Τετάρτη βράδυ και φεύγω από του φουαγιέ του ΑΥΛΑΙΑ, ανεβαίνοντας την σκάλα βιαστικά, για να παρακολουθήσω την παράσταση. Στριμώχνομαι μαζί με τα πράγματα μου στο κάθισμα και τα νεύρα μου πάνε να χτυπήσουν κόκκινο (για προσωπικούς λόγους) ενώ βρίσκομαι σε μια κατάμεστη από κόσμο αίθουσα. «Πηγαίνει ο κόσμος θέατρο» σκέφτομαι. Τετάρτη βράδυ –ξαναλέω- και δεν έπεφτε καρφίτσα. «Θα το πω στον μπαμπά μου να έχει μια κρυφή ελπίδα ότι δε θα είμαι άνεργος μέσα στα επόμενα χρόνια. Ο κόσμος πηγαίνει θέατρο» σκέφτομαι ξανά. Ο Σίμος Κακάλας είναι ήδη επί σκηνής και παίζει ένα καλοκαιρινό χιτ με το ακορντεόν του, το οποίο μου διαφεύγει σαν όνομα αλλά πρόκειται για πολύ γνωστό ρυθμό. Μιλάει. Κάνει κάτι σαν stand-up comedy. Τα χείλια μου τρεμοπαίζουν, έπειτα τραβιούνται διάπλατα κάνοντάς με να χαμογελώ. Όσο συνεχίζει να μιλάει πνίγω μερικά γελάκια, ενώ στην συνέχεια παρασύρομαι κι εγώ σε αυτή την ευθυμία που έχει απλωθεί σε κάθε πρόσωπο μέσα στην αίθουσα. Γελάμε. Δυνατά. Η παράσταση δεν έχει ουσιαστικά ξεκινήσει ακόμα, όμως είναι ήδη πολλά υποσχόμενη.
Η υπόθεση γνωστή σε όλους: το γνωστό βουκολικό ειδύλλιο του Περεσιάδη. Ο Κακάλας το διασκευάζει λέγοντας την ιστορία από μια δικιά του οπτική, κρατώντας όμως πιστά τον 15σύλλαβο στίχο και τα κομβικότερα σημεία του πρωτότυπου. Το storyline σαφές, δε σε αφήνει με ερωτηματικά ακόμα κι αν δεν γνωρίζεις το αρχικό κείμενο.
Οι χαρακτήρες παίρνουν ζωή μέσα από μια γκόθικ μάνγκα αισθητική που επιτυγχάνεται με τα κοστούμια, τις υπέροχα δουλεμένες και εκφραστικότατες μάσκες, την απίστευτη διαχείριση της φωνής τους και της στάσης του σώματός τους, και φυσικά το σκηνικό στο video-wall. Σύμφωνα με το θέατρο των μπουλουκιών κρατούν άμεση επαφή με το κοινό, ενώ αλλάζουν ρόλους τόσο πετυχημένα που αν δεν γνωρίζεις ότι οι ηθοποιοί είναι μόνο τέσσερις σίγουρα θα πιστέψεις ότι πρόκειται για πολυμελή θίασο.
Η παράσταση κινείται ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία προσφέροντας και από τα δύο «τόσο-όσο». Κατά την γνώμη μου έγινε μια πολύ σωστή διαχείριση των κωμικών και των πιο δραματικών σκηνών, με πολύ σωστές μεταβάσεις και χωρίς κάτι από τα δύο να γίνεται κουραστικό ή να αναμασιέται, όπως συχνά βλέπουμε με τα πετυχημένα αστεία (της λογικής: γελάει ο κοσμάκης με αυτό, ας το πούμε πέντε-έξι φορές ακόμα). Προσωπικά έκλαψα από τα γέλια και ανατρίχιασα από την ειλικρίνεια των πιο δραματικών σκηνών.
Ο Σίμος Κακάλας σχολιάζει έξυπνα, έχει χιούμορ –από το καλό- που τόσο πολύ μας λείπει, έχει γύρω του μια ομάδα ηθοποιών άρτια εκπαιδευμένων και πολύ ταλαντούχων, προβάλει τα σημεία των καιρών του ωμά και αφήνει μια ελπίδα για το μέλλον. Η σκοτεινή του παράσταση κοιτάζει προς το φως. Πριν ανάψουν τα φώτα.