Ό,τι πρέπει να ξέρεις τώρα που πέρασες στο Πανεπιστήμιο!
Οι Πανελλήνιες τελείωσαν, τα αποτελέσματα βγήκαν, όσοι ήθελαν Νομική πέρασαν Φιλολογία και όσοι ήθελαν Πολυτεχνείο περάσαν Φυσικό.
Συγχαρητήρια, από Οκτώβρη θα είστε επίσημα φοιτητές.
Όπως και κατά τη διάρκεια των Πανελλαδικών, τα άτομα γύρω μας θα αρχίσουν εκ νέου να μας δίνουν συμβουλές για το νέο αυτό κεφάλαιο της ζωής μας.
Δύο από τις πιο συνηθισμένες θα είναι:
1) Να μη χάνεις μαθήματα
και
2) Να μείνεις μακριά από κόμματα και παρατάξεις
Συμβουλές που συνήθως αγνόησε το άτομο που στις δίνει, όπως θα τους αγνοήσουν και πολλοί συμφοιτητές σου.
Είμαι πλέον δευτεροετής, και με το άρθρο αυτό θα προσπαθήσω όσο καλύτερα μπορώ να μοιραστώ τις εξομολογήσεις μου με τους πιο καχύποπτους από εσάς, οι οποίοι θέλετε να ξέρετε από πριν αυτά που δεν θα σας πει ποτέ κανείς για τη φοιτητική ζωή.
Μέρος 1/2: Πρώτες Βδομάδες
Ξεκινάς, λοιπόν, μια μέρα θαρραλέα θαρραλέα με την τσαντούλα γεμάτη χαρτιά να πας να γραφτείς στη σχολή σου.
Κοιτάς συνεχώς παρανοϊκά τη λίστα με τα έγγραφα που πρέπει να έχεις μαζί σου, σιγουρεύεσαι για άλλη μια φορά οτι δεν έχεις ξεχάσει τίποτα και επιτέλους επισκευάσατε τον εκτυπωτή σπίτι σου που για κάποιο λόγο τύπωνε μόνο ροζ. Συνήθως θα σε συνοδεύει κάποιος φίλος ή συγγενής για συναισθηματική υποστήριξη.
Όταν με το καλό φτάσεις στη σχολή που σε λίγο καιρό θα στεγάζει και εσένα, θα δεις ότι επικρατεί ένα μικρό χάος.
Εν συντομία, μόλις ξεμπερδέψεις με αυτό το μικρό χάος θα έχεις μάθει κάθε γραφειοκρατική διαδικασία που αφορά τη σχολή.
Δυστυχώς θα τις έχεις μάθει για περιορισμένο χρονικό διάστημα, ίσα ίσα αρκετό ώστε να ολοκληρώσεις ό,τι εκκρεμότητα υπάρχει (Πχ. Αίτηση για σίτιση).
Ναι, στάνταρ θα σιχτιρίσεις την στιγμή που έκλεισες τα 18 και είσαι
επίσημα στη θέση να τα κάνεις όλα μόνος σου.
Βέβαια, επιστρέφοντας θα έχεις μαζέψει και αρκετό χαρτομάνι από διαφημιστές που θα παρευρίσκονται και αυτοί στον χώρο του Πανεπιστήμιου, και το αργότερο σπίτι σου θα τα πετάξεις όλα με μίσος στον κάδο.
(Πρόσεχε μόνο μη πετάξεις μαζί και το χαρτί με τον αριθμό μητρώου και τον κωδικό που σου έδωσαν, σαν και εμένα).
Επίσης πιθανότατα θα βρεθείς με τουλάχιστον μια νέα επαφή στο κινητό, του τύπου «Μαρία ΔΑΠ» «Νίκος ΚΝΕ» «Γωγώ ΠΑΣΠ» ή οποιουδήποτε άλλου μέλος κόμματος που σε βοήθησε να κάνεις τα χαρτάκια σου είτε το θέλεις είτε όχι, σαν πωλητής στα Galerie de Beaute (…παίρνει τόνο το e;).
Φυσικά αυτή η σχέση ξέρετε και οι δύο ότι δεν θα καταλήξει κάπου, και αυτό που ζήσατε μαζί στην εγγραφή ήταν της μίας φοράς. Άντε, ίσως παίξει κανένα θλιβερό τηλεφώνημα για να σε ενημερώσουν για κάτι που ήδη ήξερες, αλλά κατά τα άλλα αυτό ήταν.
Κάποια στιγμή θα βρίσκεις δικαιολογίες για να μην έρθεις στην τάδε μάζωξη που σε θέλει, δεν θα σηκώνεις το τηλέφωνο, ή (στην περίπτωση που έχεις λίγη αξιοπρέπεια) θα είσαι ειλικρινής: «Ευχαριστώ για όλα, δεν ενδιαφέρομαι. Αντίο και καλή τύχη».
Όσον αφορά την πρώτη μέρα μαθήματος, φυσικά θα είναι λίγο τρομακτική, όπως όλες οι πρώτες μέρες σε μια νέα κοινότητα.
Πολύ σύντομα θα δεις ότι η ώρα περνάει γρηγορότερα άμα βρεις κάποιον να μιλάς.
Κατά τη διαδικασία αυτή είναι που καταλαβαίνεις ότι ίσως και να μην είσαι ο πιο αγχωμένος εδώ γύρω.
Πράγμα που μας φέρνει στο θέμα τον συμφοιτητών. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά από την περίπτωση της Μαρίας, του Νίκου και της Γωγώς.
Γρήγορα θα καταλάβεις ότι για να επιβιώσεις θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις εκτενώς τα skills που έμαθες στο νηπιαγωγείο:
«Γεια, είμαι ο/η τάδε, εσένα πως σε λένε; Χάρηκα, μπορώ να κάτσω εδώ;».
Μένει μόνο να θυμάσαι κιόλας τα άτομα με τα οποία συστηθήκατε.
Ξαφνικά θα βρεθείς με ένα στάδιο γεμάτο νέες δυνητικές γνωριμίες και επαφές (more on that later on) και είναι διαολεμένα εύκολο να χάσεις τον μπούσουλα.
Τις πρώτες μέρες είσαι ok, καθώς και όλοι ξεχνάνε όλους, όμως κάποια στιγμή οι άλλοι θα σε έχουν μάθει πια.
Για αυτό πρόσεχε πριν βρεθείς να συστήνεσαι για 5η φορά στο άτομο με το οποίο τα λέτε κάθε μέρα στη στάση του λεωφορείου ΚΑΙ στο Facebook, διότι κανείς δεν το θέλει αυτό.
Ίσα ίσα, οπλίσου με τα λίγα κομμάτια του παζλ που ξέρεις και συνέχισε από εκεί:
«Κωστής – από Κρήτη», «Κατερίνα – μωβ γυαλιά», «Γιάννης – ακούει κορεάτικη ποπ».
Γενικότερα θα παρατηρήσεις ότι πολλοί όροι στο Πανεπιστήμιο θα σου γίνουν πιο οικείοι και θα αποκτήσουν διαφορετική έννοια από αυτή που είχαν αρχικά
(Εξάμηνο, Εργαστήριο, Εξεταστική, Εισαγωγικές, Εργασία, Erasmus κτλ).
Όχι, δεν ξέρω γιατί αρχίζουν όλοι από «Ε», και εγώ τώρα το βλέπω.
Ακόμη, είναι γεγονός ότι φοιτητές σε ανώτερα έτη αντιμετωπίζονται κατά κανόνα ως συντριβανάκια γνώσης. Άσχετα με το πόσα μαθήματα έχουν περάσει ή όχι, όλοι θα ορμήξουν σαν καλά fangirls και –boys πάνω τους ώστε να αποσπάσουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τους καθηγητές και τα μαθήματα.
Και ίσως τελικά έχουν ένα μικρό δίκιο, διότι όντας πρωτοετής, θα δεις πολύ σύντομα ότι τα μαθήματα που θα παρακολουθείς συχνά δεν έχουν καμία σχέση με την περιγραφή τους (όσες πληροφορίες και να ξέρασε πάνω σου ο οδηγός σπουδών).
Δεν μπορώ να περιγράψω πόσες φορές θα βρεθείς να διδάσκεσαι την εισαγωγή της εισαγωγής στα πάντα (When are they going to let me do the fun stuff???).
Γενικά σπάνια στο πρώτο εξάμηνο θα βρεθείς να κάνεις αυτό που πραγματικά λατρεύεις. Συνήθως θα κάνεις κάτι που είτε σου αρέσει αρκετά ή στο μέλλον θα σε οδηγήσει στο μάθημα που θα λατρέψεις. Υπομονή.
Οι καθηγητές αποτελούν ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Τον πρώτο καιρό θα πάθεις σοκ μαθαίνοντας για το τι έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή τους.
Ο ένας θα έχει σπουδάσει στο Harvard, ο άλλος θα έχει εκδόσει μια ντουζίνα βιβλία, η άλλη θα έχει δική της εκπομπή.
Όσο λοιπόν θα τους παρακολουθείς στο πρώτο μάθημα… ok, θα νιώσεις λίγο άχρηστος. Παράλογο, κι όμως αληθινό.
Ευτυχώς θα συνέλθεις λίγο όταν πάρεις χαμπάρι πως και αυτοί άνθρωποι είναι.
Θα έχουν και εκείνοι κακές μέρες, θα αργήσουν να έρθουν, κάποια μέρα θα είναι προφανές ότι βαριούνται να κάνουν μάθημα αυτή τη στιγμή, θα σιγογελάσουν με κάτι που ειπώθηκε και ούτω καθεξής.
Επίσης κατά κανόνα και ο πιο υπεύθυνος θα ξεχάσει/αναιρέσει τελευταία στιγμή τον τρόπο με τον οποίο είχε αρχικά δηλώσει πως θα βαθμολογήσει (Δηλαδή τα ποσοστά που πιάνουν οι στον τελικό βαθμό οι παρουσίες, οι εργασίες, η συμμετοχή, οι εξετάσεις κτλ). That’s life.
Ούτε και θα είναι λίγες οι φορές που θα χάσουν την ψυχραιμία τους, θα απειλήσουν με χαμηλό βαθμό, θα βγάλουν έξω άτομα ή θα βγουν οι ίδιοι έξω.
Στην αρχή πολλοί θα σας απευθύνονται στον πληθυντικό, όμως οι περισσότεροι μετά από ένα διάστημα και όταν σας μάθουν λίγο γίνονται πιο φιλικοί και θυμούνται μέχρι και μικρά ονόματα (Ε, εάν μέχρι τότε δεν το έχεις καταφέρει και εσύ αυτό, δεν υπάρχουν και πολλές ελπίδες).
Εν ολίγοις, αυτό που έλεγαν παλιά ότι στο Πανεπιστήμιο θα είστε ένα τέτοιο αχανές πλήθος που δεν θα σας θυμάται κανείς δεν ισχύει πια τόσο, τουλάχιστον όχι στις πιο «μετριοπαθείς» σχολές. Πράγμα λογικό, αν σκεφτείς ότι δεν θα εμφανίζεστε και οι 200 ή πόσοι είστε τέλοσπάντων σε κάθε μάθημα.
Ίσως όλο αυτό σου θυμίζει λίγο το Λύκειο, όμως όπως θα δεις παρακάτω, μιλάμε για εντελώς διαφορετικές ηλικιακές ομάδες.
Μέρος 2/2: Συνηθίζοντας
Ας ξεκινήσουμε με ένα μικρό ταξίδι: Αθήνα-Επαρχία-Εξωτερικό.
(Πλάκα κάνω, δεν έχω ιδέα πως είναι τα δεδομένα του Πρωτοετούς Φοιτητή στο Εξωτερικό. Αν βρίσκεται κάπου εκεί έξω ας γράψει κανένα άρθρο να μας διαφωτίσει για τη θέση του).
Ή αλήθεια είναι ότι περισσότερα ξέρω να σας πω για την οπτική του Αθηναίου φοιτητή στην Αθήνα, θα κάνω όμως ότι μπορώ να καλύψω τα κενά.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, όποιος σπουδάζει στην Αθήνα, όσο πλήρης και να νιώθει που βρίσκεται στο κέντρο της Ελλάδας where the magic happens (συναυλίες, φεστιβάλ, θέατρα) κάποιες ένοχες φορές θα ζηλέψει την επαρχία, για έναν απλό λόγο, που φέρνει μαζί του πολλές παραμέτρους: Όλα είναι κοντά μεταξύ τους.
Η σχολή είναι κοντά, τα ωραία μαγαζιά είναι κοντά, οι συμφοιτητές μένουν κοντά. Αποτέλεσμα: Δυνατότητα για πιο στενές παρέες.
Ως φοιτητές στην επαρχία πραγματικά θα περάσετε μαζί πολλές ώρες και θα ζήσετε ο ένας τον άλλον σε πολλές προσωπικές στιγμές: Όταν έχετε μόλις ξυπνήσει, καθώς στεγνώνετε τα μαλλιά μετά από ντουζ, ή μετά από ομαδικό διάβασμα.
Στην Αθήνα θα βλέπεστε κυρίως στη σχολή διότι θα είστε όλοι σκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και θα το διαλύετε τουλάχιστον μια ώρα νωρίτερα κάθε φορά, ώστε να προλάβουν όλοι το τελευταίο μέσο που θα τους πάει σπίτι τους.
Επιπλέον, στην Αθήνα θα βρεθείς κάποια στιγμή να θυμάσαι περιοχές και στάσεις έχοντας στο νου σου το πρόσωπο του συμφοιτητών που ζει εκεί, και κατά συνέπεια όποτε βρίσκεστε μαζί στον δρόμο θα συζητάτε nonstop για γεωγραφικά ζητήματα
(«Εμείς στην περιοχή μου…», «Συνήθως με εξυπηρετεί το λεωφορείο, αλλιώς παίρνω ηλεκτρικό και περπατάω λίγο», «Εγώ κάνω χ ώρες για να φτάσω, η Μαριάννα η τυχερή μένει δίπλα»).
Βέβαια, όπου και να σπουδάζεις, θα έχεις στατιστικά τουλάχιστον μια φοιτητούπολη που θα έχει μαζέψει την πλειοψηφία των φίλων σου σαν ρουφήχτρα, και συνεπώς θα βρεθείς να την επισκέπτεσαι συχνά (I‘m looking at you, Patra).
Γενικά η νέα σου ζωή θα περιλαμβάνει μεγάλη διαμονή στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Ένα ακόμη κοινό που έχουν οι φοιτητές εντός και εκτός πρωτεύουσας;
Όταν κάποιος μένει σε δικό του διαμέρισμα και δεν το έχει εντελώς άνω κάτω, πιθανότατα κάτι δεν πάει καλά.
Επιστρέφοντας στα γενικά τώρα·
Φυσικά κάθε σχολή και κάθε τμήμα έχει έναν άλλο χαρακτήρα και έναν άλλο τύπο φοιτητή. Αυτό δεν εκδηλώνεται μόνο στα μικρά υπαρξιακά κόμπλεξ που έχουμε όλοι σχετικά με το πως μας λένε (άλλο «Δημοσιογραφία» και άλλο «Επικοινωνία Μέσα και Πολιτισμός», άλλο «Χημικοί» και άλλο «Χημικοί Μηχανικοί» κ.ο.κ.) αλλά και στις κοντρίτσες που παίζουν.
Στις παλιές καλές εποχές πήγαινε:
Αγόρια vs Κορίτσια, μετά Θεωρητική vs Θετική, τώρα ισχύει το
Το τμήμα μου vs Το τμήμα σου.
Διότι εννοείται όλοι εντός τμήματος είμαστε οι λαμπροί φωστήρες της γνώσης, και γαμώ τα παιδιά, αποκαλούμε ο ένας τον άλλον «συνάδελφο» (..;) και χαιρόμαστε με το πόσο τέλειοι είμαστε. Τι κάνουν οι γύρω σχολές; Ακριβώς το ίδιο.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο κερασάκι στην τούρτα, το οποίο είναι το πλήθος ανθρώπων το οποίο καλείσαι να αντιμετωπίσεις και στο οποίο αναφερθήκαμε πιο πάνω.
Η αλήθεια είναι ότι στη σχολή θα βρεις πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες.
Από την καρικατούρα του αιώνιου φοιτητή που δεν τον νοιάζει αν ζει η αν πέθανε, μέχρι τον πρωτοετή ηλικίας 40+ που επέστρεψε στο άντρο της γνώσης
(και τον οποίο θα θαύμαζες αν δεν απευθυνόταν σε όλους πλην του καθηγητή με τόσο υπεροπτικό υφάκι).
Δεν θα επεκταθώ, ξέρετε ποιοι είσαστε, αν θέλετε παραπάνω ανάλυση περάστε μια βόλτα από εδώ
Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι πως εκεί που νόμιζες ότι είχες ξεμπερδέψει πια με το στυλ της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης… χεχεχε.
Τσουπ, να σου και πάλι τα πηγαδάκια. Να σου και πάλι οι κλίκες και τα “cool” παιδιά που ενώ αγαπιούνται θάβουν ο ένας τον άλλον πίσω από την πλάτη τους.
Να σου και πάλι τα άτομα που από την πρώτη βδομάδα είναι τόσο BFF που θα βγουν όλοι μαζί το Σάββατο για επίσημη φοιτητική έξοδο, ενώ εσύ το μόνο που θα θες είναι να κάτσεις στον καναπέ όλη μέρα («Σας ικετεύω, όχι άλλα τρένα!!!») και να μετρήσεις τις μέρες για τα Χριστούγεννα.
Η διαφορά είναι ότι εσύ θα το ξεπεράσεις κάποια στιγμή, αυτοί μάλλον όχι.
Και ενώ αναρωτιέσαι τι σκατά βρίσκουν τέλοσπάντων ο ένας στον άλλον που τους κάνει να νιώθουν τόσο γαμάτοι, ξαφνικά γίνεσαι πάλι ο αντικοινωνικός.
Τίτλος που δεν σε ενοχλεί και τόσο.
Γενικά αυτή η εποχή συμβαδίζει με πολλές νέες ανακαλύψεις που θα κάνεις.
Μαζί με το γεγονός ότι ίσως πολλά από τα άτομα στο Πανεπιστήμιο δεν είναι οι πολύτιμες γνωριμίες ζωής που ήλπιζες να κάνεις στην αρχή, έρχεται επιτέλους και για σένα η στιγμή που θα καταλάβεις ότι όχι, δεν σε υποχρεώνει κανείς να έρχεσαι σε όλα τα μαθήματα (και για κάποιο λόγο η επιφοίτηση αυτή συνήθως θα σου έρθει ένα κρύο πρωινό που βρέχει καρεκλοπόδαρα).
Παρόμοια, δεν είσαι αναγκασμένος να τα περάσεις όλα στην εξεταστική (εξαιρούνται φυσικά, σχολές με ένα παραπάνω επίπεδο δυσκολίας και απαιτήσεων).
Το να κοπείς σε μαθήματα δεν είναι ντροπή, ούτε όμως και το να επιδιώκεις να τα περάσεις. Και ναι, αν κάποιος πραγματικά ήθελε να τα περάσει όλα, μην γίνεις ο σπαστικός που θα του πει «Σιγά μωρέ, τρία χρωστάς μόνο», κάποιοι πραγματικά εκνευρίζονται με αυτό.
Εδώ είναι που θα δεις ότι όντως επιβεβαιώνεται δειλά δειλά αυτό λένε όλοι για την φοιτητική ζωή:
Είναι από τις καλύτερες εποχές της ζωής σου.
Ίσως δεν θα είναι για όλους ένα συνεχές ξενύχτι, όμως αναμφισβήτητα θα έχετε στη διάθεσή σας ένα μεγάλο ποσοστό ελεύθερου χρόνου.
Από τα παραπάνω προκύπτει αυτό που λέω ξανά και ξανά για τη ζωή του φοιτητή:
Στην ουσία βρίσκεσαι πάλι στο νηπιαγωγείο, απλά είσαι ενήλικας.
Δεν είναι τυχαίο που οι βαθμοί πάνε μέχρι το 10. Για την ακρίβεια μου κάνει εντύπωση που δεν είμαστε και πάλι στην κλίμακα Α-Β-Γ.
Δεν μπορώ να πω κάτι που δεν έχετε ήδη ακούσει για τη φάση αυτή που συνειδητοποιείς ότι είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις με τη ζωή σου από εδώ και στο εξής, παρά το κλασσικό, ότι with great power, comes great responsibility.
Και κάπου εδώ θα δεις ότι το ‘χεις.
Θα κάτσεις μια μέρα σπίτι σου αν δεις ότι βαριέσαι επώδυνα πολύ για να έρθεις στο μάθημα, θα ξεφυλλίσεις χαλαρά κάνα iq, κάνα Chillout περιμένοντας τους φίλους σου ενώ το βράδυ θα ξαναβάζεις το κινητό στο αθόρυβο διότι ξέρεις πια ότι οι φίλοι σου στην επαρχία είναι και αυτοί καλά, θα αρχίσεις να ενημερώνεσαι πιο ενεργά για τις απεργίες των μέσων για να αποφύγεις δυσάρεστες εκπλήξεις, θα βγεις μετά από το μάθημα (ή και πριν, μουαχαχα) για βολτούλα στο κέντρο, θα νιώσεις τόσο φυτό (η και λίγο ήρωας) αν πεις ότι «πας για διάβασμα στη βιβλιοθήκη», θα νιώσεις σαν να βρίσκεσαι σε αμερικάνικο Λύκειο όταν πάρεις το δίσκο με το μαμ σου και κάτσεις να φας στη λέσχη της σχολής, και θα δεις ότι κάποια μαθήματα έχουν πράγματι πρακτικά κομμάτια (όπως ασκήσεις μασάζ για χαλάρωμα σε μαθήματα με ανθρωπιστικό περιεχόμενο ή εκπαίδευση πάνω στη χρήση πυροσβεστήρων, για όσους βρίσκονται κοντά σε εκρηκτικές ύλες).
Επίσης θα μάθεις να αποφεύγεις λαθάκια του τύπου «συζητήσεις πολιτικού περιεχομένου εντός σχολής» καθώς και θα προσελκύσεις άθελά σου άτομα από τις γνωστές αγέλες που αποκαλούμε φοιτητικές παρατάξεις, τα οποία θα αυτοπροσκληθούν στην κουβέντα με μια φυσικότητα που σε κάνει να αναρωτιέσαι για το τι συχνότητες πιάνουν τελοσπάντων τα αυτιά τους.
Τέλος φυσικά έχουμε το κεφάλαιο των συγγραμμάτων (ή όπως τα λέει ο κόσμος: Βιβλία). Πέρα από τις πολλές φορές που θα ρωτήσεις καθηγητές ποιο από τα προτεινόμενα συγγράμματα τελικά θα προτιμήσουν να πάρεις (εκτός αν ένα από αυτά το έχουν γράψει οι ίδιοι, οπότε καλύτερα να μη ρωτήσεις) η διαδικασία συλλογής των βιβλίων αυτών είναι μια πραγματικά μαγική εμπειρία, που επαναλαμβάνεται 2 φορές το χρόνο.
Θα τρέξεις με GPS, πυξίδες και χάρτες σαν τη Ντόρα τη μικρή εξερευνήτρια πάνω-κάτω-δεξιά-αριστερά-πλάγια και (σπανίως) ευθεία σε κάθε ρομαντικό σοκάκι της πόλης για να ανακαλύψεις τους εκδοτικούς οίκους που κρύβουν τα συγγράμματα του νέου εξαμήνου. Συνήθως μάλιστα θα είσαι οπλισμένος με ραβασάκι τον χάρτη για τα βιβλιοπωλεία που σου άφησε όποιο κόμμα πρόλαβε πρώτο. Και ίσως ανακαλύψεις ότι τελικά είναι λίγο ελλιπής.
Πιθανότατα θα παίξεις Hunger Games με τους συμφοιτητές σου για το ποιος θα πάει σπίτι με λάφυρο τον τελευταίο πάπυρο ενώ οι ηττημένοι θα περιμένουν να επανατυπωθεί. Επιπλέον θα καλλιεργήσεις πνεύμα αλληλεγγύης ανταλλάσσοντας μαζικά Pin με τους φίλους σου και με τηλεφωνικές ενημερώσεις ώστε να γλιτώσετε ο ένας τον άλλο από παραπάνω διαδρομές με τρένα, μετρό, λεωφορεία, παπάκια, αμάξια, πατίνια κτλ.
Gotta catch ‘em all.
Freak out παρόμοιων διαστάσεων προβλέπεται και με την πρώτη εργασία που θα σας ζητηθεί, καθώς και ξαφνικά έχουν το θράσος να σας ζητάνε να διαβάσετε, άθλημα που τόσο σας εξόντωσε στις Πανελλήνιες και που θεωρούσατε ότι δεν θα ξαναχρειαστεί ποτέ να κάνετε. Σερπράιζ.
Μία λέξη που θα μισήσετε: «Βιβλιογραφία».
Το ωραίο φυσικά είναι το να έχεις την τύχη να είσαι σε ένα τμήμα τόσο εναλλακτικό που ενίοτε θα βρεθείς να πληκτρολογείς εργασία σχετικά με τα Pokemon (again, τόνο στο e;) ως παράδειγμα διαβατήριων τελετουργιών, σαν και εμένα καλή ώρα.
Φυσικά κάπου εκεί, και ο πιο άκυρος συμφοιτητής σου που δεν σου είχε πει ποτέ ούτε καλημέρα θα αρχίζει να σου στέλνει αθώα «Γεια σου, τι κάνεις;» ακολουθούμενο από ερώτηση σχετικά με την ύλη, με μια ξαφνική διάθεση αλληλοβοήθειας και συνεργασίας, την οποία φυσικά μόλις ανακάλυψε.
Και εδώ θα αποκτήσουν ξαφνικά αξία οι σημειώσεις που έκανες, οποιασδήποτε μορφής και ποιότητας είναι.
Αυτό που μου έκανε πάντα εντύπωση είναι ότι φέροντας το όνομα «Σημειώσεις», για κάποιο λόγο αποκτούν παραπάνω αξία, είτε αποτελούνται λέξη προς λέξη από τα λεγόμενα του καθηγητή είτε από ακαταλαβίστικες μουτζούρες.
Γενικά είναι καλό να σκεφτείς
α) με τι ύφος σε εξυπηρετεί να αντιδράσεις
και
β) αν το άτομο αυτό στο μέλλον προβλέπεται να σου ανταποδώσει την καλοσύνη, ή
αν θα επιστρέψετε στο «δεν σου μιλάω-δεν μου μιλάς».
Μη γίνεσαι θύμα ή θύτης διότι στο τέλος θα σιχαθείς τον εαυτό σου.
Το φινάλε του άρθρου εννοείται, αποτελεί το φαινόμενο «Εξεταστική».
Διότι, όπως θα υποστηρίξετε, είστε οι Δημοσιογραφάρες, Φυσικομαθηματικάρες, Δικηγοράρες, Ψυχολογάρες, Οδοντοτεχνιτάρες δεν ξέρω και εγώ τι, και αποτελείτε τη νέα γενιά επιστημόνων, όμως με το που φτάσει η Εξεταστική με τις αμαρτίες που περιμένουν να πληρωθούν, αυτή η αυτοπεποίθηση κλονίζεται λίγο.
Το αποτέλεσμα; η σφαγή του Δράμαλη.
Όλοι θα τρέξουν γρήγορα γρήγορα να μαζέψουν τα εναπομείναντα συγγράμματα και σημειώσεις, να ολοκληρώσουν εργασίες και παρουσιάσεις, και στο Facebook θα γίνεται το έλα να δεις.
‘Ολοι θα φέρονται σαν να το έχουν περάσει όλο αυτό για δέκατη φορά, χρησιμοποιώντας εκφράσεις του τύπου: «Ραντεβού τον Σεπτέμβρη», «Τι κάνω για ένα πτυχίο», «Διαβάζουμε γενικά», «#exetastiki» και ψάχνοντας συμβουλές και tips για αποτελεσματικότερο διάβασμα που θυμίζουν υποσχέσεις του νέου έτους για δίαιτα και γυμναστήριο.
Όταν πιάσεις τον εαυτό σου να κάνει και αυτός ποστ σχετικά με αυτό που επικρατεί, ξέρεις ότι είσαι επίσημα ένας από αυτούς. Όχι που θα τη γλίτωνες.
Φυσικά το πανηγυράκι αυτό επαναλαμβάνεται σε κάθε εξεταστική περίοδο.
Η μαγεία όλου αυτού είναι ότι μόλις περάσει αυτό το περιβόητο πρώτο έτος, οι πλέον δευτεροετείς θα σνομπάρουν για όλους τους παραπάνω λόγους τα νέα πρωτάκια.
Όπως γινόταν και στο Λύκειο. Και στο Γυμνάσιο. Και στο Δημοτικό.
Αν λοιπόν μου ζητούσες να σου δώσω μια συμβουλή για όλη αυτή την εμπειρία, θα είχα μόνο ένα να πω:
Μην ξεχάσεις να πάρεις πτυχίο. Σημαντικό.
Memo: Και το τμήμα σου έχει site. Αν και τα περισσότερα θα διεξάγονται στο Facebook group του, ρίξε μια ματιά και εκεί πριν ρωτήσεις κάτι προφανές.