Νάντια ΚλήμουΤο συμβάν ανάμεσα σε μια τυφλή γυναίκα με το σκύλο οδηγό και τον εργαζόμενο του ΟΑΣΑ δεν αφορά μόνο αυτούς τους δυο, αλλά και όλους εμάς.
Την εβδομάδα που μας πέρασε, σοκ προκάλεσε η είδηση πως ένας οδηγός λεωφορείου προσπάθησε να κατεβάσει μια γυναίκα με προβλήματα όρασης επειδή συνοδευόταν από έναν σκύλο-οδηγό, και αφού δε κατέβαινε φώναξε την αστυνομία.
Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν εύλογες, και δε βρέθηκε ένας που να μην το κατακρίνει, αλλά μάλλον είχαν και μια δόση υποκρισίας μέσα, γιατί αν κοιτάξεις λίγο γύρω σου, βλέπεις μια κοινωνία αρκετά πιο αδιάφορη για τους ανθρώπους με αναπηρία από ό,τι τουλάχιστον φαίνεται στο ίντερνετ.
Σε αυτή τη χώρα, οι άνθρωποι με τέτοιου είδους προβλήματα είναι σαν να μην υπάρχουν. Λωρίδες τυφλών στα πεζοδρόμια που καταλήγουν σε κολώνες της ΔΕΗ, μπάρες αναπήρων με παρκαρισμένα αμάξια μπροστά, φανάρια που δεν έχουν ηχητική σήμανση και άλλα πολλά. Είναι που είμαστε πολιτισμένη χώρα πάνω απ’ όλα.
Όπως είναι εμφανές, το πρόβλημα είναι γενικό. Δε φταίει δηλαδή μόνο το κράτος, φταίμε και εμείς, που με τη νοοτροπία που μας διακατέχει, έχουμε ασυνείδητα αποκλείσει αυτούς τους ανθρώπους, ακόμα και από τα πιο απλά πράγματα, όπως το να περπατάνε στο δρόμο.
Διάβαση τυφλών που οδηγεί σε… κολώνα
Πριν βιαστείς να καταδικάσεις τον οδηγό, για σκέψου λίγο, πότε έκλεισες μια διάβαση αναπήρων με το αμάξι, χωρίς να σε απασχολήσει ιδιαίτερα, γιατί απλούστατα δεν έβρισκες να παρκάρεις άλλου;
Πότε σε ενδιέφερε αν αυτοί οι άνθρωποι απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα με εμάς, σε μια πόλη που είναι πλήρως δυσλειτουργική ως προς τις ανάγκες τους; Μην είμαστε και υποκριτές, ναι, προφανώς και πρέπει να τιμωρηθεί για τη συμπεριφορά του ο οδηγός, αλλά δε φταίει μόνο αυτός.
Εδώ, ολόκληρος ΟΑΣΑ δεν είχε ενημερώσει τους υπαλλήλους του ότι οι σκύλοι οδηγοί επιτρέπονται (όχι ότι καταλαβαίνω γιατί υπάρχει πρόβλημα με τα υπόλοιπα σκυλιά, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης), γιατί δεν τον απασχολούσε η ύπαρξη τους. Και αν δε συνεχιζόταν η όλη ιστορία με το αστυνομικό τμήμα και τη μήνυση, δε θα άλλαζε τίποτα. Να λέμε δηλαδή ευτυχώς που έγινε.
”Αν ήταν άλλος άνθρωπος με απώλεια όρασης θα είχε βάλει τα κλάματα και θα είχε φύγει κακείν κακώς από το λεωφορείο για να συνεχίσει με τα πόδια. Κι εγώ, οφείλω να υπερασπίζομαι το δίκαιο για αυτούς που δεν μπορούν.” Ιωάννα Μαρία Γκέρτσου
Βέβαια, το ουσιώδες δεν είναι καν να τιμωρηθεί ο συγκεκριμένος οδηγός και ο ΟΑΣΑ. Αυτό είναι το αυτονόητο επακόλουθο της απαράδεκτης συμπεριφοράς του πρώτου,και της ελλιπούς πληροφόρησης του δεύτερου. Και ο ΟΑΣΑ από δω και πέρα θα δείχνει περισσότερη ευαισθησία στους ανθρώπους με αναπηρία, και η ζωή αυτών των ανθρώπων θα γίνει λίγο πιο εύκολη, οπότε όλα καλά, ε; Μάλλον όχι.
Οκ, ο ΟΑΣΑ έπαθε, έμαθε, άλλαξε, αλλά με εμάς τι γίνεται; Επείγει να αλλάξει η νοοτροπία όλων μας πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Να ενημερωθούμε, να σεβαστούμε αυτούς τους ανθρώπους, και έπειτα, να απαιτήσουμε από το κράτος να τους σεβαστεί και αυτό. Γιατί όσα σωστά πεζοδρομία και να κάνει ο δήμος για τους τυφλούς, αν πάνω βρίσκονται παρκαρισμένα μηχανάκια, είναι εντελώς άχρηστα.
Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξη πάντως πως η όλη δημοσιότητα που δόθηκε στο συγκεκριμένο θέμα, θα αποτελέσει το έναυσμα για να υπάρξει μια αλλαγή. Το να σέβεσαι κάποιον που είναι διαφορετικός από σένα, να αντιλαμβάνεσαι τις ανάγκες του, και να προνοείς για αυτόν, δεν είναι κάτι που το αποκτάς μέσα σε μια βδομάδα. Είναι θέμα παιδείας. Πολύ πιο χρονοβόρο, και πολύ πιο δύσκολο να αποκτηθεί.