Τρίτη, 8 Ιουλίου 2014, στάδιο Mineirao. Ένας μύθος κατέρρευσε. Ο μύθος της μεγάλης Βραζιλίας, ο μύθος της εκπληκτικής ομάδας από μάγους της μπάλας, ο μύθος της πεντάκις παγκόσμιας πρωταθλήτριας διαλύθηκε από την εμφατική παράσταση με 7 γκολ από τους εξαιρετικούς και-πλέον-Παγκόσμιους Πρωταθλητές Γερμανούς. Μαζί του, κατέρρευσαν οι ελπίδες και οι προσευχές ενός ταλαιπωρημένου και φτωχού λαού για την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου στην χώρα του.
Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την νοοτροπία και την κουλτούρα των Λατινοαμερικάνων και ιδιαίτερα των Βραζιλιάνων, αλλά και φυσικά το πόσο σημαντική ήταν η διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου γι’αυτούς, σε όλα τα επίπεδα. Η Βραζιλία ήταν παραδοσιακά μία χώρα με τεράστια οικονομικά προβλήματα. Η πλειοψηφία του λαού ζούσε σε τραγικές συνθήκες, κάτω από τα όρια της φτώχειας. Τα πράγματα έδειξαν να αλλάζουν(και άλλαξαν αρκετά) με την εκλογή του Λούλα Ντα Σίλβα στην εξουσία. Αυτός, έχοντας την εμπιστοσύνη των Βραζιλιάνων κατάφερε να διορθώσει πολλά και να οργανώσει την οικονομία σε τέτοιο βαθμό,, ώστε σήμερα να θεωρείται η δέκατη πιο ισχυρή στον κόσμο. Όμως, η φετινή διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016, σε συνδυασμό με την δύσκολη καθημερινότητα του λαού στις φαβέλες, έφεραν αναστάτωση, διαμαρτυρίες, επεισόδια, αντιδράσεις από διάσημους Βραζιλιάνους και όχι μόνο. Αιτία;Το κόστος των διοργανώσεων αυτών, που αναπόφευκτα θα στερούσε χρήματα από την παιδεία, την υγειονομική περίθαλψη και την βελτίωση των συνθηκών ζωής. Πολλοί πίστεψαν πως το Μουντιάλ ήταν περιττό και επικίνδυνο για την Βραζιλία,, πως το κόστος θα γυρνούσε την χώρα σε παλιότερες, άσχημες εποχές. Αυτόματα λοιπόν, το βάρος έπεσε στους Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι έπρεπε να κάνουν μία πολύ καλή πορεία ώστε να στραφεί η προσοχή των δυσαρεστημένων Βραζιλιάνων αποκλειστικά σε αυτούς. Βέβαια, η πίεση και το βάρος ήταν εξ’αρχής δεδομένα, καθώς η Βραζιλία είναι αναμφίβολα η πιο “ποδοσφαιρική” χώρα, με πέντε κατακτήσεις Μουντιάλ και την εξαγωγή αμέτρητων ποδοσφαριστών σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα από τα αναπόσπαστα στοιχεία της καθημερινότητας και του πολιτισμού της χώρας. Όλοι οι Βραζιλιάνοι λατρεύουν το ποδόσφαιρο, ζουν και αναπνέουν με αυτό, αγαπούν εμμονικά την εθνική τους ομάδα, η οποία τους έχει προσφέρει αμέτρητες χαρές. Τα παιδιά ξεφεύγουν από την μίζερη πραγματικότητα παίζοντας όλη μέρα μπάλα με τους φίλους τους στις φαβέλες. Γι’αυτά τα παιδιά, η μπάλα τους δεν είναι απλά ένα μέσο για να περάσουν καλά, για να έχουν ένα χόμπι-είναι οι ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο, είναι η εξασφάλιση μίας άνετης ζωής γι’αυτούς και την οικογένειά τους, είναι όλη τους η ζωή.
Αυτή η ντροπιαστική εφτάρα από την Γερμανία λοιπόν, ξεπερνάει τα όρια του Mineirao. Τα πάντα είχαν ξεχαστεί πριν από το ματς με την “Νασιοναλμάνσαφτ”. Κανένας Βραζιλιάνος δεν θυμόταν πια τα επεισόδια, τις αντιδράσεις και την γενική δυσαρέσκεια για την διοργάνωση του Μουντιάλ. Όλοι ήταν σοκαρισμένοι από τον σοβαρό τραυματισμό του ηγέτη της ομάδας, Neymar Jr, που έχασε και το κρίσιμο ματς με την Ευρωπαϊκή Υπερδύναμη. Η χώρα ζούσε και ανέπνεε γι’αυτό το ματς. Η πίεση στις πλάτες της ομάδας ήταν πλέον μη διαχειρίσιμη, και, ελλείψει των δύο φυσικών αρχηγών της ομάδας(εκτός του Neymar Jr, απών ήταν και ο Thiago Silva), ήρθε αρκετά εύκολα ο διασυρμός.
Με το σφύριγμα της λήξης, τα “φαντάσματα” της Βραζιλίας στον αγωνιστικό χώρο ξέσπασαν σε κλάματα, από τον αρχηγό David Luiz, μέχρι τον πιτσιρικά Bernard. Στις εξέδρες επικρατούσε θλίψη, οργή. αγανάκτηση. Παιδιά και μεγάλοι έκλαιγαν, μη μπορώντας να διανοηθούν το μέγεθος της ήττας. Όλα θύμιζαν το “Maracanazo” του 1950, όταν και χιλιάδες Βραζιλιάνοι αυτοκτόνησαν μετά την ήττα από την Ουρουγουάη με 1-2 στον τελικό, στο γήπεδο Maracana του Rio de Janeiro. Στο “Mineirazo” όπως ονομάστηκε το τωρινό κάζο της Εθνικής Ομάδας, κατεγράφησαν ελάχιστες (ευτυχώς)αυτοκτονίες, αρκετοί εμπρησμοί και διαμάχες του οργισμένου λαού με τις δυνάμεις της αστυνομίας, σε ολόκληρη την χώρα. Τέλος, η ψυχολογική κατάσταση κάθε Βραζιλιάνου επιδεινώθηκε δραματικά. καθώς αυτή η βαριά και αναπάντεχη ήττα θα μείνει σίγουρα χαραγμένη και θα επηρεάζει τις ζωές τους για πολύ καιρό ακόμα. Ήθελαν όσο τίποτα άλλο να ξορκίσουν τα φαντάσματα και τους εφιάλτες του 1950, και αντί γι’αυτό, δημιουργήθηκαν άλλα, πιο τρομακτικά και επίπονα για όλους τους Βραζιλιάνους και την φήμη της ομάδας τους.
Ποια είναι η επόμενη μέρα για την Βραζιλία και την Εθνική της ομάδα?Σίγουρα αυτός ο αγώνας ήταν ένα σοκ για όλους στην χώρα της Λατινικής Αμερικής, παρ’ότι στην συνέχεια το Μουντιάλ κατέληξε στα χέρια της Γερμανίας, η οποία και νίκησε στον τελικό την μισητή αντίπαλο Αργεντινή. Στο καθαρά αθλητικό επίπεδο, μία τέτοια βαριά ήττα θα έχει σίγουρα συνέπειες στην ποδοσφαιρική ομάδα, όπου πολλοί ενδεχομένως να μην ξαναφορέσουν την φανέλα της Σελεσάο και προφανώς όλοι όσοι συμμετείχαν σε αυτό το Μουντιάλ να μείνουν για πάντα με το στίγμα της εφτάρας. Πλέον, η Βραζιλία θα αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους ως μία απλή εθνική ομάδα, που το γόητρο της έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και που ουδεμία σχέση έχει με το ένδοξο παρελθόν της ως απόλυτο φόβητρο και φαβορί σε όλες τις διοργανώσεις. Σε κοινωνικό επίπεδο, τα πράγματα είναι φυσικά πιο περίπλοκα. Σίγουρα, το ποδόσφαιρο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας και της νοοτροπίας του λαού. Πάντα θα γίνονται πολύωρες συζητήσεις στα καφενεία, πάντα θα γεμίζουν όλα τα γήπεδα της χώρας, πάντα τα μικρά παιδιά θα παίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ μπάλα στις φαβέλες και στην παραλία της Κοπακαμπάνα. Όμως, ο ημιτελικός της 8ης Ιουλίου θα μείνει για πάντα στην συνείδηση των Βραζιλιάνων ως μία μαύρη μέρα για το ποδόσφαιρό τους και τον αθλητισμό γενικότερα. Θα είναι για όλους δύσκολο να ξεχαστεί(ή έστω να ξεπεραστεί)η ντροπιαστική ήττα από τους Γερμανόυς, ενώ, παράλληλα, τα αληθινά και ουσιώδη προβλήματα της χώρας θα βρεθούν στο προσκήνιο και οι διαμαρτυρίες θα αναζωπυρωθούν για ακόμα μία φορά. Εμείς, οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι, ελπίζουμε στην γρήγορη επανάκαμψη της εθνικής ομάδας της Βραζιλίας και της χώρας, σε ψυχολογικό και κοινωνικό επίπεδο. Γιατί;Γιατί το άθλημα(κυρίως) αλλά και ο κόσμος μας έχουν ανάγκη την Βραζιλία και την τεράστια Εθνική της ομάδα.