ο Πολέμαρχος”Από όλους του κλέφτες, οι ηλίθιοι είναι οι χειρότεροι
επειδή σου κλέβουν τον χρόνο και το κέφι σου.”
Και κάπως έτσι είναι… όπως τα είπε ο Johann Wolfgang Goethe.
Γιατί προσωπικά θεωρώ χαμένο χρόνο το ότι κάθομαι και γράφω άρθρο στις 01:30 το βράδυ για αυτό:
Το έζησα και αυτό…
Η πιο μαγευτική, η πιο ιστορική, η πιο τεράστια και ΙΕΡΗ έδρα του ελληνικού μπάσκετ,
του πιο μπασκετικού ελληνικού συλλόγου να πιάνει στο στόμα της, την μητέρα του Κορυφαίου Έλληνα αθλητή των τελευταίων 20 χρόνων!
Ένας τρομαχτικός ήχος που διαπέρασε μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης και τη συχνότητα του ραδιοφώνου.
Μια αηδιαστική αίσθηση που εύκολα σε φτάνει στα πρόθυρα της απελπισίας.
Χιλιάδες σκέψεις ικανές να σε κάνουν να ανατριχιάσεις από ντροπή.
Όλα αυτά από έναν λαό που στον σκληρό δίσκο των εγκεφαλικών μου αναμνήσεων είχε αποθηκευτεί ως Μεγαλειώδης.
Προσωπικά είμαι από αυτούς που τους αρέσει να υιοθετούν και να χρησιμοποιούν τα κοσμητικά επίθετα, τους χαρακτηρισμούς, τα τοπωνύμια και τα παρατσούκλια των ομάδων-οπαδών-γηπέδων κτλ. Δεν το θεωρώ προσβολή. Αντίθετα το βλέπω ρομαντικό όλο αυτό και πιστεύω πως δίνει μια πιο ευχάριστη και χρωματιστή νότα στο όλο νταβαντούρι των αθλητικών δρώμενων.
Πιάνεις μια συζήτηση για το ποδόσφαιρο για παράδειγμα, μιλάς για Γαύρους, Βαζέλες, Χανούμια, Γριές, Σκουλήκια και γεμίζει το στόμα σου. Ζωντανεύει η όλη φάση. Κυκλοφορεί το αίμα πως το λένε ρε παιδάκι μου…
Τώρα που είπα Σκουλήκια. Ποτέ δεν μου ήταν από τις συμπαθείς ομάδες στο ποδόσφαιρο. Πιτσιρικάς ήμουν όταν έγιναν τα σκηνικά εκείνη την αποφράδα μέρα στο Χαριλάου στον αγώνα με την ΑΕΚ και έθεσαν ένα νέο παιδί (τον Νίκο Ξηροκώστα) για μια ζωή σε αναπηρικό καροτσάκι. Και μπορώ να πω μάλιστα πως μεγάλωσα με τα υβριστικά-επετειακά-εμετικά συνθήματα των οπαδών του Αρη κατά του θύματος των επεισοδίων, που φρόντιζαν να υπενθυμίζουν κάθε φορά που ανέβαιναν ως φιλοξενούμενοι οι κιτρινόμαυροι, το ατυχές
συμβάν με τον χειρότερο τρόπο.
Ανέκαθεν όμως ξεχώριζα το πνευματικό ιδεώδες του λαού του μπασκετικού Άρη από τα υπόλοιπα τμήματα του συλλόγου. Για εμένα υπήρχαν τα Σκουλήκια στο ποδόσφαιρο, τα Σκουλήκια στο Βόλεϊ, και ο ΑΡΗΣ στο μπάσκετ.
Μέχρι χτες.
Γιατί από χτες όλα άλλαξαν.
Κάποια μέρα πρέπει σε αυτόν εδώ τον τόπο, σε αυτήν εδώ την χώρα να απονεμηθεί δικαιοσύνη. Να αναγνωριστεί η αξία. Να σεβαστούμε την προσφορά!
Και ο Δημήτρης Διαμαντίδης όλα αυτά τα κέρδισε.
Τα μόχθησε και τα διεκδίκησε!
Και αυτό το πράγμα το έχει αποδεχτεί ο Γαύρος, ο Μπαοκτζής, ο Τούρκος, ο Δανός, o Κινέζος, ο Αφρικανός, η FIBA, η FIFA, ο γαλαξίας μας και ολόκληρο το Σύμπαν.
Όμως τελικά,
όταν είσαι ηλίθιος, είσαι ηλίθιος παντού…
Όταν είσαι Σκουλήκι, είσαι Σκουλήκι παντού…