Δύο άσχετα πράγματα, πλήθος διαφορών, μία κοινή συνιστώσα
Όταν ο περιβόητος Tyler Durden κάνει τη γνωστή πλέον ερώτηση στον διχασμένο ανώνυμο εαυτό του στη σκηνή του μπάνιου ‘’ Αν πάλευες με κάποιον διάσημο ποιον θα διάλεγες;’’ εγώ εν έτη 2014, 15 χρόνια από τη πρώτη προβολή του Fight Club θα απαντούσα εκ μέρους του : τη Carrie Bradshaw…για αρχή!
Fight Club και Sex and the city είναι 2 ταινίες που το μοναδικό τους κοινό στοιχείο είναι η επιτυχία. Το δεύτερο μάλιστα πριν γίνει ταινία ήταν σειρά ενώ απέκτησε και sequel. Το Fight Club από την άλλη μπορεί να μην αναγνωρίστηκε στη εποχή του αλλά σήμερα αποτελεί μια ταινία κόλαφο ενάντια στη κενή και ανούσια ζωή που ζει ο μέσος άνθρωπος . Και οι δύο ταινίες πραγματεύονται το ίδιο θέμα. Η μια το κατακρίνει με τη γλαφυρότητα που προκαλεί ένα αναρχομηδενιστικό σύγκραμα, η άλλη το επικροτεί χρησιμοποιώντας το ως αντίδοτο σε πάσης φύσεως πρόβλημα. Ποιο είναι το θέμα τους; Μα φυσικά το ανεξέλεγκτο υλιστικό lifestyle ως τρόπο επίτευξης της ευτυχίας του ανθρώπου…
Gentlemen! Welcome to Fight Club!
Καλώς ή κακώς ζούμε στην εποχή της υπερκατανάλωσης. Τουλάχιστον εμείς που ζούμε στο προηγμένο κόσμο. Η υπερκατανάλωση προφανώς πηγάζει από τις υπεράριθμες επιλογές. Και οι πολλές επιλογές φυσικά μας δημιουργούν ακόμα πιο πολλές ανάγκες. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Ο άνθρωπος αφού κατάφερε να ικανοποιήσει τις πρώιμες ανάγκες ως προς την επιβίωση του άρχισε να δίνει ποικιλία στο τρόπο ζωής του. Ποικιλία στο φαγητό του, στα ρούχα του στην αναψυχή του… Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο του εμπορίου και τη μαζική παραγωγή. Έτσι οι επιχειρήσεις άρχισαν να παράγουν εκατομμύρια προϊόντα δημιουργώντας στον άνθρωπο ανάγκες που η γονιδιακή απληστία του λαχταρούσε να ικανοποιήσει. Από το καρπό του δέντρου έχουμε φτάσει στα πανάκριβα εστιατόρια με μενού χιλιάδων ευρώ. Από το χιτώνιο και το σανδάλι της αρχαιότητας στα πανάκριβα ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ του σήμερα.
Από τα στεγασμένα καταλύματα με τα απαραίτητα έπιπλα στα υπερπολυτελή loft desigνάτων κομματιών. Από το μέτρο στην υπερβολή! Αυτό είναι και το αντικείμενο με το οποίο ασχολείται το Fight Club. Η υπερκατανάλωση έχει επηρεάσει τόσο πολύ τον τρόπο ζωής των ανθρώπων με αποτέλεσμα να χάνεται μέσα σε αυτή τη πελώρια μάζα των αγαθών η ανθρώπινη προσωπικότητα. Έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο από κτήτες να γινόμαστε κτήματα των αγαθών που χρησιμοποιούμε. Και όλα αυτά απλά και μόνο γιατί θεωρούμε πως με αυτό το τρόπο γινόμαστε αρεστοί. Τι και αν δημιουργούμε ψεύτικες σχέσεις με τους γύρω μας, τι και αν καταπιέζουμε το πραγματικό μας εαυτό; Αρκεί που αισθανόμαστε αυτή τη προσωρινή ευτυχία. Αυτό πολεμάει το Fight Club. Προσπαθεί να καταστρέψει κάθε υλιστική μας, πλαστή ανάγκη και μέσα από τις στάχτες να αναγεννήσει μια νέα ανθρωποκεντρική κοινωνία. Φυσικά η ταινία διαθέτει το σημείο της υπερβολής και σχοινοβατεί σε επικίνδυνα μονοπάτια αλλά στόχος της είναι (ή θα πρέπει να είναι) ο στιγματισμός του σύγχρονου μοντέλου ζωής που εισάγει τον άνθρωπο σε ένα θλιβερό καλούπι με μοναδικό σκοπό να ολοκληρώσει τον στόχο της ευτυχίας που επιβάλλουν οι πολυεθνικές και τα μέσα ενημέρωσης.
‘I’ve spent $40,000 on shoes and I have no place to live? Carrie Bradshaw’
Από την άλλη πλευρά το Sex and the city (οι ταινίες, για την σειρά δεν έχω άποψη, δεν την έχω δει) αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτή την υπερβολή ως προς την απόκτηση αγαθών. Αυτό φαίνεται εύκολα από τα δεκάδες προϊόντα που προμοτάρονται κατά τη διάρκεια της ταινίας. Ακριβές διακοπές, ακριβά γεύματα , πανάκριβα ρούχα και παπούτσια είναι η λύση για κάθε στεναχώρια. Γιατί όταν δεν βρίσκεις έναν άνθρωπο να σε αγαπήσει, η τσάντα που κοστίζει χιλιάδες δολάρια θα σου δώσει λίγη χαρά! ‘Η το πανάκριβο ρούχο που θα αγοράσεις σε κάνει να νιώθεις πως είσαι κάποιος ακόμα και αν τα χρήματα που βγάζεις δεν αρκούν ούτε για νοίκι. Η αγαπητή κατά τα άλλα Carrie ως προσωπικότητα αγοράζει , αγοράζει , αγοράζει … αλλά δυστυχώς δεν μοιράζεται με τις απανταχού θαυμάστριες της πού τα βρίσκει τόσα χρήματα για να έχει αυτό το lifestyle. Αν όντως είναι τόσο ευκατάστατη μπράβο της αρκεί να μην επηρεάζει τόσο άλλο κόσμο που ζητάει πολυτέλειες αλλά δεν μπορεί να έχει….
Παν μέτρον άριστον
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι ως γνωστόν θαύμαζαν το μέτρο. Οι υπερβολές είτε της μηδενιστικής-αντιυλιστικής πλευράς του Fight Club είτε τις υπερκαταναλωτικής-καπιταλιστικής πλευράς του Sex and the city είναι τα δύο άκρα. Το μέσον είναι προφανώς το καλύτερο . Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να έχει τη κριτική ικανότητα ώστε να αντιλαμβάνεται ποιες είναι οι πραγματικές του ανάγκες και ποιες είναι οι ανάγκες του κοινωνικού του περιβάλλοντος. Αφού ικανοποιήσει τα προσωπικά του πρέπει και θέλω, λαμβάνοντας υπόψη τον κόσμο γύρω του θα πρέπει να ψάχνει την ευτυχία χωρίς καταναλωτικές παρωπίδες και ματαιόδοξους περισπασμούς…
Ps : Samantha εσύ μπορείς να κάνεις ότι θέλεις!!!
