Η τέχνη της υπερανάλυσης, πόσο σε βοηθάει στο δρόμο που επιλέγεις να ακολουθήσεις; Μήπως η ζωή είναι πολύ μικρή για αυτό;
Η σύγχυση…
Γιατί συγχύζεσαι;
Γιατί μπερδεύεσαι;
Γιατί υπεραναλύεις τόσο;
Γιατί εκεί που είσαι καλά, κι ενώ περιστρέφεσαι σ’ένα ξεκάθαρο τοπίο, ξαναγυρνάς στην αρχή;
Γιατί εκεί που δεν υπάρχει αντικειμενικά κάτι που να έχει την δύναμη να σε ωθήσει να μείνεις στο λαβύρινθο που ‘έχτισες’ με τη σκέψη σου, εσύ εμμένεις να μην τερματίσεις ποτέ αυτή την πίστα;
Αλήθεια, οι προτεραιότητες κάθε ανθρώπου διαφέρουν, αφού εξαρτώνται από παράγοντες αναρίθμητους.. ηλικία,ωριμότητα,συνήθειες,συναναστροφές και όλες τις άλλες στερεοτυπικές ψυχολογικό-αυτονόητες, αλλά συνάμα κουραστικές θεωρίες…
Νομίζεις όμως οι δικές σου θεωρίες δεν είναι κουραστικές;
Όχι, κάνεις λάθος. Δε σε λέω βαρετό..
Δε σε λέω όμως και σοφό… Γιατί αν ήσουν σοφός (παρά τη περηφάνια που εκπέμπεις και πιθανόν κατέχεις) θα έβλεπες απ τα μάτια του κόσμου και όχι τα δικά σου..
Ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να αναλύεις τόσο…
Για να ψάχνεις το ‘’γιατί,το πώς,το πότε και γιατί τότε’’ σε καθετί..
Ποσώς το ‘’αν…Τι σημασία έχει πια αυτό το ‘’αν’’;
Αφού διάλεξες τον ρόλο σου, παίρνεις την ευκαιρία σου. Προσανατολίζεσαι στην κατεύθυνση που χάραξες… τι θ’αλλάξει;
Γιατί οι υποθέσεις όταν γίνουν εμμονή, το μόνο που καταφέρνουν είναι να σου επιβραδύνουν το βήμα στον δρόμο που ανοίγεις..
Γιατί με το να οπισθοδρομείς δεν κατάφερες ποτέ πραγματικά να εξερευνήσεις καινούργια στενά στην πορεία σου.. Αναλωνόσουν πάντοτε στη σίγουρη σκέψη, στο ασφαλές γνωστικό υπόβαθρο που παράνομα χτίζεις και εμπλουτίζεις, αφού η κατασκευή του έχει τελειοποιηθεί μήνες τώρα.. Ακόμη ν’ αφήσεις να κατοικηθεί;
Γιατί λοιπόν να μην ρισκάρεις να εντρυφήσεις σε νέα θέματα;
Γιατί μάλλον κατάλαβες ότι εγώ, διαδραματίζοντας πολλαπλούς ρόλους στο κεφάλι σου, παίζω το φίλο, τον αδερφό, τον προστάτη ,τον κριτή, τον εχθρό.
Και εν τέλει οι ρόλοι συγχέονται.. Γιατί θέλησαν να κλέψουν την παράσταση ο ένας απ’ τον άλλον…Δεν μπορούσες να διευθετήσεις την σειρά και την έκταση του καθενός.
Ή ίσως ανάμεσα σ αυτούς προσπάθησες να τακτοποιήσεις και τους ρόλους άλλων σωμάτων.
Και σε βλέπω να τρέμεις, να τρεκλίζεις, να χαμογελάς συγκαταβατικά ώσπου να κλείσει η πόρτα..
Μάντεψε σε ποιον γίνεσαι κουραστικός; Βαρετός; (σε σένα)
Και θα σε κατηγορήσω, απ’ την απέναντι γωνία, γιατί σε θεωρώ εγωιστή για τον κόσμο που μοιραζόμαστε. Δε μ’ αφήνεις να σε γνωρίσω, κλείνεσαι στο καβούκι σου και όταν σου μιλήσω για την δική μου οπτική, θα αδιαφορήσεις με το που φύγω.
Και θα ξανακυλήσεις… να μου μεταδίδεις τη ματαιότητα της καθημερινότητας και εγώ να σ’ακούω και να αμφισβητώ ό,τι με περιβάλλει, ό,τι καλό μου έδωσαν να ξεχωρίζω..
Ο Anthony Hopkins είπε: “We are dying from overthinking. We are slowly killing ourselves by thinking about everything. Think. Think. Think. You can never trust the human mind anyway. It’s a death trap.”
Είσαι σίγουρος ότι αξίζει;
Γιατί η νηφαλιότητα της ανθρώπινης σκέψης έχει χρόνια παραδεχτεί πως η ζωή δίνεται ως δώρο στους οργανισμούς και είναι προιόν συνεχούς αναδιαμόρφωσης..
Ο καθένας τη μορφοποιεί όπως εκείνος θέλει, με τον τρόπο που θέλει να παλέψει γι’ αυτό..
Δεν υπάρχουν εμπόδια, αλλά αναζήτηση,υπομονή και επιμονή..
Ίσως τελικά να είναι και το μόνο πράγμα που πραγματικά μας ανήκει ολοκληρωτικά..
Εάν λοιπόν δεν σ αρέσει η όποια πτυχή της,αντί να αναλώνεσαι σε σκέψεις που κυνηγούν αιτίες και ενδεχόμενα, γιατί δεν κάνεις κάτι για να την αλλάξεις;