Χρήστος ΡούκοςΓιατί η έκλειψη πολιτικού ήθους ήταν αυτό που χαρακτήρισε τις φετινές αμερικανικές εκλογές;
Από την επόμενη μέρα των Αμερικανικών εκλογών έχουν γραφτεί άπειρα άρθρα τα οποία επικεντρώνονται κυρίως στο πως κατάφερε να κερδίσει ο Τραμπ την Κλίντον, στο γιατί έπεσαν έξω οι δημοσκοπήσεις που τον ήθελαν πολύ πίσω από εκείνη, στο προφίλ του νέου ηγέτη των Η.Π.Α. κλπ.
Δεν διάβασα, ωστόσο, κανένα άρθρο που να αναφέρεται στο ήθος που εξέλειπε από τις προεκλογικές ομιλίες και των δυο υποψηφίων (λιγότερο της Χίλαρι) αλλά και στη γενικότερη συμπεριφορά που είχαν ο ένας απέναντι στον άλλον. Αυτή, λοιπόν, η έκλειψη του πολιτικού ήθους ήταν που, κατά τη γνώμη μου, χαρακτήρισε τις φετινές αμερικανικές εκλογές.
Σεξιστικά σχόλια, ρατσιστικές εκρήξεις, ύβρεις και μύδροι είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία που απαρτίζουν ίσως την πιο διχαστική προεκλογική περίοδο στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Από την αρχή ο Τράμπ είχε καταστήσει σαφές ότι δεν είχε έρθει για να παίξει «τίμια». Με προσωπικές επιθέσεις κατά του προφίλ της Χίλαρι Κλίντον αλλά και, ακόμα χειρότερα, με ανεπαίσχυντα σχόλια ακόμα και για την υγεία της πρώην Υπουργού εξωτερικών των Η.Π.Α. προσπαθούσε να στρέψει τον αμερικανικό λαό εναντίον της αλλά και να δείξει ότι το ήθος της Χίλαρι δεν είναι αυτό που θέλει η ίδια να βγάζει προς τα έξω. Προφανώς ο Ντόναλντ Τράμπ έχει άλλη έννοια του ήθους, πολιτικού ή μη, από αυτήν που έχει ένας μέσος άνθρωπος εξού και τέτοιες αήθεις επιθέσεις κατά της πολιτικής του αντιπάλου.
Πολύ μεγάλος ντόρος έγινε γύρω από την υπόθεση των περίφημων emails της Κλίντον με αποτέλεσμα το ίδιο το FBI να ανοίξει και πάλι την υπόθεση. Ο Τράμπ προεκλογικά έλεγε πως αν εκλεγεί πρόεδρος των Η.Π.Α θα βάλει δικούς του δικηγόρους να ψάξουν την όλη υπόθεση και να καταλήξουν σε ένα συμπέρασμα. Πρόσφατα, βέβαια, σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου για το αν τελικά θα το πράξει αυτό είπε πως η οικογένεια Κλίντον είναι μια συμπαθητική οικογένεια και δεν θέλει το κακό τους.
Μια από τις πρώτες κωλοτούμπες του νέου πλανητάρχη και βέβαια όχι η μόνη. Αυτό το είδος του πολιτικού αμοραλισμού φαίνεται πως αρχίζει να δεσπόζει στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Άτομα που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κατάκτηση της εξουσίας και χρησιμοποιούν κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, για την επίτευξη αυτού του σκοπού.
Κάποιες άλλες αναδιπλώσεις του Ντόναλντ Τράμπ έχουν να κάνουν με το περίφημο τείχος που θα έκτιζε στα σύνορα με το Μεξικό και που θα έβαζε τους ίδιους τους Μεξικανούς να πληρώσουν για να κτιστεί αλλά και με το σύστημα υγείας των Η.Π.Α. και συγκεκριμένα με το νομοσχέδιο για το Obama Care το οποίο είχε πει πως θα καταργούσε.
Πλέον, λοιπόν, ο Τραμπ μιλάει για απελάσεις 3 εκατομμυρίων μεταναστών και κυρίως εκείνων που έχουν ποινικό μητρώο, ενώ σχετικά με το Obama Care όχι μόνο δε θα το καταργήσει αλλά θα προσπαθήσει να το τροποποιήσει κρατώντας διατάξεις τις οποίες ο ίδιος θεωρεί σημαντικές. Όλα αυτά δεν τα βγάζω από το μυαλό μου αλλά υπάρχουν τα σχετικά κομμάτια πρόσφατης συνέντευξης του Τραμπ σε αμερικανικό δίκτυο όπου αναφέρεται ξεκάθαρα σε όλα αυτά τα θέματα. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει όλα όσα είπε ο Τραμπ στην συγκεκριμένη συνέντευξη ας πατήσει εδώ.
Μήπως αυτή η αναδίπλωση των θέσεων του Τραμπ λίγες μέρες μετά την εκλογή του σας θυμίζει κάτι πιο κοντά στα δικά μας δεδομένα; Κάτι πιο εγχώριο ίσως; Μήπως είναι πάγια τακτική πλέον όσων κατακτούν την εξουσία με πομπώδεις λόγους και βερμπαλιστικές κορώνες στη συνέχεια να κάνουν στροφή 180 μοιρών βλέποντας πως όλα αυτά που έχουν υποσχεθεί δεν είναι πραγματοποιήσιμα; Χρειάστηκε κάτι λιγότερο από μια εβδομάδα μετά το τέλος των Αμερικανικών εκλογών για να διαψεύσει σχεδόν κάθε μια από τις υποσχέσεις που είχε δώσει ο Τράμπ στον αμερικανικό λαό. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί καθαρά και μόνο οπισθοδρόμηση αλλά και ξεκάθαρο σημείο που δείχνει το ήθος που διέπει τον νέο αμερικανό πρόεδρο ή για να είμαι πιο ακριβής το ήθος που δεν τον διέπει.
Και μιας και ξαναφτάσαμε στην έννοια του ήθους ας πούμε κάποια παραπάνω πράγματα για το «ήθος» που χαρακτηρίζει τον Πρόεδρο των Η.Π.Α, Ντόναλντ Τραμπ. Λίγες μέρες πριν τις εκλογές είχαν βγει στη φόρα σεξουαλικές παρενοχλήσεις αλλά και ηχητικά ντοκουμέντα με τον ίδιο τον Τραμπ να μιλάει με όχι και τόσο κόσμιο τρόπο για τις γυναίκες. Ο Τραμπ, βέβαια όπως ήταν αναμενόμενο, δεν άργησε να χαρακτηρίσει ως ψευδείς όλες αυτές τις δημοσιεύσεις. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, σίγουρα έχει στο μυαλό του μια διαστρεβλωμένη έννοια του ήθους αλλά και ενός ήθους στα δικά του πρότυπα και μόνο. Στην αντίθετη πλευρά, πάντα υπό την έννοια του πολιτικού ήθους (και όχι μόνο του πολιτικού) βρίσκεται κατά την γνώμη μου ο Μπέρνι Σάντερς.
Προσωπική μου γνώμη είναι πως αν τελικά ο Μπέρνι Σάντερς είχε επικρατήσει και είχε λάβει το χρίσμα των Δημοκρατικών θα είχε πάει πολύ καλύτερα και ίσως να είχε κερδίσει και τον Τραμπ. Αλλά αυτό είναι απλά μια υπόθεση και μια εικασία. Γεγονός είναι βέβαια πως και ο Σάντερς έκανε πολλά λάθη στην προεκλογική του εκστρατεία. Ακόμα μεγαλύτερο γεγονός είναι πως ο Σάντερς έχει μια ιδεολογία που θα την αποκαλούσαμε με ευρωπαϊκά δεδομένα πιο κεντροαριστερή/σοσιαλδημοκρατική κάτι δηλαδή που στην Αμερική δεν λέει σχεδόν τίποτα. Οι απογοητευμένοι οπαδοί του Σάντερς, ωστόσο, φαίνεται πως πήγαν στον Τραμπ και όχι στην Χίλαρι καθώς η εκλογική του περιφέρεια, το Βερμόντ, πήγε στους Ρεπουμπλικάνους. Η απόσυρσή του από την κούρσα βέβαια συνέβη πολύ αργά έχοντας ήδη κάνει μεγάλη ζημιά στην Χίλαρι Κλίντον.
Ένα ερώτημα που ταλανίζει το μυαλό μου από την στιγμή που άκουσα τα επίσημα αποτελέσματα των εκλογών είναι το πώς ένας ρατσιστής, μισογύνης, σεξιστής, μισαλλόδοξος, ομοφοβικός, κυνικός άνθρωπος σαν τον Ντόναλντ Τράμπ κατάφερε να εκλεγεί στο ύπατο αξίωμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής έχοντας μάλιστα και απέναντί του σχεδόν σύσσωμο το Αμερικανικό κατεστημένο σύστημα. Ερώτημα που δεν φαντάζει δύσκολο στο να απαντηθεί αν λάβει κανείς υπόψη του την πόλωση και τον διχασμό που επικράτησε στις Αμερικανικές εκλογές αλλά και το γεγονός ότι ο Τραμπ κατάφερε να πάρει με το μέρος του μεγάλη μερίδα του αμερικανικού λαού που είχαν απηυδήσει με την προϋπάρχουσα οικονομική κατάσταση της χώρας τους. Πείθοντας, λοιπόν, ότι η Κλίντον αντιπροσωπεύει το σύστημα, είτε μιντιακό, είτε χρηματοπιστωτικό, είτε πολιτικό, κατάφερε να αναδείξει τον εαυτό του ως κάτι νέο, άφθαρτο πολιτικά, ως ένα είδος «μεσσία» που ήρθε για να βγάλει τον αμερικανικό λαό από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται.
Καταληκτικές σκέψεις για την έκλειψη του ήθους στον Ντόναλντ Τράμπ
Φυσικά και ο Τραμπ δεν είναι κανένα είδος «μεσσία». Η έκλειψη ήθους, η αμετροέπεια και ο αλαζονικός χαρακτήρας του είναι μόνο κάποια από τα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα του δισεκατομμυριούχου μεγιστάνα.
Ο αμερικανικός λαός όμως είναι κυρίαρχος και επέλεξε εκείνον να ηγηθεί. Ας ελπίσουμε να μην το μετανιώσει. Ακόμα περισσότερο ας ελπίσουμε να μην το μετανιώσει και ο υπόλοιπος πλανήτης καθώς ήδη η εκλογή Τραμπ έχει αρχίσει και αναζωπυρώνει ακροδεξιά και εθνικιστικά αισθήματα σε όλη την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι ηγέτες πολιτικών κομμάτων που βγήκαν να συγχαρούν τον Τράμπ για την νίκη του ήταν ακροδεξιοί ηγέτες.
Μπορεί όμως η εκλογή Τραμπ τελικά να λειτουργήσει και ως ένας μοχλός που θα είναι αφυπνιστικός για τα κράτη και που θα τους δώσει την δυνατότητα συσπείρωσης εναντίων τέτοιων φαινομένων;
Θα κλείσω αυτό το άρθρο με έναν αγαπημένο ηθοποιό ο οποίος αναφέρεται στον Τραμπ έτσι όπως του αρμόζει…