Το 2ο “Vinyl is back” διοοργανώθηκε το τριήμερο 4-6 Οκτώβρη στην «Τεχνόπολη» στο Γκάζι. Στην ουσία η έκθεση ήταν σε 3-4 αρκετά μεγάλες αίθουσες ενός από τα κτίρια προς Κεραμεικό καθώς την ίδια στιγμή υπήρχε και κάποια έκθεση μοτοσυκλέτας στον ίδιο χώρο στις βασικές αίθουσες.
Το εγχείρημα από μόνο του αρκετά τολμηρό, ιδιαίτερα στην παρούσα οικονομική συγκυρία και ιδιαίτερα αν σκεφτούμε πως η πρώτη αντίστοιχη έκθεση/παζάρι είχε γίνει πριν λίγους μήνες.
Πήγα αργά απόγευμα την Παρασκευή. Τα βινύλια πολλά (εκτέθηκαν πάνω από 80000 δίσκοι τις τρεις μέρες), το μάτι μου πήρε αρκετά γνωστά δισκάδικα με τα «περίπτερά τους» (με τις κούτες τους καλύτερα) όπως το αγαπημένο “rock’n’roll circus” της Σίνα για παράδειγμα αλλά υπήρχαν και αρκετοί ιδιώτες. Μουσική για όλα τα γούστα με έμφαση στα ελληνικά, τη τζαζ, το κλασσικό ροκ αλλά τίποτα δεν έλειπε μέχρι και ψαγμένες stoner rock/metal μπάντες με παλιούς και νέους δίσκους σε καινούριες κυκλοφορίες είδα σε ένα περίπτερο. Εκτός αυτών υπήρχε και περίπτερο εισαγωγέα (www.aurion.gr) υψηλής ποιότητας belt drive pick up, ηλεκτροστατικών ηχείων και καθαριστικών μηχανημάτων δίσκων (αυτά τουλάχιστον είδα εκεί). Η υψηλή ποιότητα τέτοιoυ εξοπλισμού βέβαια, αφορά και αντίστοιχα πορτοφόλια μιας και για παράδειγμα ένα τρομερά designάτο belt drive pick up της “Hanss” που ρώτησα κυμαινόταν γύρω στα 3200 ευρώ. Φυσικά δεν έλειπαν και περίπτερα με μπλούζες (πχ το γνωστό Εξαρχειώτικο “Monsterville”) και διάφορα ξύλινα και μεταλλικά γυναικεία κοσμήματα. Ο κόσμος μουσικόφιλος φυσικά, αλλά όχι εύκολα κατηγοριοποιήσιμος, υπήρχαν πολλών λογιών φάτσες και ηλικίες σε όλες τις αίθουσες. Αρκετοί νεαροί επίσης πράγμα ιδιαίτερα θετικό.
Στα των δίσκων τώρα, έχοντας πάει και σε αντίστοιχη έστω και λιγότερο οργανωμένη φάση στο εξωτερικό, υπήρξαν ορισμένα πράγματα που με χάλασαν. Είδα ας πούμε να πουλιούνται δίσκοι μεταχειρισμένοι όπως πχ ένας των Massive Attack στα 20 ευρώ (απλή έκδοση, όχι κάτι συλλεκτικό) τη στιγμή που τόσο κάνει καινούριος σε μεγάλο ή συνοικιακό δισκάδικο του κέντρου (αφορούσε ιδιώτη αυτό νομίζω). Κατανοώ και ξέρω πως μερικοί δίσκοι έχουν τεράστια αξία (όπως μερικοί ελληνικοί που υπήρχαν) και δε μπορούν να πουληθούν με κανονικά κριτήρια αλλά δεν αναφέρομαι σε κάτι τέτοιο. Ούτε σε πρώτες κόπιες φυσικά. Αλλά πχ πάλι από ιδιώτη The Smiths και Morrissey στα 10 ευρώ δίσκοι 20ετίας/30ετίας όταν έχω δει το ίδιο σε καινούρια έκδοση στα Public στα 15. Θεωρώ ότι οι τιμές ήταν αρκετά τσιμπημένες όσον αφορούσε second hand απλές κυκλοφορίες μιας και για να βρεις δίσκο σε καλή κατάσταση συνήθως κυμαινόσουνα στο 10άρικο. Από 1-5 ευρώ δύσκολα έβρισκες κάτι αξιόλογο (περιεχόμενο/κατάσταση δίσκου) πέρα από κάποιους παλιούς jazz δίσκους ίσως. Νομίζω ότι πολλοί εάν θεωρήσουμε πως δεν κοιτάνε την αρπαχτή υπερτιμάνε τους δίσκους τους (μιλάω κυρίως για ιδιώτες), ίσως παρασυρμένοι από αυτή την παγκόσμια vintage αναβίωση του βινυλίου, αυτό αφορά καθαρά υποκειμενική άποψη αλλά πιστεύω αρκετοί θα συμφωνήσουν μαζί μου.
Όσον αφορά τώρα συλλεκτικά κομμάτια πήρε αρκετά δισκάκια το μάτι μου από την Ελληνική σκηνή από Τρύπες, Stereo Nova, Νightstalker (τα πρώτα τους album/mini album), active member (Πρόσφυγας-Maxi Single 1996), PLJ (πρώτη μπάντα του Μαχαιρίτσα) καθώς και διάφορα άλλα σε σύγχρονο και κλασσικό ροκ, ποστ πανκ κτλ όπως για παράδειγμα πρώτη κόπια Frank Zappa (νομίζω ήταν το hot rats στα 60 ευρώ).
Η διοργάνωση ήταν καλή, ο κόσμος αρκετός (10000 άτομα πέρασαν όλες τις μέρες σύμφωνα με τους διοργανωτές) και η προσπάθεια σίγουρα αξίζει να συνεχιστεί με τρίτη διοργάνωση. Ελπίζω και με καλύτερες τιμές στις απλές κυκλοφορίες second hand. Για την ιστορία, όπως διάβασα στον τύπο ο ακριβότερος δίσκος που πουλήθηκε το τριήμερο ήταν ένας σπάνιος δίσκος του 70s ελληνικού γκρουπ «Αγάπανθος» στα 450 ευρώ σε Έλληνα συλλέκτη από το Λονδίνο.
Πληροφορίες στο: http://vinylisback.gr/
Του Χρήστου Φαληρέα