Είναι αυτή η καταραμένη πόλη, που σου τρώει τη σάρκα, που σε αλυσοδένει και σε αφήνει να πεθάνεις από ασφυξία μέσα σε ένα σκοτεινό κελί, όπου ενίοτε μπαίνει μια ηλιαχτίδα, ίσα-ίσα για να σε βασανίσει ακόμη περισσότερο…
Κόσμος πηγαινοέρχεται αδιάφορος, παγωμένος, ούτε που γνωρίζει για τη σαπίλα που κρέμεται απειλητικά πάνω από το κεφάλι του. Την αναπνέει, τη βάζει μέσα του κι αισθάνεται ευτυχισμένος. Νομίζει ότι κάτι κατάφερε…
Αυτή η πόλη που ρουφάει αχόρταγα το αίμα κάθε αγνής ζωής. Σε κυνηγάει σαν κατάρα, <<η πόλις θα σε ακολουθεί>>. Θες να βρεις μια όμορφη γωνιά να κάτσεις να αισθανθείς λίγο πιο ανάλαφρος, μα <<στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους>>. Η κατάρα δεν σε αφήνει. Θα σου δώσει μια ελπίδα μόνο και μόνο για να σε εξουθενώσει και να σου πάρει πίσω πέντε.
Καυσαέριο, βρωμιά, απροσωπία, ασχήμια… Πώς να ζήσει ένα ελεύθερο πνεύμα εδώ; Κι όμως… Κι όμως, τα καταφέρνεις, πανέμορφό μου πλάσμα. Τα καταφέρνεις κι επιβιώνεις. Πονάς, τραυματίζεσαι, γονατίζεις και μετά σηκώνεσαι κι αντεπιτίθεσαι με την ομορφιά και την ακεραιότητά σου. Συνέχισε έτσι. Να αλλάξει κάτι αποκλείεται. Όμως εσύ είσαι ζωντανός. Και η σήψη δεν τολμά να κοιτάξει κατάματα τη Ζωή.
Ο Καβάφης μιλά για την Αλεξάνδρεια, χωρίς ελπίδα. Εγώ μιλώ για την… Εσύ ποια κατάλαβες; Όπου κι αν ζεις, είσαι μαγικός.
- Κ.Π.Καβάφης – Άπαντα Ποιητικά, εκδόσεις ύψιλον\βιβλία
Της Έρρικας Γερακίτη.