Δισκοκριτική: “Θανάσης Παπακωνσταντίνου – Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου”

Κυκλοφόρησε στις 15 Σεπτέμβρη , τη μέρα της κεντρικής συναυλίας στην Τεχνόπολη ο νέος δίσκος του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τίτλο «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου».

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αν και νομίζω ότι πια δε χρειάζονται συστάσεις, είναι ένας Λαρισαίος τραγουδοποιός ο οποίος φημίζεται τόσο για το στιχουργικό όσο και μουσικό μέρος των δουλειών του, καθώς και για το ότι έχει ανοικτούς μουσικούς ορίζοντες και δε διστάζει να πειραματιστεί με την ψυχεδέλεια και άλλους ήχους, παρόλο που οι βασικές επιρροές του και ο μουσικός του κορμός βασίζεται στην εγχώρια παράδοση. Δεν είναι λίγο αυτό για ένα άνθρωπο 55 χρονών. Αυτό μαρτυρείται φυσικά και από τους μουσικούς με τους οποίους συνεργάζεται εδώ και 20 χρόνια και οι οποίοι συχνά προέρχονται από πολύ διαφορετικούς χώρους (π.χ ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, Γιάννης Αγγελάκας).

Ο δίσκος με μια πρώτη ακρόαση έχει πολλές πειραματικές και δύσκολες στιγμές κάτι που δεν υπήρχε σε τόσο μεγάλο βαθμό στους πιο πρόσφατους δίσκους του τραγουδοποιού και σε ορισμένα σημεία θυμίζει κάτι από τη «Βροχή από κάτω (2006)» . Οι παραμορφωμένες κιθάρες σε κάποια σημεία επίσης θυμίζουν κάτι από «Βραχνό Προφήτη (2000)» ,ωστόσο το γενικότερο ύφος ακούγεται σίγουρα φρέσκο και το παρελθόν αποτελεί πυξίδα προς το νέο και όχι έτοιμη λύση. Η στιχουργική του Παπακωνσταντίνου κινείται στα γνωστά (υψηλά) επίπεδα, μοτίβα και θέματα και προσωπικά είναι κάτι για το οποίο δεν αμφιβάλλω ποτέ πριν ακούσω ένα δίσκο του.

Σίγουρα δεν είναι δίσκος εύκολος στο άκουσμά του, κάτι που πρέπει να θεωρείται δεδομένο για όσους έχουν ακούσει έστω και ελάχιστα τμήματα της δισκογραφίας του Παπακωνσταντίνου. Στο δίσκο συμμετέχουν στην ερμηνεία και παλιοί γνώριμοι όπως η Μελίνα Κανά, ο Σωκράτης Μάλαμας και η Ματούλα Ζαμάνη. Οι τελευταίοι μάλιστα συμμετέχουν στα πιο μελωδικά κομμάτια του δίσκου, στα οποία ο Παπακωνσταντίνου θέλει να δώσει το κάτι παραπάνω αφού γνωρίζει ότι η άγουρη φωνή (μερικές φορές φλερτάροντας με την πρόζα) του είναι μεν το «όμορφο ελάττωμα του», ωστόσο οι πιο γεμάτες ερμηνείες των παραπάνω φωνών δίνουν το κάτι παραπάνω στα μελωδικά και πιο groovy(;) κομμάτια. Το ίδιο συμβαίνει και με τη συμμετοχή δύο όχι και τόσο γνωστών ερμηνευτών του Παντελή Ζαμπίλη και της Σοφίας Σαρρή σε ένα από τα πιο μελωδικά και «Θανασικά» τραγούδια του άλμπουμ, το «φίλεμα». Στα μουσικά όργανα , πνευστά, πιάνο, ηλεκτρική κιθάρα συμπληρώνουν το μπουζούκι, την ακουστική κιθάρα και το λαούτο καθώς επίσης και τα διάφορα ηλεκτρονικά εφέ.

Συνοψίζοντας, ο δίσκος έχει καλή παραγωγή, έχει συνοχή και στυλ, είναι «Θανάσης» χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να τον ακούς και να λες «πάλι τα ίδια» και δεν κουράζει παρόλο που δεν είναι εύπεπτος στο σύνολο του. «Καλή δουλειά» είναι ο πιο αυστηρός χαρακτηρισμός που μπορεί να προσάψει κάποιος φαν ή μη. Δεν είναι από τους δίσκους που θα αποτελέσουν καινοτόμο σημείο για τα εγχώρια μουσικά πράγματα όπως ο ”Βραχνός προφήτης” π.χ, αλλά αυτό δεν είναι και πάντοτε το ζητούμενο, πόσο μάλλον από ένα άνθρωπο που έχει κάνει τον κύκλο του καλλιτεχνικά (χωρίς να εννοώ πως δεν έχει περιθώρια να συνεχίσει να προσφέρει φυσικά αλλά ήδη δισκογραφεί 20 χρόνια και αυτό θα έπρεπε να αφορά τη νέα γενιά τραγουδοποιών). Θα τον ξανακούσω σίγουρα με περισσότερη προσοχή και ησυχία. Κυκλοφορεί από την εταιρεία “Music Links Knowledge”.

Του Χρήστου Φαληρέα