«Το μυστικό της ευτυχίας είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος είναι απαίσιος, απαίσιος, απαίσιος»,
είπε ο Bertrand Russell…
Πρώτο λάθος:
O κόσμος δεν είναι απαίσιος. Είναι θέμα προοπτικής και οπτικής γωνίας. Ποτέ δεν ήταν, ούτε θα είναι. Γιατί; Γιατί όλοι μας έχουμε κοινές ανάγκες. Να τα καταφέρνουμε σε αυτό που αγαπάμε, να αισθανόμαστε ασφαλείς με τον εαυτό μας, να μαθαίνουμε καινούρια πράγματα ασταμάτητα, να ερωτευόμαστε.
Τα λεφτά, τα σπίτια, τα συμφέροντα, η εξουσία, η φήμη, η εκδίκηση ανήκουν σε έναν κόσμο απαίσιο. Στον κόσμο που ζούμε, αν το δούμε ρεαλιστικά.
Ο ρεαλισμός για τους επιστήμονες σημαίνει ορθολογισμός. Αποφασίζω ορθά με τα δεδομένα που έχω, ζυγίζοντας τα κόστη και τα οφέλη με λογική.
Δεύτερο λάθος:
Ποιος λέει ότι τα δεδομένα που έχω είναι ορθά; Η ρεαλιστική πραγματικότητα στην οποία ζούμε νοσεί. Είναι διεφθαρμένη, απογοητευτική, άδικη, ρηχή, αδιέξοδη. Πώς λοιπόν, μπορούμε να βασιστούμε σε μια τέτοιου είδους πραγματικότητα για να βρούμε λύσεις; Σίγουρα, το ρεαλιστικό (και άρα άρρωστο σε μια νοσηρή πραγματικότητα) δεν είναι το καλύτερο φάρμακο για τη θεραπεία της.
Οι λύσεις δεν είναι μόνο ρεαλιστικές. Μπορούν να είναι και πιθανές, όπως είπε και ο Dejan Stojanovic. «Το πιθανό είναι περισσότερο θέμα στάσης, θέμα απόφασης να επιλέξουμε ανάμεσα στις απίθανες πιθανότητες. Όταν κάτι μοιάζει με ευκαιρία, είναι πιθανή λύση». Με λίγα λόγια, μπορούμε να βασιζόμαστε σε νέες ιδέες, στο διαφορετικό, για να δούμε τη πραγματικότητα, όπως θα έπρεπε• θετικά.
Τρίτο λάθος:
Γιατί πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος είναι τόσο απαίσιος; Ως αυτόνομα και ανεξάρτητα άτομα, έχουμε τη δυνατότητα να επιλέγουμε εμείς πώς θα δούμε τον κόσμο. Η απαισιοδοξία οδηγεί στην γκρίνια και στη δυστυχία. Στην απώλεια της ελπίδας και του κινήτρου. Η ζωή μοιάζει κενή και «απαίσια» όταν σκεφτόμαστε αρνητικά. Δεν είναι κακό αυτό; Δεν είναι κρίμα όταν αυτό δεν ισχύει;
Τέταρτο λάθος:
Δεν υπάρχει μυστικό για την ευτυχία. «Η ευτυχία αξίζει όταν τη μοιραζόμαστε» έγραψε ο Emile Hirsch πριν ξεψυχήσει στην ταινία «Into the wild». Για να υπάρξει ευτυχία χρειαζόμαστε μόνο μερικές μικρές στιγμές δημιουργικότητας, φαντασίας και τόλμης. Να κάνουμε κάτι διαφορετικό κάθε μέρα. Να προσφέρουμε συχνά κάτι καλό σ’ έναν τρεις φορές «απαίσιο κόσμο». Να αισθανόμαστε όμορφα με τον εαυτό μας για να βλέπουμε και την ομορφιά στους άλλους, αλλά και το αντίστροφο. Η ευτυχία, όπως και η ζωή, δεν έρχονται με τυποποιημένες οδηγίες χρήσης. Ρεαλιστικές.
Ευτυχώς!
Αν θέλουμε να λεγόμαστε ρεαλιστές τόσο πολύ, μπορούμε να γίνουμε σουρεαλιστές. Ο σουρεαλισμός , εξάλλου, δεν είναι ο νέος ρεαλισμός;
