Ίσως τη δεδομένη χρονική στιγμή το να ασχοληθεί κάποιος με το πρόβλημα των αστέγων- το οποίο δεν είναι και πρωτοφανές αλλά υπήρχε ανέκαθεν-να φαντάζει σε κάποιους άλλους γραφικό ή και τετριμμένο. Ο καθένας από εμάς έχει τα δικά του προβλήματα, τα οποία προσπαθεί μέρα με τη μέρα να επιλύσει. Όλοι μας όμως έχουμε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας. Ένα σπίτι, στο οποίο βρίσκουμε παρηγοριά από τα προβλήματα που ταλανίζουν την καθημερινότητα μας.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν αυτή τη δεδομένη για όλους εμάς «πολυτέλεια». Ζουν και κοιμούνται σε δρόμους, σε πλατείες, σε παγκάκια και όπου αλλού μπορούν προκειμένου να επιβιώσουν. Απόκληρους τους αποκαλούν. Παρίες τους ονομάζουν. Το Κράτος Πρόνοιας για την περίπτωσή τους παύει να υπάρχει. Γι’ αυτούς ισχύουν άλλα μέτρα και άλλα σταθμά. Άνθρωποι σαν όλους εμάς που από κάποιο άσχημο παιχνίδι της τύχης ή της μοίρας (ανάλογα με το τι πιστεύει ο καθένας από εσάς) βρέθηκαν να μην έχουν ένα πιάτο ζεστό φαί και ένα σπίτι να τους προσφέρει θαλπωρή και ηρεμία. Και εκτός απ’ όλα αυτά, έχουν να αντιμετωπίσουν την περιφρόνηση αλλά και την κοινωνική περιθωριοποίηση. Ο τίτλος του άρθρου μου είναι κατατοπιστικός για το συγκεκριμένο θέμα. “Ο Θεός είναι άστεγος”. Δεν έχει κάποια σταθερή στέγη καθώς (όπως πρεσβεύει και η χριστιανική θρησκεία) είναι παντάχου παρών. Έτσι λοιπόν, στην Ελλάδα του σήμερα, και ενώ οι άστεγοι συνεχίζουν να αυξάνονται μέρα με τη μέρα, ολοένα και περισσότερα παγκάκια σαν και αυτό που βλέπετε παρακάτω κάνουν την εμφάνιση τους σε διάφορες Αθηναϊκές πλατείες. Το συγκεκριμένο παγκάκι εθεάθη σε πλατεία της Κυψέλης.
Ο Δήμος Αθηναίων με σχετική ανακοίνωση για το συγκεκριμένο θέμα απαντάει ως εξής: «Εκεί που κυριαρχεί η πολιτική εμπάθεια, τελειώνει η λογική. Πίσω από την μετατροπή μιας υποβαθμισμένης – μέχρι πρότινος – πλατείας, σε πλατεία πρότυπο για την περιοχή της Κυψέλης, κάποιοι εξακολουθούν να βλέπουν φαντάσματα. Θα διαψευσθούν. Όπως διαψεύσθηκαν εκείνοι που πίσω από την αναμόρφωση της πλατείας Κλαυθμώνος «έβλεπαν» σχέδιο κατά των αστέγων όπως και εκείνοι που αξίωναν να φιλοξενηθούν δύο άστεγοι στο παγωμένο Πνευματικό Κέντρο, όταν ήταν ήδη ανοιχτοί επτά θερμαινόμενοι χώροι σε όλη την Αθήνα. Οι δομές του δήμου Αθηναίων για τους άστεγους και η συνεργασία του με τους φορείς, τις οργανώσεις και τις Ομάδες Πολιτών της πόλης για το ζήτημα της αστεγίας είναι γνωστές και αναγνωρίζονται διεθνώς. Κάποιοι παριστάνουν ότι τις αγνοούν. Προφανώς είναι οι ίδιοι που πιστεύουν ότι η θέση του άστεγου είναι στα παγκάκια». Στην ερώτηση με ποια λογική τοποθετήθηκαν τα συγκεκριμένα παγκάκια, ο Δήμος υποστηρίζει: «Επιλέχθηκε ένας συγκεκριμένος τύπος παγκακιού. Ο Δήμος έχει συγκεκριμένες δομές για τους αστέγους, κάνει συγκεκριμένα πράγματα και δεν χρειάζεται να λογοδοτήσει γι’ αυτό. Αν κάποιοι θέλουν τον άστεγο στο παγκάκι να το πουν στον κόσμο». Όσο για την κριτική που ασκείται τονίζουν ότι πρόκειται για «το τέλος της λογικής» και ότι γίνεται εκμετάλλευση για πολιτικούς λόγους.
Παρατηρώ λοιπόν, με τη σειρά μου, πως στο Δήμο Αθηναίων προσπαθούν να γίνουν πολύ «συγκεκριμένοι». Γιατί λοιπόν δεν κάνουν συγκεκριμένες ενέργειες για να βοηθήσουν τους άστεγους; Γιατί αντί να τους κάνουν την ζωή ευκολότερη, τους την κάνουν δυσκολότερη; Σε μια χώρα που αυτή την στιγμή αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα, τέτοια πράγματα αποτελούν όνειδος για την Ελληνική κοινωνία. Κλείνοντας, θέλω να πω και κάτι που δεν ανέφερα καθόλου παραπάνω. Σε όλα αυτά σημαντικό λόγο έχουμε κι όλοι εμείς. Μπορούμε να συνεισφέρουμε με οποιονδήποτε τρόπο έτσι ώστε να αλλάξουν τα πράγματα ριζικά προς το καλύτερο.