Χρήστος ΦαληρέαςΑς ξεκινήσουμε με τις συστάσεις. Η Sharon Jones είναι μια soul τραγουδίστρια και οι Dap Kings η μπάντα από πίσω της. Το σχήμα έχει ως έδρα του το Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης και η μουσική που παίζουν είναι κλασσικού τύπου soul/funk. Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ο 6ος που κυκλοφορεί το σχήμα. Η Jones έχει τρομερή φωνή (και απόλυτα ταιριαστή με το στυλ της μουσικής τους) και η μπάντα είναι εξίσου καλή, κάτι που δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού έχει πολλές συνεργασίες με μεγάλα ονόματα όπως η Amy Winehouse (στο κλασσικό έστω κι αν είναι του 2006 “Back to Black”), οι The Heavy, ο Wax Tailor ακόμα και με τους Muse.
Ο δίσκος λοιπόν κινείται όπως προαναφέρθηκε σε κλασσικα soul/funk μοτίβα. Τα funky riffs και οι μπασογραμμές διαμορφώνουν ένα γερό ρυθμικό κορμό σε όλα σχεδόν (δέκα) κομμάτια του δισκου, πάνω στον οποίο η Jones ξεδιπλώνει το φωνητικό της ταλέντο και το πάθος της (είμαι σχεδον σίγουρος πως σε λάιβ θα είναι επίσης εξαιρετική). Τα πνευστά συμπληρώνουν το ηχητικό τοπίο και δίνουν επιπλέον μελωδικότητα σε πολλά σημεία με όμορφο τρόπο. Το αποτέλεσμα είναι γενικά πολύ ρετρό και θα μπορούσε κάλιστα να είναι κάποιο ξεχασμένο και άγνωστο δισκάκι της Motown. Αυτό ωστόσο δε σημαίνει πως δεν έχει φρεσκάδα και είναι μια από τα ίδια. Προσωπικά μου άρεσε πολύ και το γεγονός πως σε όλα τα κομμάτια του δίσκου συνδυάζεται ο ρυθμός (το γνωστό μαύρο groove) με τη μελωδικότητα και έτσι ο δίσκος έχει μια συνέχεια χωρίς σκαμπανεβάσματα και τα κομμάτια είναι ωραία δεμένα μεταξύ τους ώστε να συνθέσουν ένα δίσκο με ομοιογένεια. Ο ρυθμός πέφτει εμφανώς στο τελευταίο κομμάτι το οποίο ηχητικά λειτουργεί και ως ενός τύπου outro (το “slow down, love”). Όπως και στη μέση περίπου (έκτο κομμάτι “making up and breaking up”) γίνεται το ίδιο αλλα σε μικρότερο βαθμό και ξεκουράζει ελαφρώς από πέντε συνεχόμενα “δυνατά” κομμάτια.
Δεν ξεχωρίζει κάποιο κομμάτι από τα υπόλοιπα αφού όλα κινούνται σε πολύ καλα επίπεδα και ο δίσκος σε καμία περίπτωση δεν έχει hit. Είναι αυτό που λέμε πως αν είμασταν δισκογραφικά και στην εποχή των singles, κάθε κομμάτι θα μπορούσε να γίνει single. Το δισκάκι προτείνεται ανεπιφύλακτα και για αγορά και αν σας αρέσει ψάξτε και το “I learned the hard way (2010)” το οποίο είναι μάλλον ο καλύτερος δίσκος του σχήματος.
Ολόκληρος ο δίσκος:
Και ορισμένα από παλιότερες δουλειές: