“Winds in the east, «Άνεμος απτην ανατολή,
mist coming in. ομίχλη θε να ‘ρθεί.
Like something is brewing, Σαν κάτι να ετοιμάζεται,
about to begin. και μέλλει να γενεί.
Can’t put my finger Αυτό που το μέλλον επιφυλάσσει,
on what lies in store. δεν μπορώ να φανταστώ.
But i feel whats to happen, Νιώθω όμως πως αυτό που θα γίνει,
all happened before” έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν»
Όταν ανοίγει μέσα σου η γνωστή τρύπα, μερικές φορές οι φίλοι σου δεν αρκούν. Χρειάζεσαι κάτι άλλο, κάτι ουρανοκατέβατο. Αλλά τι;
Αυτή η φράση ακούστηκε σε ένα επεισόδιο από τα «Υπέροχα Πλάσματα», και αφορούσε εκείνο το σημαντικό άτομο που είχαμε όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας. Το άτομο αυτό πήρε χαιδευτικά τον τίτλο «Μαίρη Πόππινς», της χαριτωμένης νταντάς που αγαπήσαμε στην ομώνυμη ταινία της Disney, και στο επεισόδιο παρακολουθήσαμε το πως οι χαρακτήρες είχαν ο καθένας τη «δική τους» Μαίρη Πόππινς.
Δεν χρειάζεται καν να έχουμε δει την ταινία για να ταυτιστούμε, αρκεί να θυμόμαστε 11 πραγματάκια.
Το σκεπτικό αυτό με απασχολούσε χρόνια, καθώς και το ένιωθα να αποδεικνύεται ξανά και ξανά. Οπότε αποφάσισα να αφιερώσω ένα άρθρο στα άτομα αυτά, καθώς και πιστεύω ότι ίσως δεν τους είπε ποτέ κανείς το ευχαριστώ που τους αξίζει.
Ας υποθέσουμε εδώ πως μιλάμε για την mainstream version της χαριτωμένης αυτής νταντάς που μας γνώρισε η Disney (η originalτου βιβλίου απότι έχω καταλάβει πρέπει να ήταν λίγο μπιτς).
Πράγματι, όλοι έχουμε τουλάχιστον μια Μαίρη Πόππινς στη ζωή μας.
Μπορεί να πάρει πολλές μορφές ταυτόχρονα (αυτό είναι άλλωστε κυρίως, αυτό που την κάνει τόσο μαγική). Μπορεί να είναι η δασκάλα, ο προπονητής, η συμμαθήτρια, ο κολλητός, η θεία, ο γονιός, η αδερφή, ή ο αγαπημένος μας μπάρμαν. Σημασία έχει το πως μας κάνει να νιώθουμε.
Μπορεί να μην έχει ροζ μάγουλα, να μην παίζει όλα τα παιχνίδια, να μην κρατάει ομπρέλα παπαγάλο, να μην την λατρεύουν οι πιγκουίνοι, να μην χορεύει σε σκεπές με καπνοδοχοκαθαριστήρες, και να μην παίρνει ρεπό κάθε δεύτερη Τρίτη.
Ok, ok,μπορεί επίσης να μην έφτασε με αυτόν τον τρόπο στο κατώφλι μας.
Όμως μας άλλαξε την ζωή. Μας έκανε να πιστέψουμε, έστω και για λίγο, στη μαγεία.
Άνοιξε την πελώρια, απύθμενη τσάντα της γεμάτη με κόλπα, και μας έμαθε πολλά.
Όταν η ζωή μας ήταν άνω κάτω, μας παρακίνησε να τη συγυρίσουμε, μετατρέποντας τη διαδικασία αυτή σε παιχνίδι.
Όταν βρεθήκαμε σε μια αμήχανη κατάσταση και δεν μπορούσαμε να εκφραστούμε, εφηύρε τουλάχιστον μια φαντασμαγορική λέξη που να ταιριάζει πάντοτε και σε κάθε περίσταση (Σούπερκαλιφράτζιλιστικεξπιαλιντόουσιους!).
Όταν δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε μας τραγούδησε ένα αντι-νανούρισμα (η συγκίνηση του άυπνου).
Σίγουρα φορούσε αξεσουάρ που μας φαίνονταν τρελιάρικα
(είτε επρόκειτο για γραβάτα, είτε για κοσμήματα-ζαχαρωτά).
Ποτέ δεν ανέχθηκε την μετριότητα, καθώς και πάντα μας παρακινούσε να δείχνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Μας φερόταν ισάξια. Ακόμη και στις πιο σκούρες στιγμές, μας έκανε να νιώθουμε αισιοδοξία. Μας έδινε συμβουλές. Έκανε κάλτσα-party με ζεστή σοκολάτα δίπλα στο τζάκι τον χειμώνα. Χρησιμοποιούσε χρωματιστά στυλό.
Ή ίσως και να είχε συνήθειες τελείως διαφορετικές.
Μπορεί μερικές φορές να νιώσαμε ότι δυσκολεύαμε ο ένας την ζωή του άλλου.
Ίσως κάποιοι με το που την γνωρίσατε να την είδατε περισσότερο σαν την Nanny McPhee («Θα είμαι εδώ όσο ούτε θα με χρειάζεστε, ούτε θα με θέλετε»), άλλοι μπορεί πλέον να έχετε απομακρυνθεί από εκείνη …άλλοι την λατρεύουμε από την πρώτη στιγμή.
Αν κάποιες φορές ήταν αυστηρή, ποτέ δεν σας μάλωνε ούτε σας διάταζε, και συνεπώς δεν της δώσατε ποτέ λόγο να σας μισήσει.
Ίσως πάλι, να αποδείχτηκε στην πορεία ότι δεν εμφανίστηκε απαραίτητα τόσο ώστε να βοηθήσει εσάς, αλλά διότι την χρειαζόταν κάποιο κοντινό σας πρόσωπο
(όπως είδαμε στην ταινία «Η μαγική ομπρέλα», που περιγράφει την ιστορία πίσω από το γνωστό παραμύθι).
Τέλος, μπορεί κάποια στιγμή να μην την έχετε πια ανάγκη.
Όμως θα είναι πάντα εκεί για εσάς.
Αφιερωμένο στην δική μου Μαίρη Πόππινς, που μου έμαθε (κυρίως) έκθεση, ώστε να μπορώ σήμερα να γράφω οργανωμένα ανοργάνωτα.
Ευχαριστώ για όλα Βάσω, είσαι το κάτι άλλο. Να μου προσέχεις τη Μικέλα.
Σε αγαπάω πολύ :)