Ελευθερία ΜαρίνουΤο τρέχον έτος βρίσκεται σχεδόν στην πόρτα και είναι έτοιμο να υποδεχτεί το νέο έτος με πολλές φωτογραφίες… ή και όχι!
Εκεί κοντά στέκουν και οι φίλοι σου με εκείνο το βλέμμα που μόνο εσύ και αυτοί γνωρίζουν τι σημαίνει στην πραγματικότητα ένα νέο έτος…
Και εσύ, με εκείνο το αυτάρεσκο χαμόγελο της γνώσης και της εμπειρίας, ανταποδίδεις και αναμένεις…
Το σημερινό αφιέρωμα, λοιπόν, είναι για αυτούς τους ανθρώπους που σε συνοδεύουν σε κάθε γιορτή και έθιμο. Οι φίλοι που τράβηξες μαζί τους πολλά, αλλά εμείς ας επικεντρωθούμε στα ντοκουμέντα…
Είναι οι άνθρωποι που μαζί τους βγάζουμε δυο είδη φωτογραφίας αυτές τις μέρες:
Το πρώτο είδος φωτογραφίας είναι αυτό που επαναλαμβάνεται…
Τι εννοούμε; Τα μέλη της παρέας θα βγάλουν την ομαδική φωτογραφία γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο φαγητό, γύρω από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, στην θάλασσα, στον καφέ, σε ένα νυχτερινό μαγαζί -όπου για το τελευταίο συνήθως η αρτιότητα των προσώπων δεν υφίσταται απαραίτητα μιας και… έλα τώρα, δεν χρειάζεται να εξηγήσω, όλοι ξέρουμε-…
Πολλά χρόνια πίσω, λοιπόν, στολίζονται και προσδιορίζονται από αυτές τις φωτογραφίες και αν και είναι σχεδόν απαράλλακτες, είναι αυτές που προσδιορίζουν τι στιγμές μας και θα μας χαρίζουν χαμόγελα στο μέλλον.
Κάποιες παρέες μάλιστα βγάζουν αυτές τις φωτογραφίες που ο καθένας έχει συγκεκριμένο στήσιμο και μέρος μέσα σε αυτήν και στο κάτω-κάτω μέρος του κάδρου αναγράφεται το έτος. Ύστερα από χρόνια… έχεις ένα σωρό κάδρα να συντροφεύει το ένα το άλλο και να σου θυμίζει όσα ποτέ δεν ξέχασες, τους ανθρώπους σου, με τις απώλειες και τις ενθέσεις!
Το άλλο είδος φωτογραφίας είναι αυτό που όχι μόνο δεν επαναλαμβάνεται αλλά δεν υπάρχει καν…
Πώς γίνεται αυτό τώρα (;!)
Έχεις νιώσει πολλές στιγμές πως τώρα, στην υπέρτατη χαρά με την παρέα σου θα ήθελες να την έχεις αποτυπώσει και είτε δεν έχεις διαθέσιμη μια φωτογραφική μηχανή, είτε δεν θέλησες να χαλάσεις τον αυθορμητισμό, είτε απλά δεν το σκέφτηκες γιατί ήσουν τόσο γεμάτος που απλά όλο αυτό θα έμενε μέσα στο μυαλό και στη καρδιά σου, στη φωτογραφική μηχανή της ψυχή σου.
Υπάρχουν, λοιπόν, και αυτές οι λήψεις που δεν χρειάζεται μελάνι για να τις αποτυπώσεις, μήτε σκοτεινά δωμάτια για να τις εμφανίσεις. Είναι εκεί που ξεχειλίζει η λέξη θύμηση και είναι τόσο γεμάτη και ισχυρή που σχεδόν κάθε χρόνο κάποιος θα πει ”Θυμάσαι τότε…” και όλοι θα γνέψουν και θα ξεσπάσουν σε γέλια και περιγραφές.
Είναι η φωτογραφία που δεν τραβήχτηκε αλλά όλοι την βλέπουν, όλοι την θυμούνται και όλοι την έχουν στο πιο όμορφο κάδρο…
Γιατί γιορτές είναι οι άνθρωποι μας και οι στιγμές μαζί τους είναι φυλαγμένες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο…
