Ηλέκτρα Κατσίκη
Mία πρωτότυπη ,σουρεαλιστική και ρομαντική ματιά πάνω στον κοινωνικό κομφορμισμό και στις συμπεριφορές που επιβάλλει αυτός στις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις! Ο Έλληνας σκηνοθέτης Γιώργος Λάνθιμος κερδίζει το Βραβείο Επιτροπής στις Κάννες για την ταινία του “ο Αστακός” ή αλλιώς “Τhe Lobster”! Πρόκειται για την πρώτη αγγλόφωνη ταινία ,γυρισμένη μακριά από την χώρα του .. αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν μειώνει την ωριμότητα του σκηνοθέτη.
Το θέμα της ταινίας αφορά έναν πρόσφατα διαζευμένο -τον Ντειβιντ- ο οποίος μεταφέρεται σε ένα εξοχικό ξενοδοχείο όπου ζει ο κάθε άνθρωπος μόνος του. Εκεί έχει 45 μέρες καιρό να βρει ταίρι αλλιώς θα μετατραπεί σε ζώο ,το οποίο θα επιλέξει ο ίδιος,έναν αστακό στην προκείμενη περίπτωση και που ο ίδιος αργότερα θα αφεθεί ελεύθερος στο δάσος.
Μπορεί κανείς να ξεκαθαρίσει άμεσα τις διαφορές του σουρεαλιστικού ξενοδοχείου με την ίδια την πραγματικότητα και σε συνδυασμό με το “κρυφό” και ιδιαίτερο χιούμορ ο ακροατής ταυτίζεται με τον ήρωα και προσπαθεί και ο ίδιος να βρει το άλλο του μισό .. να σκεφτεί ίσως εάν θα μπορούσε κάπου να υπάρχει .. ή αν το να βρεις κάποιο ταίρι είναι αυτός ένας από τους βασικούς σκοπούς της ζωής μας! Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να παραθέσει μια σειρά συμπεριφορών οι οποίες στην σύγχρονη κοινωνία θεωρούνται αυτονόητες αλλά στην πραγματικότητα είναι τελείως παράλογες..και προχωρά ακόμα παραπέρα ..ο ήρωας στην προσπάθεια του να βρει ταίρι εντός της προθεσμίας χάνεται στο δάσος, μέσα από τις περιπέτειες που θα ζήσει εκεί καταλαβαίνει κανείς πως η ερωτική επικοινωνία δύο ανθρώπων είναι κάθε φορά διαφορετική,είναι κάθε φορά και μία καινούρια γλώσσα ,ένας καινούριος κόσμος και αυτό είναι από μόνο του ένα μυστήριο .
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης μάλιστα όταν ρωτήθηκε εάν του αρέσει οι χαρακτήρες του να παραμένουν μυστηρίώδεις απάντησε θετικά.Σύμφωνα με τα δικά του λόγια : “Μου αρέσει η αβεβαιότητα, είναι μέρος της ζωής μας, εξάλλου. Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε εκ των προτέρων πώς θα αντιδράσει κάποιος, τι θα πει ή τι πραγματικά αισθάνεται. Επομένως, μου αρέσει να υπάρχει αβεβαιότητα και στο γύρισμα. Οι ηθοποιοί δεν ξέρουν τι είναι σωστό και τι λάθος, ούτε ξέρουν τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι απλώς να είναι εκεί, παρόντες, και να “παίξουν”, όχι όμως με την παραδοσιακή έννοια της λέξης. Αυτό που έχει σημασία είναι οι πράξεις, οι δράσεις τους και η σωματική προσέγγιση γύρω από το τι κάνουν“.
Νομίζω βγαίνοντας από την αίθουσα είσαι γεμάτος ερωτήματα .. γιατί ας πούμε δύο άνθρωποι μπορεί να αγαπιούνται περισσότερο επειδή λατρεύουν την ποίηση και τα ηλιοβασιλέματα από δύο άλλους που έχουν κάτι άλλο κοινό; ή γιατί είναι πολύ δύσκολο να βρει κάποιος ταίρι και αν το βρει πώς μπορεί να είναι σίγουρος εάν αυτό θα κρατήσει για την υπόλοιπη ζωή του ..εάν είναι όντως αυτό που ο ίδιος θέλει; ..και έπειτα από όλα αυτά τα ερωτήματα ερχόμαστε να αναρωτηθούμε:
“Τελικά υπάρχει αυτό που το λέμε αγάπη;”
Η συνέχεια στις οθόνες από 22 Οκτωβρίου .. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα!
