Είσαι άνεργος; Σε κυνηγάνε οι τράπεζες για να σου πάρουν το σπίτι; Εργάζεσαι όλη μέρα και η γυναίκα σου έχει ύποπτα πάρε-δώσε με το γείτονα; Καράφλιασες στα 25; Μην ανησυχείς. Στην άκρη του τούνελ υπάρχει φως! Είναι οι επενδυτές και παίζουν… με τους φακούς τους!
Παρακολουθώντας τα κεντρικά δελτία ειδήσεων των οκτώ, ασυναίσθητα εκπονούσα το εισαγωγικό διαφημιστικό σποτάκι. Την ίδια διαφήμιση, δηλαδή, που ξεστομίζουν και οι υπέρμαχοι του μνημονίου όταν στριμώχνονται και τα βρίσκουν σκούρα.
Τελικά αυτοί οι επενδυτές που θα κουβαλήσουν και την ανάπτυξη, ποιοι είναι; Πώς είναι; Κατ’ αρχάς, είναι άνθρωποι; Διασκεδάζουν; Τι κάνουν τέλος πάντων;
Θυμάμαι στις αρχές του Ιούλη τον ενθουσιασμό που επικρατούσε σε ορισμένη μερίδα της κοινωνίας για την ιδιωτικοποίηση της «Μικρής ΔΕΗ». Φιλικό μου πρόσωπο επαναλάμβανε μονότονα: «επιτέλους, θα σπάσει το κρατικό μονοπώλιο! Από ‘δω και πέρα θα το δεις, θα μειωθεί το ρεύμα! Εδώ είμαι κι εδώ είσαι». Μάταια προσπαθούσα να εξηγήσω πως το 49% της ΔΕΗ, είναι ήδη μετοχοποιημένο από το 2004. Έκτοτε το ρεύμα έχει αυξηθεί (τουλάχιστον) κατά 69%!
Η διεθνής εμπειρία
Στη γειτνιάζουσα Βουλγαρία, η παρείσφρηση επενδυτών στη Δημόσια Ενέργεια, σηματοδότησε την αύξηση της τιμής του ρεύματος κατά 140%! Η συνέχεια γνωστή… ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους, η κυβέρνηση Μπορίσοφ παραιτήθηκε, η αντίστοιχη ΔΕΗ εθνικοποιήθηκε και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα. Αυτά έγιναν πέρυσι, όχι «μια φορά κι έναν καιρό» κάπου στα βάθη της Αφρικής…
Με πρόχειρους υπολογισμούς, θα χρειαζόμουν 3 frapress για να καταγράψω τις περιπτώσεις που αποκρατικοποιηθήκαν δημόσια αγαθά και μπούκαραν οι ιδιώτες σκορπώντας χάος και απόγνωση.
Επενδυτής, όπως λέμε… Σούπερ Ήρωας!
Στην Ελλάδα, παρόλα αυτά, η φήμη των «επενδυτών» (σ.σ περί αρπακτικών πρόκειται) ταξιδεύει στ’ αυτιά του κόσμου με τις πιο εύηχες νότες. Πρόκειται για αλτρουιστές που αδιαφορούν για το ατομικό τους συμφέρον και κόπτονται για τους ανέργους. Είναι οραματιστές που προσπαθούν μέσα από επενδύσεις να «εκσυγχρονίσουν» τις δημόσιες επιχειρήσεις και να ισοπεδώσουν το «σοβιετικό εφιάλτη». Φήμες λένε, ότι τα βράδια ντύνονται σούπερ ήρωες και προστατεύουν τους πολίτες από σεσημασμένους κακοποιούς!
Σκέψου το εξής: Γιατί ρε διάβολε να θέλει ο τάδε ελβετόψυχος, ή ο δείνα κελεμπίας να ακουμπήσει τα ωραία του φράγκα σε μια χρεοκοπημένη χώρα; Για να προσελκύσει υγιείς επενδύσεις (σ.σ όσο είναι αυτό εφικτό) οποιαδήποτε χώρα, θα πρέπει να πληροί (τουλάχιστον) δύο βασικές προϋποθέσεις: πρώτον, το καταναλωτικό κοινό να έχει έστω και μία μέτρια αγοραστική δύναμη και δεύτερον, οι προοπτικές της (πραγματικής!) οικονομίας να είναι θετικές.
Στην Ελλάδα που βυθίζεται αύτανδρα στη δίνη του χρέους, τι από τα από τα δύο συμβαίνει; Πλάκα κάνουμε; 2.5 εκατομμύρια πολίτες βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, ενώ 3.8 εκατομμύρια κόσμος απειλείται άμεσα από τη φτώχεια! Υπό αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, τι σόι επενδυτές περιμένουμε;
Γύπες όλου του κόσμου, ενωθείτε!
Θα σας πω εγώ ποιους περιμένουμε. Γύπες της ελεύθερης αγοράς που χιμούν σε λαούς με τεράστια προβλήματα επιβίωσης, εκμεταλλεύονται την ανάγκη της εκάστοτε κυβέρνησης για επενδύσεις και με τριτοκοσμικούς όρους ξεκινούν την «επένδυσή» τους. Εξασφαλίζουν μηδαμινή φορολογία προς το κράτος, πληρώνουν μισθούς της πείνας και τα αμύθητα κέρδη τους καταλήγουν σε κάτι νησάκια του Ατλαντικού ή του Ειρηνικού και… μην είδατε τον Παναή!
Οι τύποι που με κομμένη την ανάσα αναμένουμε να εισάγουν νέα κεφάλαια, να ανοίξουν θέσεις εργασίας και να μας επιτρέψουν επιτέλους να ξεκρεμάσουμε τα πτυχία απ’ τους τοίχους, είναι κάτι «καλά παιδιά» σαν τον Τζόρνταν Μπέλφορντ που ενσάρκωσε ο Ντι Κάπριο στο «Λύκο της Wall Street». Εκείνος, βέβαια, δεν εξαγόραζε δημόσια αγαθά, έδωσε μια γεύση όμως, να καταλάβουμε πως λειτουργούν και συλλογίζονται οι “too big to fail”. Αποκλειστικός τους στόχος είναι η μεγιστοποίηση των κερδών τους, αδιαφορώντας για τους τριγύρω, τυφλωμένοι απ’ τα πάθη και την αλαζονεία που τους κατατρέχει.
Ξέχασα αρχικά να αναφέρω (σκόπιμα ομολογώ), ότι το διαφημιστικό σποτάκι που σκαρφίστηκα, συνοδευόταν μουσικά απ’ το ομώνυμο τραγούδι του Τζιμάκου με το παραποιημένο δίστιχο που ακούγεται προς το τέλος:
Τζόρνταν άρχοντά μου, πάρε τα δημόσια αγαθά μου, σνίφαρε τα ΑΕΙ μου, ορίστε και η υπογραφή μου!
