Από το 1977 και κατόπιν απόφασης της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων εθνών, η 29η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό. Η συγκεκριμένη ημέρα αποτελεί ορόσημο για το παλαιστινιακό πρόβλημα.Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου,στις 29 Νοεμβρίου το 1947, στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ελήφθη η ιστορικής σημασίας απόφαση 181, ορίζοντας πως η περιοχή της Παλαιστίνης θα διαιρούταν και θα δημιουργούνταν ένα ιδιόμορφο καθεστώς δύο ξεχωριστών κρατών. Δύο διαφορετικά κράτη κατά γλώσσα, πολιτισμό και θρησκεία. Ενός Εβραϊκού (55% της έκτασης) και ενός Αραβικού (43% της έκτασης), έχοντας, όμως κοινή πρωτεύουσα, την Ιερουσαλήμ. Κατά την Γενική, αυτή, Συνέλευση, τα κράτη του αραβικού κόσμου (Ιράν, Ιράκ, Σαουδική Αραβία κλπ), καθώς και η Ελλάδα και η Τουρκία, έδωσαν αρνητική ψήφο, με την οποία έδιναν σαφές μήνυμα πως επιθυμούσαν την δημιουργία ενός και μοναδικού αραβικού, ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης. Όπως θα ήταν αναμενόμενο, οι Παλαιστίνιοι δεν αποδέχτηκαν την απόφαση αυτή, σε αντίθεση με τους Ισραηλινούς. Αν και πληθυσμιακά ο παλαιστινιακός λαός υπερείχε του εβραϊκού, το μοναδικό κράτος που δημιουργήθηκε στην περιοχή ήταν αυτό του Ισραήλ ,παρότι η απόφαση προέβλεπε παράλληλα την ίδρυση αυτόνομου Παλαιστινιακού κράτους . Όπως είναι γνωστό, αυτό δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Αρχικά, όμως, η παρουσία του εβραϊκού άλλα και του αραβικού στοιχείου στην περιοχή είναι γνωστή από την αρχαιότητα ακόμη. Καμιά από τις δυο πλευρές, όμως, δεν είχε κατορθώσει να συγκροτηθεί σε έθνος-κράτος, καθώς η περιοχή μέχρι και τις απαρχές του 20ου αιώνα βρίσκονταν υπό οθωμανική κυριαρχία. Από την συνθήκη των Βερσαλλιών και καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, πραγματοποιείται σταδιακή εγκατάσταση και μετανάστευση Εβραίων στην περιοχή της Παλαιστίνης με αποτέλεσμα να αλλάζει η πληθυσμιακή σύνθεση. Αυτό εξήγειρε τους Άραβες και οδήγησε σε μεγάλες συγκρούσεις.Όλο και μεγαλύτερος αριθμός Εβραίων συρρέει στην Παλαιστίνη, όμως, παρά τις αντιδράσεις, λόγω των διωγμών από τους Ναζί. Έτσι, οι Μεγάλες Δυνάμεις και κυρίως η Μεγάλη Βρετανία, βρίσκονταν υπό την πίεση δημιουργίας ενός κράτους Εβραίων στην περιοχή της Παλαιστίνης.
Οι Παλαιστίνιοι, όμως, δεν έμειναν άπραγοι. Σε βάθος χρόνου διεκδικούσαν την δημιουργία ενός δικού τους κράτους, φέρνοντάς τους σε διαμάχη με τον ισραηλινό λαό. Η κόντρα, αυτή, πολλάκις έχει καταλήξει σε πολεμικές συρράξεις, συγκρούσεις, θανάτους αμάχων και αιματοχυσίες. Ανάλογα φαινόμενα συμβαίνουν ακόμη και σήμερα στην περιοχή . Σήμερα η Παλαιστίνη είναι μια περιοχή διεκδικούμενη, χωρίς ωστόσο να είναι ανεξάρτητη ή αυτόνομη Αυτή είναι, δυστυχώς, η θλιβερή πραγματικότητα λόγω της αδυναμίας εύρεσης μιας διπλωματικής λύσης, μετά από τόσες δεκαετίες.
Η ιστορία ξεκινάει, λοιπόν, στα τέλη της δεκαετίας του’20, όπου η αλλοίωση του πληθυσμού των Αράβων δημιουργεί κύματα αντιδράσεων. Αρχίζουν να δημιουργούνται αισθήματα μίσους και προς τους Ισραηλινούς, αλλά και προς τους Βρετανούς τους οποίους θεωρούν υποστηρικτές τους. Οι συγκρούσεις είναι σχεδόν αδιάκοπες στην περιοχή μέχρι και το 1947 , όπου η απόφαση περί Ισραηλινοπαλαιστινιακού κράτους πυροδοτεί τεράστιες εντάσεις. Η Παλαιστίνη διακυρήσει την ανεξαρτησία της και ξεκινά πολεμικές συγκρούσεις σε εβραϊκές συνοικίες. Έτσι ξεκινά ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος τον οποίο νικούν οι Ισραηλινοί. Περίπου 750.000 Παλαιστίνιοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και γίνουν πρόσφυγες στη λωρίδα της Γάζας ή σε γειτονικές περιοχές, όπως στην Ιορδανία ή στη Συρία.
Οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν τον αγώνα τους και δημιουργούν την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνη το 1964. Λειτουργεί ως επαναστατικός και κατευθυντήριος μοχλός, παρουσιάζοντας ακόμη και σύνταγμα και απαιτώντας την άμεση ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Αρχηγός της οργάνωσης το 1967 εκλέγεται ο Φατάχ Γιάσερ Αραφάτ, ηγετική προσωπικότητα των Παλαιστινίων που προσπάθησε νε δώσει λύση στο εν λόγω ζήτημα με όσο το δυνατών πιο ειρηνικά μέσα.
Σημαντικό γεγονός αποτελεί και ο πόλεμος των έξι ημερών του 1967. Αραβικά στρατεύματα προετοίμαζαν επίθεση προς τα σύνορα του Ισραήλ, όμως, απροσδόκητα νικούν οι Ισραηλινοί και καταφέρουν να υπερδιπλασιάσουν τα εδάφη τους. Ο ΟΗΕ είχε εκδώσει την περίοδο εκείνη το ψήφισμα 242, το οποίο προβλέπει άμεση αποχώρηση των Ισραηλινών από τα Κατεχόμενα., το οποίο δεν έχει εφαρμοστεί ακόμη.
Οι συγκρούσεις και οι βιαιοπραγίες δεν σταματούν και το ηθικό των παλαιστινίων μένει απτόητο. Την δεκαετία του ’80 ιδρύεται η Χαμάς, δηλαδή το Κίνημα Ισλαμικής Αντίστασης, μια παραστρατιωτική οργάνωση με καθοριστικό ρόλο στο Παλαιστινιακό ζήτημα. Ξεσπά ακόμη και η πρώτη Ιντιφάντα, που στα αραβικά σημαίνει ”ταρακούνημα” . Μια νεανική εξέγερση που εναντιώθηκε στην καταπίεση από το Ισραήλ και επεδίωκε αποτίναξη των δεσμών τους. Στην συνέχεια, όμως, εξελίχθηκε σε μαζική επαναστατική κινητοποίηση.
Προσπάθειες για διευθέτηση του Παλαιστινιακού ζητήματος μέσω της διπλωματικής οδού έγιναν με την υπογραφή της συμφωνίας του Όσλο μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης και προέβλεπε αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας και αναγνώριση της Παλαιστινιακής Αρχής. Μεταξύ άλλων, πρωτεργάτης της συνθήκης ήταν και ο Αραφάτ.
Οι προσπάθειες, όμως, ήταν μάταιες, αφού το 2000 ξεσπά και η δεύτερη Ιντιφάντα, η οποία είναι μεγαλύτερη και μαζικότερη από την πρώτη. Οι συνεχεία αυτές συγκρούσεις είχαν επηρεάσει και τα εσωτερικά του παλαιστινιακού κράτους με την Χαμάς και την οργάνωση του Αραφάτ να βρίσκονται σε διχασμό.
Από το 2000 ξεκινά, ίσως, το πιο αιματοβαμμένο κεφάλαιο για το Παλαιστινιακό ζήτημα, αφού με συνεχείς στρατιωτικές επιχειρήσεις Ισραηλινών στη λωρίδα της Γάζας εναντίων Παλαιστινίων (2004: Επιχείρηση ”Μέρες Μετάνοιας” – 2006: Επιχείρηση ”Καλοκαιρινή Βροχή” – 2008 και 2010 : Επιχειρήσεις κατά της Χαμάς) , ο αριθμός των νεκρών ανέρχεται σε εκατοντάδες και οι τραυματίες χιλιάδες. Πολλοί εξ αυτών άμαχος πληθυσμός ή μικρά παιδιά, καθώς οι επιχειρήσεις προέβλεπαν ρήξη πυραύλων σε κατοικημένες περιοχές.
Δυστυχώς, τέτοια δυσάρεστα και τραγικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα και εν έτη 2014. Τον Ιούλιο, με αφορμή την απαγωγή και τη δολοφονία τριών νεαρών ισραηλινών στα μέσα Ιουνίου στη Δυτική Όχθη, οι Ισραηλινοί εξαπολύουν στρατιωτική επιχείρηση με την κωδική ονομασία ”Ακλόνητος Βράχος” εναντίον της Χαμάς και των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας. 1410 Παλαιστίνιοι νεκροί και 59 Ισραηλινοί ήταν ο απολογισμός της πολεμικής, αυτής σύρραξης.
Παρά τον αγώνα των Παλαιστινίων, σήμερα 136 ανεξάρτητες χώρες – μεταξύ άλλων και οι χώρες του Αραβικού Συνδέσμου – αναγνωρίζουν την ανεξαρτησία του Κράτους της Παλαιστίνης. Ακόμη,στις 29 Νοεμβρίου 2012 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε την αναβάθμιση της Παλαιστινιακής Αρχής σε κράτος με ιδιότητα του παρατηρητή, γεγονός που έδωσε στους Παλαιστίνιους φωνή στη διεθνή κοινότητα.
Παρά τις προσπάθειες συμφιλίωσης, υπάρχουν πολλά ακόμη που φαίνεται να χωρίζουν Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους.
Ζητήματα όπως η αναγνώριση της Παλαιστίνης, η εθνική ασφάλεια του Ισραήλ, το καθεστώς της Ιερουσαλήμ και των κατεχομένων εδαφών, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, οι οικισμοί των Ισραηλινών και η κατανομή των φυσικών πόρων είναι μερικά μόνο θέματα που αποτελούν ακόμη κόκκινο πανί. Είναι, όμως περισσότερα αυτά που τους χωρίζουν από αυτά που τους ενώνουν; Σίγουρα ο πόνος από την απώλεια τόσων ζωών είναι κοινός και είναι αβάσταχτος και στις δύο πλευρές. Σε κάθε πόλεμο και τα δύο μέτωπα προβαίνουν σε αποτρόπαιες πράξεις, καθώς αυτό επιτάσσει η ανάγκη του πολέμου, γι αυτό και δεν απενοχοποιούμε ούτε καθαγιάζουμε καμία πλευρά. Γιατί, όμως, να μην μπει επιτέλους ένα τέρμα σε όλη αυτή την αιματοχυσία και προκειμένου να μην θρηνήσουμε κι άλλα αθώα θύματα;
Γι αυτόν ακριβώς τον λόγω έχει καθιερωθεί ο εορτασμός της Διεθνούς Ημέρας Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό. Για να γνωστοποιηθεί το παλαιστινιακό πρόβλημα αφ’ ενός, και αφ’ ετέρου να θέσει σε επαγρύπνηση τον κάθε ένα από εμάς για την φρίκη του πολέμου.
Η φρίκη του πολέμου : Μικρά κοριτσάκια γράφουν πάνω σε ρουκέτες ” Από το Ισραήλ με αγάπη”