Από μικρό παιδί θυμάμαι τους γονείς μου, να διηγούνται με τόσο ζήλο ιστορίες από την εποχή τους και το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα σήμερα.
Τότε δεν είχαν τηλεοράσεις, υπολογιστές ή βιντεοπαιχνίδια. Έπαιζαν σε πλατείες, ρεματιές και αλάνες. Αγόρια και κορίτσια μαζί ή και χωριστά. Το κρυφτό και το κυνηγητό, ήταν παιχνίδια με διαφορετική αξία και σημασία από αυτή του σήμερα.
Το φλερτ, το πρώτο φιλί, η οικογένεια είναι όροι, οι οποίοι είχαν κ αυτοί μία διαφορετική σημασία.
Καλύτερη; Ίσως.. Ίσως και να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Ίσως η διαφορά του τότε με σήμερα να’ ναι η μία τάση προς την αθωότητα και τα ταμπού που κατέκλυζαν τις κοινωνίες πριν λίγα χρόνια.
Όμως αν ψάξει κανείς καλά θα δει πως όλα είναι ακόμη ίδια. Οι συνήθειες άλλαξαν μόνο και το γεγονός ότι τίποτα πλέον δεν είναι κρυφό. Ίσως και παλαιότερα να μην υπήρχαν ταμπού.
Εμείς νομίζουμε ότι υπήρχαν, όπως και η αθωότητα, ή έτσι να θέλουν να πιστεύουμε εκείνοι που έζησαν εκείνα τα χρόνια.
Όλα περιβάλλονται γύρω από την τεχνολογία και τον cyberκόσμο. Ο τρόπος διασκέδασης αντικαταστάθηκε από ηλεκτρονικά παιχνίδια και η προσέγγιση ενός ανθρώπου από το chat.Ακόμη και το φλερτ.
Η τεχνολογία έδωσε στον άνθρωπο την ευκαιρία να ξεπεράσει τα όριά του σε όλα τα επίπεδα. Αλλά κάπου εδώ προκύπτει το εξής ερώτημα : αναπτυσσόμαστε ή γινόμαστε ένα με το computer;
Μαζί με την τεχνολογία αναπτύχθηκαν και τα κρούσματα εγκληματικότητας σε όλα τα επίπεδα ή όπως ανέφερα σήμερα δε μένει τίποτα κρυφό;
Διότι αν το χθες δε διαφέρει με το σήμερα βγαίνουν άλλοι παράγοντες και διαφορές στην επιφάνεια όπως η ανάπτυξη της πολυπολιτισμικότητας, παγκοσμιοποίησης, εκμετάλλευσης, συμφερόντων κλπ.
Οι εποχές δεν έχουν αλλάξει, οι άνθρωποι μπορεί. Ή ίσως τελικά να κρύβονταν, γνωρίζοντας πώς να κρατήσουν κάτι κρυφό.
Οι μάσκες όμως έπεσαν σήμερα και η αλήθεια βρίσκεται παντού μπροστά μας…Γυμνή. Αρκεί να κοιτάξει κανείς στο σωστό σημείο.
Αυτή ίσως να είναι η διαφορά του χθες με του σήμερα. Παρά το γεγονός ότι, όπως τότε, έτσι και τώρα πίσω από κάθε πράξη ενός ανθρώπου, κρύβεται η ικανοποίηση της επιθυμίας του είτε κάποιο συμφέρον.
Στην εποχή της κρίσης όμως οικονομικής και πολιτισμικής, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, οι οποίοι παλεύουν, οραματίζονται και μοχθούν, για μια ζωή που βαδίζει πλάι-πλάι στην εξέλιξη της εποχής μεν, αλλά με τις ηθικές αρχές του παρελθόντος.
Και αυτό ίσως να είναι το πιο σωστό τη σήμερον ημέρα. Να παλεύει κανείς για τον εαυτό του, για τα παιδιά του, χωρίς όμως να ξεχνά από πού προήλθε, από ποιους και για ποιο σκοπό…