα: “Maria Jose”, “Las Canciones” και “Lluvia”. Αν σας αρέσουν οι Thievery Corporation, το στυλ των Gotan Project και (γιατί όχι) ο Μάνου Τσάο θα βρείτε αρκετά κομμάτια να συμπληρώσετε τις playlists σας.
