Φίλοι μου, ήρθε η στιγμή που θα χάσω και το μικρό αναγνωστικό κοινό που έχω. Μεγάλο ρίσκο να πάει κανείς κόντρα στη λαοθάλασσα που είναι το fanbase του Game of Thrones, όμως το δίκιο με πνίγει όταν βλέπω σύσσωμες τις μάζες να πωρώνονται νομίζοντας πως βλέπουν μια επική περιπέτεια φαντασίας με φόντο το Μεσαίωνα. Γελάω δε μέχρι δακρύων όταν ακούω κάποιον να το παρομοιάζει με το Lord of the Rings, που ΟΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ. Και γι’ αυτό πήρα την απόφαση να βάλω το κεφάλι μου στη γκιλοτίνα.
Για να μην έρθετε κάτω απ’ το σπίτι μου να πετάτε φλεγόμενα αβγά σαν απολίτιστα Ορκς που είσαστε, θέλω πριν αρχίσω το θάψιμο να κάνω μερικές διευκρινίσεις. Πρώτον: δεν έχω διαβάσει τα βιβλία, οπότε μιλάω καθαρά για το πώς η υπόθεση εξελίσσεται μέσα στην τηλεοπτική σειρά. Δεύτερον: δεν κράζω χωρίς να ξέρω, γιατί έχω δει τις τρεις από τις τέσσερις σεζόν. Όλοι χρειαζόμασταν μια καλή τριαντάωρη τσόντα μετά τις Πανελλαδικές. Τρίτον: παρότι προσωπικά δεν μου αρέσει το GoT, δεν επιχειρώ να αποδείξω ότι είναι κακή σειρά αλλά να εξηγήσω γιατί είναι, εν μέρει έστω, μια σαπουνόπερα. Ας δούμε τα επιχειρήματα:
1. Η πλοκή προχωράει πιο αργά κι απ’ το θάνατο
Σκεφτείτε το λίγο. Ο στόχος των κεντρικών χαρακτήρων στη σειρά, άρα και η στιγμή που θα ολοκληρωθεί ο κύκλος της υπόθεσης, είναι η στιγμή που κάποιος θα κατακτήσει το Θρόνο οριστικά και αμετάκλητα. Τουλάχιστον στο σημείο που βρισκόμαστε αυτό ισχύει. Και τώρα σας ρωτώ: ποιος βρίσκεται έστω και λίγο πιο κοντά στο θρόνο; Κανείς. If anything, όλοι απομακρύνονται. Η σειρά υπάρχει για να υπάρχει και όχι για να ολοκληρωθεί. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ούτε το κρίνω. Αλλά είναι, χωρίς αμφιβολία και εξ ορισμού, στοιχείο σαπουνόπερας.
Ένα στοιχείο που ενισχύει την βραδυκινησία της πλοκής χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο θεατής, είναι οι βραχύβιοι κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν μέσα στη σειρά. Για παράδειγμα: ο Robb Stark μάζεψε στρατό, έκανε το λίγο χαμό που έκανε, γνώρισε την Talisa, την ερωτεύτηκε, την παντρεύτηκε, αυτή έμεινε έγκυος και σκοτώθηκαν όλοι. Ποιο το νόημα του να εμφανιστεί ο χαρακτήρας της Talisa; Για να «γεμίσουν» λίγο τηλεοπτικό χρόνο και να χτίσουν την υπόθεση έτσι, ώστε να φτάσουν στο σημείο του σοκ για τον τηλεθεατή, ο οποίος έχει την ψευδαίσθηση ότι η πλοκή εξελίσσεται δραματικά, όταν στην πραγματικότητα αυτό που συνέβη δεν την προωθεί ούτε στο ελάχιστο.
2. The Good, the Bad and the Ugly
Ένα επιχείρημα που χρησιμοποιούν αρκετοί fans του Game of Thrones για να υποστηρίξουν το πόσο ανώτερη και διαφορετική είναι η σειρά σε σχέση με οτιδήποτε παλιότερο, είναι το ότι δεν υπάρχουν συμβατικοί «καλοί» και «κακοί» και ο θεατής πρέπει να βάλει το μυαλό του να δουλέψει για να αποφασίσει ποιους υποστηρίζει. Πρώτον, αν ίσχυε κάτι τέτοιο απλά θα γινόταν χαοτική η δομή της ιστορίας και θα έχανε και ο συγγραφέας τη μπάλα από ένα σημείο και μετά, οπότε το επιχείρημα είναι για τα σκουπίδια ούτως ή άλλως. Δεύτερον, υπάρχουν καλοί και κακοί, δηλαδή μιας και μιλάμε με όρους σαπουνόπερας, χαρακτήρες που είναι αγαπητοί ή μισητοί στο κοινό.
Δε θα μακρηγορήσω σε αυτό. Tyrion Lannister: το καλό (;) παιδί που θέλει την ησυχία του αλλά βρίσκεται μπλεγμένος στα προβλήματα των άλλων. Boom. Σαπουνόπερα.
Για τους μοχθηρούς και ύπουλους κακούς βέβαια δεν το συζητώ, Petyr Baelish, Joffrey Baratheon (όλοι ξέρουμε ότι είσαι Lannister you little shit), Viserys Targaryen και λοιποί.
Το θέμα είναι ότι ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Σου τους ταΐζει η σειρά γιατί είναι σαπουνόπερα, full scale Γιάγκος Δράκος και δε συμμαζεύεται. Δεν έβαλες το μυαλό σου να δουλέψει για να τους βρεις γιατί έχει γίνει μασημένη τσίχλα από αυτά που πας και βλέπεις!
3. Οι ίντριγκες
Αυτό ιεραρχικά είναι πρώτο και καλύτερο, απλά το άφησα για εδώ γιατί είναι αυτονόητο και δε με πολυαρέσει. Θα το στηρίξω με πάθος πάραυτα.
Η σειρά, αγαπητέ μου αναγνώστη, ασχολείται 24/7 με γάμους, με το ποιος γουστάρει ποια, με οικογενειακά μυστικά, ποιος μισεί ποιον και γιατί, ποια αδέρφια κάνουνε το σεχ στον ελεύθερο χρόνο τους και ποιος ιδιοκτήτης πορνείου ήθελε τη μάνα αλλά δεν έδεσε το γλυκό και τώρα θέλει την κόρη (αίσχος). Δάκρυα, κλάματα, οδυρμοί που πέθανε ο Robb Stark (το μόνο ωραίο μωρό στη σειρά παρεμπιπτόντως) και επικές μουσικές
.
Μάχες, και όταν λέω μάχες δεν εννοώ φλωρομαχίες μεταξύ δύο ατόμων, εννοώ ΜΑΧΕΣ, έχουμε μια δυο φορές σε κάθε σεζόν για να λέμε ότι κάτι γίνεται. Και φυσικά στο τέλος κάθε μάχης απλά έχει ολοκληρωθεί ακόμα ένας μικρός κύκλος, με κάποιον που ήθελε να πάρει το θρόνο αλλά δεν το έγραφε στο ωροσκόπιό του εκείνη τη μέρα μάλλον.
4. The Lord of the Rings
Μα τον Τουτατή, αν ξανακούσω κάποιον να συγκρίνει αυτά τα δύο μεταξύ τους θα φλιπάρω. Αλλά επειδή είμαι αντικειμενική, δε θα ασχοληθώ με το πόσο ανώτερο είναι το Lord of the Rings αλλά με την ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ διαφορά τους.
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι μια ιστορία που έχει αρχή, μέση και τέλος. Έχει καλούς και κακούς (το οποίο δεν την κάνει υποδεέστερη), συγκεκριμένο σκοπό και απόλυτα ξεκάθαρη δραματική εξέλιξη. Μάλιστα, αν κάποιος που είναι μυαλωμένος κάτσει να το σκεφτεί, η ιστορία είναι συμβολική. Το δαχτυλίδι είναι ο πειρασμός, το χρήμα, η εξουσία, ό,τι αλλοτριωτικό ποθεί ο άνθρωπος. Το Gollum προκαλεί αποστροφή γιατί η μορφή του συμβολίζει τη σήψη μιας ψυχής που έχει αναλωθεί και αλλοιωθεί μέσα στο «κακό». Ο Sauron, όμως, δεν έχει πρόσωπο ακριβώς γιατί είναι η ίδια η πηγή αυτών των πραγμάτων και η ιστορία περνάει ένα μήνυμα πανανθρώπινο. Υπάρχουν πολλά ακόμα, σκεφτείτε το.
Αναφορικά με το LoTR ως κινηματογραφικό προϊόν δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος που μπορεί να το παρομοιάσει με το Game of Thrones σε κάτι πέρα από το γεγονός ότι και τα δύο χρησιμοποιούν το Μεσαίωνα για να προσδιορίσουν κάπως την «εποχή». Και δεν υπάρχει καν εποχή γιατί μιλάμε για φαντασία· με λίγα λόγια η έννοια της εποχής σημαίνει «τι θα μπορούσε να γινόταν στο Μεσαίωνα σε ένα παράλληλο σύμπαν».
Ο Sean Bean πάντως ψοφολογάει παντού, δεν έχουμε παράπονο.
Τέλος. Τα είπα. Αν θυμώσατε, ξυδάκι.