Έφτασε Παρασκευή βράδυ, έχεις τελειώσει από μια κουραστική εβδομάδα στη δουλειά, στη σχολή ή στο χόμπι των δύο τελευταίων σου χρόνων (παρατήρηση των λεκέδων στο ταβάνι ακουμπισμένος σε επικλινές κάθισμα), χτυπάει το κινητό σου και είναι τα κολλητουμπίνια που θέλουν να πάτε για ποτάκι-και-έτσι-φάση στο λιμάνι. Στέκεσαι στο ύψος σου (μη χαίρεσαι, κοντή βγήκε η δικιά μας η γενιά) και αποφασίζεις να πας θέατρο που συνεχώς αναβάλλεις, γιατί έχεις και μια κουλτούρα ρε παιδί μου και παρακολουθείς και θέατρο από μικρό παιδάκι (μτφρ: έχεις δει όλα τα βίντεο του Σεφερλή που έχουν ανεβάσει στο Youtube και χαρ-χαρ-χαρ τα γέλια). Πάμε λοιπόν να σου δώσω φιλικές συμβουλές για το ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ όταν πάμε να παρακολουθήσουμε μια θεατρική παράσταση.
Πρώτον: Έχεις βάλει τα καλά σου, αρωματίστηκες, και πριν φύγεις από το σπίτι αρχίζουν να σε πιάνουν τα κόμπλεξ σου: “εμένα η μανούλα μου γιατί με έκανε 1,65; Και τακούνι να βάλω πάλι σκαμπό θέλω για να φτάσω τα πιάτα στο πάνω το ντουλάπι κτλ κτλ”. Και τότε είναι που σου έρχεται η φαεινή ιδέα να κάνεις τον κότσο κεφτέ (στρογγυλή μαλλιαρή μπάλα τοποθετημένη στην κορυφή του κεφαλιού για να δίνει ύψος και χαριτωμενιά). Ο κότσος κεφτές είναι το πλέον ακατάλληλο χτένισμα για θέαση παραστάσεων παντός τύπου και θα πρέπει να περιορίζεται σε προβολές ιδιωτικής φύσεως. Σε μια ιδανική κοινωνία οι παραβάτες θα πρέπει να τιμωρούνται με κούρεμα τέτοιο ώστε το εν λόγω χτένισμα να μην μπορεί να επαναληφθεί σε διάστημα δύο χρόνων.
Δεύτερον: Έχεις μέσα σου ένα άγριο θεριό που διψάει για αναψυκτικά και σνακ. Ναι, έχω κι εγώ ένα τέτοιο. Τάισέ το πριν μπεις στην αίθουσα. Δεν θέλει κανένας να ακούει τη στοματική σου κοιλότητα να βγάζει χαριτωμένους ήχους που θυμίζουν μάσημα χαλικιών, μαγαζί επεξεργασίας σιδερικών και τον Γκοτζίλα να ρουφάει το αναψυκτικό του από σωλήνα pvc. Ιδιαίτερα τη στιγμή που ο άλλος προσπαθεί να δώσει την αλήθεια του επάνω στην σκηνή και δεν ακούγεται σε ρυθμιζόμενη Dolby Digital ένταση όπως στο σινεμά (εκεί σου επιτρέπω να τρως, αλλά και πάλι, σαν άνθρωπος).
Τρίτον: Έχει φτάσει η καλοκαιρινή περίοδος, τα ανοιχτά αρχαία θέατρα έχουν ανοίξει τις πόρτες τους στο κοινό, τα εισιτήρια δεν γράφουν θέση και προφανέστατα κάθεσαι όπου θέλεις ανάλογα με την ώρα προσέλευσης σου στον χώρο. Ναι, δεν με νοιάζει αν ο Θανασάκης που παίζει στην τρίτη σκηνή είναι κουμπάρος, ανιψιός ή μπατζανάκης σου. Ήρθα μια ώρα νωρίτερα από σένα και θα κάτσω εδώ που έπιασα θέση. Πάρε το κιτς μαξιλάρι που έχεις φέρει για τον πάτο σου (γιατί στο χωριό σου δεν καθόσασταν στα τσιμέντα) και βρες μια άλλη θέση μέχρι η συγγένεια όποιου βαθμού θεωρηθεί ικανή να με σηκώσει από την τρίτη σειρά που έχω πιάσει από τις οκτώμιση σε αντίθεση με εσένα που ήρθες με αέρα σταρ δύο λεπτά πριν ξεκινήσει η παράσταση. Επίσης, αν πρόσεχες και κανένα μάθημα αρχαίου δράματος στα 6 χρόνια λυκείου-γυμνασίου θα ήξερες ότι το αρχαίο θέατρο έχει τέτοια δομή ώστε να μην μένει παραπονεμένος κανένας οπτικά και ακουστικά. Και τώρα πήγαινε στα καμαρίνια να συγχαρείς τον Θανασάκη σου και μετά πίσω στην σπηλιά σου.
Τέταρτον: Οι καντίνες με τα βρώμικα έξω από τα ανοιχτά θέατρα είναι για να τρώμε πρίν ή μετά την παράσταση. Στοπ. Όχι κατά την διάρκεια αυτής. Στοπ. Και άντε και αποφασίζουμε να φάμε κατά την διάρκεια, τα βγάζουμε από το χάρτινο σακουλάκι. ΣΤΟΠ!
Αυτά για αρχή και θα επανέλθω στο προσεχές μέλλον με part two αφού βάλετε σε εφαρμογή τα πρώτα. Το νου σας ρεμάλια, δε θα σταματήσω να αρθρογραφώ μέχρι να καταφέρω την ύπαρξη μιας κοινωνίας που παρακολουθεί θέατρο ανενόχλητη, απαλλαγμένη από τις κακές συνήθειες του παρελθόντος. Για την τέχνη ρε γαμώτο.