μμμΜερικές σκέψεις για την ειλικρίνεια, το ψέμα, την εθελοτυφλία και όλα εκείνα τα μικρά και μεγάλα πράγματα που εν τέλει μας κάνουν ανθρώπους…
–Μ’αρέσει η ειλικρίνεια …
-Πόσο;
-τι πόσο;
-Από πότε;
-Από τότε που με θυμάμαι.
-Με ποιους είσαι ειλικρινής;
-Με όσους μπορώ,με όλους σχεδόν,όταν μ ενδιαφέρουν.
-Σ ’ενδιαφέρεις;
-Συγνώμη; Δε καταλαβαίνω…
-Να στο θέσω αλλιώς… Κάθε πότε είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου;
-Όταν νιώθω έτοιμος…
Στους μέσους ανθρώπους αρέσει η ειλικρίνεια …
Πρόκειται για ένα σπάνιο προσόν όταν κυριαρχεί ιδεολογικά στο κεφάλι σου και σε εκπροσωπεί διαχρονικά…
Υπάρχουν εκείνα τα μικροψεματάκια που τα λές απ τη καλή σου τη καρδιά…
(πχ ο άντρας στην έγκυο γυναίκα του: “όχι αγάπη μου δεν φαίνονται άσχημα τα κιλά της εγκυμοσύνης σου, δεν με πείραξε που το κανες αυτό, δεν θύμωσα, κοιμήσου” κλπ)
Υπάρχουν τα ”βαρύγδουπα” ψέματα που σε θίγουν εγωιστικά και όχι μόνο…
Εκείνα που έχουν ψυχικό και εκείνα που έχουν πρακτικό αντίκτυπο…
Ή και εκείνα που έχουν και τα δυο μαζί….
Υπάρχουν τα ψέματα της ανασφάλειας, της πονηριάς. Εκείνα που λες γιατί μετάνιωσες και πίστευες πως η αλήθεια θα πλήγωνε, άρα δεν έχουν καμία σημασία πια…
Υπάρχουν και τα ψέματακια που λες στον άλλον για να τον κάνεις να αισθανθεί καλύτερα..
Υπάρχουν όμως και τα ψεματάκια που λες σε σένα για να σε κάνεις να αισθανθείς καλύτερα..
Ίσως και να το έθεσα λάθος…δεν ονομάζονται ‘’ψεματάκια’’.
Μμμ….υπάρχει ένας συγκεκριμένος όρος…α ναι… “Εθελοτυφλία”.
[Στο Careless Whisper, απ’ τους Seether βρίσκεις τον στίχο : ‘’There’s no comfort in the truth’’]
Σωστά… Comfort…
Υπάρχουν φορές που παραβλέπεις τα σημάδια της αλήθειας που ξεδιπλώνονται ανυποψίαστα ή κατά τύχη και “επαναπαύεσαι” σε ότι μοιάζει λιγότερο επώδυν
Αρνείσαι (όσο και να το αρνείσαι) να αντικρύσεις την αλήθεια κατάματα αν δεν δείχνει και τόσο ευχάριστη και πιέζεις τα σημάδια αυτά στο ασυνείδητο, πείθοντας τον εαυτό σου για την ώρα ότι τα πράγματα είναι καλά, δεν υπάρχει λόγος να το κουράζεις.
Και εκεί βλέπεις μόνο αυτό που θες να δεις…
για να μη σε δεις στεναχωρημένο/η.
Έχεις και μ΄άλλες υποχρεώσεις να ασχοληθείς.
Είναι πολύ εύκολο να σπρώξουμε πραγματάκια στο ασυνείδητο.
Δεν είναι κάτι το αφύσικο… είναι μηχανισμός άμυνας!
Αυτό εστί εθελοτυφλία. Και δεν υπάρχει ανθρώπινο ον που να μη το’ χει ακολουθήσει έστω μια φορά ή να μην αισθάνθηκε την ανάγκη να το κάνει.
Γιατί πάνω απ’όλα είσαι άνθρωπος…
Κυνηγάς και παλεύεις για μια χαρούμενη ζωή,ανεβάζεις τον πήχη μετά από επίτευξη κάθε στόχου,και δεν σε βοηθάνε καθόλου τα εμπόδια,ή η κατεδάφιση οτιδήποτε έχτισες ή αναλώθηκες να φτιάξεις…
Όμως η εθελοτυφλία σε σιγοτρώει..
Τίποτε δε μένει κρυφό (απ’όσο ξέρουμε).
Είναι σαν τον λογαριασμό….τι σε βολεύει περισσότερο;
Να τον πληρώνεις με δόσεις και να χεις ένα μέτρο του που κυμαίνεται;
Ή να σου ρθει ολικός τέλη του έτους και να τρέχεις να συμμαζέψεις ότι έχει ξεφύγει;
Τα πάντα είναι επιλογές….το μόνο σίγουρο!
Αλλά όπως ακριβώς διαβάζεις ένα άρθρο και ταυτίζεσαι, σκέψου ότι δεν είσαι μόνος.
Και ότι είναι θέματα και αποτελέσματα που αργά ή γρήγορα τα βιώνουν όλοι.
Μπορείς να παραβλέψεις ότι θα σου προκαλέσει πόνο (There’s no comfort in the truth…ξεχάσα να προσθέσω τη συνέχεια του στίχου: pain is all you find).
Μπορείς και να κοιτάξεις την αλήθεια κατάματα και να αποδεσμευτείς από τα αιωρούμενα “γιατί” και τις εικασίες…
Να μην φοβάσαι τον εαυτό σου,τις αντιδράσεις σου.
Να τα βάλεις σε μια σειρά…και να τα ζυγίσεις.
Να τα επαναφέρεις στο συνειδητό σου.
Nα ζεις στον πραγματικό κόσμο.
Ο οποίος είναι σκληρόπετσος.
Για να σε κάνει και εσένα δικό του.
…να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου…
Και εκεί θα είσαι με όλους.